Oh. Mijn. God. Wat heb ik gedaan? Ga ik op 3 november 2013 écht de marathon van New York lopen? Ik kan me er op dit moment nog heel weinig bij voorstellen. Normaal gesproken zou ik op tafels springen, gillen en zouden de tranen (van geluk) over mijn wangen rollen bij het horen dat ik naar New York ga, maar nu is het besef er gewoon nog niet. Het enige dat ik op dit moment besef is ‘OMG, ik moet 5000 euro sponsorgeld bij elkaar zien te krijgen, HELP!’.
Dat iemand anders over de finishlijn slepen nog zwaarder is dan zelf een PR lopen, daar ben ik afgelopen weekend wel achtergekomen. Dat het minstens zoveel voldoening geeft als zelf een PR lopen, daar ben ik inmiddels ook achter.
Aanstaande zondag loop ik met tien meiden van #fitforsummer de Ladiesrun in Rotterdam. Voor het eerst heb ik van te voren een ander doel dan normaal. Iedere wedstrijd heb ik tot nu toe gelopen met als doel mijn PR te verbeteren. Van de zes wedstrijden die ik in totaal liep, heb ik slechts één keer ‘gefaald’. Maar deze wedstrijd, lucky number seven, ga ik er niet voor zorgen dat ikzelf in een mooie tijd over de finish kom, ik ga mijn zusje er overheen slepen.
In januari liep ik ondanks de sneeuw en vrieskou 160 kilometer. In februari was dat aantal kilometers gehalveerd, in maart liep ik slechts 36 kilometer. In april wist ik er 95 kilometer uit te slepen, terwijl ik deze maand pas 78 kilometer gelopen heb. Laten we het er op houden, dat ik de afgelopen maanden alles behalve goed getraind heb. Want ik liep niet alleen weinig kilometers, ik liep ook nog eens erg korte afstanden. 2,5 kilometer, 4 kilometer.. 5 vond ik veel, tegen 10 kilometer zag ik net zoveel op als ik een half jaar geleden tegen een marathon op zag. Na de dramatische halve marathon half maart heb ik nooit meer langer dan 10 kilometer gelopen.
– De wekker staat om 6.15u, ik word wakker om 5.30u.
– Ik wil niet.
– Ik heb buikpijn en breng meerdere bezoekjes aan het toilet. Serieus. Al-tijd.
– Ik wil niet…
– Wat nou als ik het niet haal..