Afgelopen week was mijn eerste trainingsweek voor de Rotterdam Marathon. Een week, die op hardloopgebied niet zo lekker begon. Woensdag, ik word wakker, de zon schijnt, het kriebelt meteen, ik wil lopen. Maar… er zijn eerst nog een aantal dingen die ik moet doen voordat ik kan gaan lopen. Braaf als ik ben, werk ik eerst een paar uur voordat ik me in mijn hardloopkleding hijs. Wanneer ik dan eindelijk mag is de zon dan misschien verdwenen, ik heb er nog steeds heel veel zin.
New York was mijn grote doel. Twee jaar geleden zag ik foto’s van de New York Marathon van 2011 en opeens zei ik tegen mezelf, die marathon ga jij lopen. Op het moment dat dat idee in mijn hoofd ontstond kon ik nog niet eens vijf kilometer rennen zonder drie keer te pauzeren. Ik had een half jaar ervoor een halve marathon gelopen, was het hardlopen toen een beetje uit het oog verloren, maar was drie dagen ervoor weer een poging gaan wagen.
Twee jaar lang heb ik getraind. Soms ook heus wel een weekje (of twee) niet hoor, maar het rennen zat altijd in mijn hoofd. En dan nu, na twee jaar er naar toe geleefd te hebben, bereikte ik 10 dagen geleden mijn doel. Ik kwam pas in een identiteitscrisis toen Suzanne me dinsdagochtend, net nadat ik op Schiphol was aangekomen, op Instagram vroeg wat mijn volgende doel was.
Dankjewel New York Road Runners voor de fantastische organisatie van dit fantastische evenement. Ik heb nog nooit een wedstrijd gelopen die zo goed georganiseerd was. Ik heb veel moeten wachten, maar ik heb nog nooit tijdens een wedstrijd zo lekker door kunnen lopen zonder over andere renners te struikelen.
Dankjewel New York, wat een publiek, wat een route, wat een energie. Het was dan misschien niet de makkelijkste route, het was wel de mooiste. Wauw.
En omdat ik nu toch lekker bezig ben, nu maar direct het laatste deel van mijn New York Marathon verhaal.. De finish. Want ook daar heb ik veel over te vertellen…
