“Annemerel hoe gaat het?”
“Nou redelijk goed voor iemand die al drie weken – 21 dagen – niet heeft hardgelopen.”
“Annemerel hoe gaat het?”
“Nou redelijk goed voor iemand die al drie weken – 21 dagen – niet heeft hardgelopen.”
Het is vandaag precies twee weken, veertien dagen, geleden dat ik voor het laatst mijn Nike+ App opende om te gaan hardlopen. Hardloopschoenen heb ik nog wel gedragen, hardlopen heb ik niet meer gedaan. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst twee weken niet gelopen heb. Zelfs vorig jaar toen ik een tijdlang geblesseerd was aan mijn knie, liep ik minstens een keer in de week. En nu doe ik dus niets. En dat allemaal dankzij die verdomde rothoest.
Dit gaat een lang verhaal worden. Ik waarschuw alvast. En of je het leuk gaat vinden om te lezen, dat durf ik nu ook nog niet te zeggen. Maar om dit hele verhaal te begrijpen moet ik bij het begin beginnen.
Als ik iedere dag van negen tot half vijf op de piste sta, zie ik het niet echt zitten om daarna nog tien kilometer hard te gaan lopen. Hoewel lopen in de bergen – sowieso in het buitenland – een van mijn favoriete bezigheden is, ben ik ook geen superwoman en na een dag skiën ben ik ook gewoon moe. Toch kan ik niet zomaar een weekje niet lopen, niet met een marathon op het programma, een marathon die binnen een maand plaats zal gaan vinden. Gelukkig vond ik tijdens mijn weekje in Serfaus een perfecte oplossing, vier kilometer, niet meer, niet minder.
Hardlopen zit voor een groot gedeelte in je hoofd. Ik ben niet van mening dat je ongetraind een marathon kunt lopen, dat echt 80% mentaal is en 20% training. Als je niet getraind bent voor een marathon, kun je ook geen goede marathon lopen. In ieder geval niet eentje die je lichaam erg ten goede zal komen. Maar de vorm van de dag wordt zeer zeker weten voor een groot gedeelte bepaald naar hoe je er mentaal voor staat. Afgelopen zaterdag stond ik er mentaal zeer slecht voor en dat heb ik gevoeld.