Toen ik las dat ‘Dare Me’ van Megan Abbott over cheerleaders ging dacht ik ‘hè lekker, even een simpele chicklit lezen’. Had ik meer over het boek gelezen, dan had ik geweten dat, hoewel dit boek over 16-jarige cheerleaders gaat, het alles behalve een chicklit is. Het boek is veel donkerder, op een bijzondere manier spannend en perfect geschreven. Het enige chicklit-achtige aan het boek, is het feit dat de hoofdrolspelers cheerleaders zijn. Ondanks dat toen ik begon met lezen zin had in iets makkelijks, zou ik het boek op geen enkele manier willen veranderen.

Bekijk bericht

De Britse schrijver Ian McEwan ken ik eigenlijk alleen maar van Atonement, de film. Nooit eerder las ik een boek van de alom geprezen schrijver, maar dit is zeker niet het laatste boek dat ik gelezen heb van McEwan. Hoewel het lezen een race tegen de klok was (ik begon veel te laat, was zo moe, viel steeds in slaap) en iedereen tegen me zei ‘zoek toch gewoon een review op internet op’, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om het boek naast me neer te leggen en een mening te vormen aan de hand van reviews van anderen. Het boek moest en zou deze week – door mij – gelezen worden. En ik ben blij dat ik heb doorgezet.

(null)

Ik opende Ladies’ night van Mary Kay Andrews en zag meer dan 600 pagina’s. Ik wilde het boek eigenlijk al wegklikken (seriously, ik moet ieder week een boek lezen voor de Summer Reading, dan kan ik toch geen boek van meer dan 600 pagina’s gaan lezen), maar om de één of andere reden ben ik toch de eerste pagina gaan lezen en het leek verdomme wel alsof Mary Kay Andrews mij aan het beschrijven was… Blogger, fotografeert met D7000, denkt tijdens het fotograferen ‘niet fronsen’ en heeft iedere vrijdag een ‘Friday Favourites’ blogpost. Ik dacht serieus dat Mary Kay Andrews een boek over MOI geschreven had, totdat het hoofdpersonage 38 bleek en op het punt stond te ontdekken dat haar man een buitenechtelijke relatie had. OK. Tot zover de vergelijking met mijn eigen leven.

Bekijk bericht

Mijn obsessie voor boeken over concentratiekamp overlevenden begon al vroeg. ‘Anne Frank mijn beste vriendin’ heb ik wel vijf keer gelezen toen ik nog op de basisschool zat. Op de middelbare school ging het verder met ‘Night’ van Elie Wiesel, ‘Extremely Loud & Incredibly Close’ van Jonathan Safran Foer en ‘The History of Love’ van Nicole Krauss. Dat The Storyteller ook over een concentratiekamp overlever ging, wist ik de eerste 100 bladzijden van het boek niet eens. Dat is dus niet de reden dat ik het boek ben gaan lezen. Eva had mij het boek aangeraden en Eva vertrouw ik dat soort taken wel toe.

Bekijk bericht

Bossypants van Tina Fey beviel me zo goed, dat ik een boek uit dezelfde categorie besloot te lezen. I Can Barely Take Care of Myself is geschreven door Jen Kirkman, onder andere bekend als sidekick van comédienne Chelsea Handler. Ik kende Jen niet, maar het boek staat al een aantal maanden hoog in de New York Times Nonfiction Bestseller List en zoals ik al zei, Bossypants beviel me uitermate goed, reden te meer dus om dit boek te proberen.

Bekijk bericht