In september 2015 liep ik een (zeer onverwacht) snelle tijd tijdens mijn eerste Berlijn Marathon. Ik verpletterde mijn PR met 32 minuten. Dat is gewoon ruim 45 seconden per kilometer sneller. De euforie was groot, niet alleen omdat ik mezelf positief verrast had, ook omdat ik wist: nu mag ik de Boston Marathon gaan lopen. Ik liep bijna 9 minuten sneller dan de kwalificatielimiet. Op dat moment had ik wel vaag een droom van ooit een Boston Qualifier lopen, maar dat ik dat op dat moment al kon, daar had ik op dat moment nog niet bij stilgestaan. De euforie van die Berlijn Marathon heb ik maandenlang op kunnen teren en in de zeven marathons die ik hierna nog liep, heb ik dit gevoel nooit weer kunnen krijgen. Ik wist toen ook wel, een PR van 32 minuten, dat gaat me niet snel meer lukken. Maar die Berlijn Marathon was niet alleen een vet PR, het is ook de enige marathon die ik met negatieve split gelopen heb, naarmate de kilometers verstreken ging ik alleen maar harder lopen. 27 september 2015 was gewoon míjn dag.