CHICAGO SNAPSHOT DIARY #5 (10/10)

Goedemorgen, het is de ochtend na de marathon. Ik ben weer veel te vroeg wakker door een app’je van Metro. Ik had het nog even kunnen negeren, maar ik kan hierdoor echt niet meer slapen. Dit moet eerst ‘opgelost’ worden. Ondertussen heb ik op mijn arm nog steeds de plaktattoo met de tijden die ik gisteren moest lopen. Hoe ga ik dit er vanaf krijgen?

Time to blog!

Ik heb een ontbijt afspraak met Merel en Robin uit Nederland, ze wonen nu een jaar in Toronto en zijn voor de marathon naar Chicago gekomen. Alleen als je al om drie uur wakker bent, dan begint je maag om zes uur toch echt wel heel erg hard te knorren. Zeker als je de dag ervoor een marathon gelopen hebt. Gelukkig heb ik op mijn kamer nog wat snacks liggen, deze kwamen uit het tasje dat ik gisteren na de marathon mocht ophalen. Smaakt prima.

OK, half acht, tijd om naar buiten te gaan. Zakje popcorn erbij, Chicago Marathon Trui aan en gaan.

We hebben afgesproken bij Yolk. Op internet las ik alleen maar goede dingen over deze ontbijt hotspot. Het eten ziet er misschien een beetje ranzig uit op deze foto (heel erg ranzig zelfs), maar het smaakte onwijs goed. Ik ging voor de Eggs benedict met bacon en aardappeltjes, als supplement koos ik voor avocado. Heerlijk ontbijtje.

Daarna even van het uitzicht van Merel en Robin’s kamer genoten. Ze slapen op de 23ste verdieping van het W Hotel en hebben een prachtig uitzicht over de pier en over Lake Michigan. Zo cool.

Dit is mijn favoriete medaille selfie ooit ;-).

Om elf uur ben ik weer terug in het hotel, even mijn snapshot diary maken voor dinsdag. Vandaag (maandag) was ik veel te laat met mijn snapshot diary, om de een of andere reden had ik helemaal niet meer aan het tijdsverschil gedacht. OEPS. Mijn welgemeende excuses mensen. Dat zou me dinsdag niet gaan gebeuren, dus maakte ik mijn diary netjes voordat ik moest uitchecken.

Want om twaalf uur was het dan helaas al zo ver… tijd om uit te checken. Met heel veel moeite heb ik alles in mijn koffer gekregen, vraag me niet hoe. Of nou ja, kijk een van mijn vlogs de komende week, daar zie je me in stoeien met mijn koffer.

Eigenlijk wilde ik nog een laatste hotspot opzoeken vandaag, maar de Shake Shack klonk ook zo aantrekkelijk. Dus at ik voor de derde keer de curly fries met de kipburger bij Shake Shack. De burger was al op toen ik deze foto maakte, obviously.

Ik ben de afgelopen dagen echt van Chicago gaan houden. Zal vast ook wel iets te maken hebben met het weer, maar eigenlijk… toen ik in Chicago aankwam op donderdag regende het mega hard en toen was ik ook extreem blij. Chicago is gewoon een hele vette stad.

Het laatste dat op mijn to-do-list stond was op zoek gaan naar het beeld dat op mijn medaille staat. Bij Tiffany’s had ik me laten vertellen dat dit ergens in Chicago stond. Ik dacht ‘Millennium Park’ verstaan te hebben, maar toen ik daar een tijdje rondgelopen had zag ik het niet staan. Toen maar aan twee lokaal ogende oude mannen gevraagd en die stuurden me naar het Richard Daley Center, een paar blokken van het park verwijderd.

Het was op zich niet zo ver lopen, maar de Columbus Day Parade maakte het toch wel iets lastiger om er te komen. Maar hé ik heb het gevonden! Selfie met mijn medaille en het beeld dat Picassa in de jaren zestig aan de stad Chicago schonk.

Last but not least nog even langs Whole Foods voor wat gezonde boodschappen geweest. Inmiddels zit ik in de taxi naar het vliegveld.

Op het vliegveld zie ik dat de foto’s van de marathon al online staan. Deze foto vind ik echt hilarisch. Ik wandelde dit gedeelte van het parcours namelijk erg veel, maar toen ik dit foto-momentje zag dacht ik ‘OK en nu even doen alsof er niets aan de hand is en alsof je de race van je leven loopt’ daar is deze foto dus het product van.

Op het vliegveld eet ik heel gezond mijn zelf samengestelde salade van Whole Foods, er zit kale in, artisjokken, kikkererwten, tomaat, zonnebloempitjes en…. nou het is super gezond en eigenlijk best wel lekker.

Het uitzicht dat we vanuit het vliegtuig hebben wanneer we opstijgen vanaf Chicago is prachtig. Zo gaaf om de stad vanaf hier te kunnen zien liggen.

Een kleine acht uur later vliegen we Nederland binnen. Ook wel leuk… maar inmiddels ben ik eigenlijk al te moe om dit te kunnen waarderen. Na een vrij lange rij bij de paspoortcontrole konden we onze koffers ophalen en op naar de trein. In de trein naar Mariahoeve heb ik dertig minuten als een dode voor me uit gestaard, op het station werd ik opgehaald door mijn lieve moeder die me vervolgens ontzettend goed verzorgde met kippensoep en kopjes thee. Ik was inmiddels zo moe geworden dat ik mezelf niet in staat achtte om nog auto te rijden, dus ik ben bij mijn ouders het bed in gedoken en een paar uur later werd ik gewekt voor sushi. Best wel de perfecte manier om zo’n jetlag dag door te komen.

Als ik dit schrijf is het woensdag elf uur, een uurtje voordat deze blog online komt. Ik heb vannacht ruim twaalf uur geslapen en voel me weer redelijk bij de mensen. Stiekem mis ik Chicago best wel een beetje. Maar hé, Chicago loopt niet weg (TUI biedt hier volgend jaar ook de marathon aan!) en hier in Nederland zijn er ook weer genoeg leuke dingen. Zoals… het editen van 95 minuten video materiaal van Chicago. My god, wens me veel succes met dat!

Vanaf hier wil ik nogmaals jullie bedanken voor alle lieve berichten op mijn blogs, Instagram, via de mail, Twitter en Facebook.. jullie zijn de beste. En natuurlijk dankjewel TUI, voor het mogelijk maken van deze fantastische reis. Ik draag de TUI Smile nu dan misschien niet op mijn shirt, maar hij is voorlopig nog niet van mijn gezicht te krijgen. En eh.. ik draag hem nu ook om mijn pols, maar daarover morgen meer.

Liefs,
Annemerel