Op 27 september was Berlin burning, of beter gezegd, was ik burning in Berlin. In een tijd waar ik nooit van had durven dromen (moet ik dat echt nog een keer zeggen?) liep ik de marathon van Berlijn. Die race en die tijd zorgde aller eerst voor een besef van ‘wow, als ik echt mijn best doe en alles komt op marathondag samen, dan kan ik meer bereiken dan ik ooit gedacht had’. Anderzijds vaagde het al mijn doelen in één klap van de kaart, die tijd was een meerjarenplan geweest en nu had ik het ineens gehaald. Waar moest ik nu in godsnaam nog voor lopen? Waar moest ik nog voor strijden?
