Hi lieve mensen, dank voor al jullie lieve berichtjes naar aanleiding van mijn vorige video. Ik voel me gelukkig alweer een stuk beter. Of nou ja, beter… het verdriet van de CPC is totaal verleden tijd, met mijn fysieke letsel gaat het steeds een beetje beter, maar of ik me ook daadwerkelijk beter voel. De situatie in de wereld vind ik dusdanig angstaanjagend dat ik het lastig vind om aan andere dingen te denken. Ik denk dat ik hierin zeker niet de enige ben.

Om de komende weken mijn gedachte wat te verzetten ben ik van plan meer video’s te maken (misschien zelfs wel weer dagelijks, of in ieder geval vijf keer per week) en blogs te schrijven. Hoop dat ik jullie daar ook enigszins ‘blij’ mee maak.

Liefs,

Annemerel

Ik had super veel zin in dit weekend, maar het liep allemaal net iets anders. In de vijf jaar dat ik video’s maak heb ik me nooit eerder huilend gefilmd, maar dit verhaal was niet compleet zonder ook dit te laten zien. Zoals ik al zeg, ik val wel vaker met lopen en meestal is dat voor mij niet echt een reden om in huilen uit te barsten, maar deze klap in combinatie met opgekropte wedstrijdspanning zorgde voor een tsunami aan tranen. Gelukkig is er niks ernstigs aan de hand en besef ik maar al te goed dat het veel slechter met me had af kunnen lopen. I’ll be fine.

Liefs,
Annemerel

P.S. Tuur heeft me echt mega goed verzorgd en ben hem mega dankbaar daarvoor. Ook al klink ik in het ‘jankfragment’ af en toe een beetje bitchy. Die bitchy-ondertoon is meer bedoeld richting de situatie, absoluut niet richting Tuur. Maar denk dat jullie dat wel begrijpen ;-).

De laatste week in Valencia ging ineens bizar snel en inmiddels zijn we zelfs alweer een paar dagen thuis. Toch nog even een laatste vlogje met zomerse beelden, om het af te leren.

Bekijk bericht

Vrijdag was Tuur Team Annemerel, zaterdag waren de rollen omgedraaid en hielp ik Tuur bij zijn aller eerste keer 30 kilometer hardlopen. Voor iemand die al zo lang hardloopt (bijna 40 jaar!) is dat best wel bijzonder. Ik was blij dat ik – als lange duurloopjunkie – hier deelgenoot van mocht zijn. Of Tuur het ook zo leuk vond?!?!

Een duurloop van 30 kilometer blijft iets magisch hebben. Het is lang genoeg om zware benen (en een zwaar hoofd! mentaal!) te krijgen, maar nog niet zo lang dat je er weken van moet herstellen (als het goed is). In 2019 liep ik slechts een keer 30 kilometer (eind december), andere jaren liep ik vaak wel acht keer een dertiger (of meer!) in mijn voorbereidingen op verschillende marathons.

Anyway, gisteren, op vrijdag 21 februari, deed ik weer eens een duurloop van 30 kilometer. Onderweg heb ik meerdere malen de gedachte om eerder de handdoek in de ring te gooien uit mijn hoofd moeten zetten (ik liep heen-en-weer in het park dus had meerdere escapes), maar het is me gelukt en ik voelde me mega voldaan!

Vandaag is Tuur aan de beurt, zijn eerste keer 30 kilometer!

Liefs,

Annemerel