Maandag 9 juni. Het is half negen ’s ochtends wanneer ik in mijn hardloopoutfit naar buiten stap. Het is warm, drukkend warm. Maar het is pas half negen, dus de échte hitte moet nog komen. Ik ga voor een rondje van 10 kilometer door de duinen, een rustig rondje, want het is mijn eerste 10 kilometer (buiten de We Own The Night wedstrijden om) die ik loop in twee maanden. Ik zeg tegen mezelf, lekker rustig, pace van 5’30. Maar als ik na anderhalve kilometer hijgend (toch niet zo rustig aan gedaan) een blik op mijn horloge werp zie ik dat ik met een pace van 5’50 loop. WTF? Ik heb het gevoel dat ik met een pace van 5’0 loop en ik loop 5’50. What’s happening to me? Ik zet nog een paar tandjes bij en breng mijn pace terug naar 5’30. Na vijf kilometer voel ik dat ik dit niet vol ga houden en laat ik mijn pace weer naar 5’40 zoeken. Na tien kilometer kom ik hevig bezweet en met bonkend hart – dat mijn lichaam lijkt te willen verlaten – thuis. Ka-pot na een 10 kilometer waar ik bijna 57 minuten over gedaan heb. What happened? De warmte happened!
Bekijk bericht