Good morning! Het is zaterdag en ik voel dat ik gisteren eigenlijk veel te veel gelopen heb. OEPS. Vandaag echt rustig aan doen dus. Ik maak mijn Snapshot Diary van de vorige dag in bed en ga daarna lekker in bad. Ik heb iets van Weleda met Arnica om in het bad te gooien, zou spier ontspannend moeten werken. Ooit gekregen op een evenement van Runner’s World, komt toch mooi van pas nu. Oh ja en nu is het ook eindelijk tijd voor die Red Velvet Cupcake die ik gisteren gekocht heb. Heb namelijk redelijk veel honger.
Om zeven uur heb ik in de lobby afgesproken met Bart van TUI, we gaan een foto maken in mijn marathonshirt bij The Bean en we combineren dit met een korte shake-out run om de benen lekker los te schudden voor morgen. Bart is deze dagen mijn persoonlijk fotograaf en dat is ontzettend handig, ik hoef niet eens te vragen of hij een foto wil maken, of de foto wordt al gemaakt. Ideaal. Heb nog nooit zoveel foto’s gehad waar ik zelf op sta.
OK tijd voor de foto. Het is redelijk rustig bij The Bean, omdat we dus zo vroeg zijn.
Daarna krijg ik het slechtste idee ooit, ik ga springend op de foto. Het voelt zo goed en ik heb nergens last van, maar hier ga ik uiteindelijk tijdens de marathon spijt van krijgen. Ik denk dat ik een half uur gesprongen heb voor de beste foto. En zoals mijn zusje gisteren al opmerkte ‘je hebt zeker de eerste foto gekozen’. Klopt. Er zijn 150 foto’s gemaakt en dit was de derde foto die we maakte. Alle spierpijn die ik tijdens de marathon had, was dus eigenlijk voor niets. Maar hé les geleerd en dit is wel een vette foto, al zeg ik het zelf.
Ook nog even naar de start gelopen om een foto te maken. Mijn marathonkleding kleurt zo goed bij de kleuren van de Chicago Marathon.
Vervolgens door naar de expo om mijn startbewijs op te halen. Met oude schoolbussen worden we (gratis) naar de expo gebracht. Super fijn en handig. Alleen deze handige harry liet haar camera in de bus liggen en kwam daar pas tien minuten later achter. HOE DOM. Maar geen tijd voor een hartverzakking, keihard sprinten naar de bus en hopen dat hij er nog staat en dat de camera er nog in ligt. Dat was gelukkig het geval en dan merk je hoe behulpzaam Amerikanen zijn, want de hele bus was meteen vol medeleven en hielp mee zoeken. De camera is gelukkig gevonden. Nieuwe camera kopen zou niet het ergste van de wereld geweest zijn, maar ik had nog geen enkel beeld van mijn SD-kaartje op mijn laptop gezet, dus dan zou ik alles kwijt geweest zijn. En dat zou best wel een kleine ramp geweest zijn voor mij.
Op de expo hangt ook de medaille die je krijgt als je alle zes de world major marathons gelopen hebt. New York en Berlijn heb ik al gelopen, Chicago loop ik morgen, Boston loop ik in april en dan hoef ik alleen nog maar Tokyo en Londen te lopen voordat ik deze medaille in mijn bezit krijg.
OK. Tijd voor pasta, mega honger! We eten bij Eataly een verse pasta met truffel en paddenstoelen. Te goed.
Na de pasta ga ik naar Whole Foods om eten en drinken in te slaan. Genoeg water, twee flesjes bietensap, bananen, koude koffie, jam, een Clif Bar en we zijn $27,50 armer. Maar hé.
Als ik bij Whole Foods shop heb ik altijd heel even het idee alsof ik echt een inwoner van de stad ben.
OK tijd voor de perfecte Flat Lay voor Instagram. Op de Instagram van Runner’s World zag ik afgelopen week dat zij een strijkijzer gebruiken om alles netjes glad te krijgen. Goed idee. Ik vind een strijkijzer in mijn kast en ga er mee aan de slag. Voel me ook echt een hele goede huisvrouw als ik een zakdoek tussen het strijkijzer en mijn legging leg. Dat zag ik mijn moeder vroeger ook altijd doen als ze speciale kleding streek. Hahahaha.
Tijd om te werken. Het is inmiddels drie uur en ik wil echt alleen nog maar rust, dus ik lig lekker in bed met mijn MacBook.
Er is een pakketje bezorgd door Nike bij mijn hotel. Zo cool. Heel erg benieuwd wat er in zit.
Mijn excuses voor de lelijkste foto’s ooit, maar hier links zie je een jasje van Nike, het is het Finisher’s Jacket. Heel erg gaaf, moet die marathon natuurlijk nog wel even lopen, maar he het jasje heb ik alvast.
En rechts een hele fijne half-zip met het Chicago Marathon logo van Nike. Ik had deze bijna al gekocht bij de Nike Store maar wachtte toch nog even, omdat ik het leuker vond om het na de marathon te kopen. Goed dat ik dat gedaan heb, want nu heb ik hem dus gekregen. Zo ZO veel dank aan Nike. Er is geen merk dat me zo ‘speciaal’ laat voelen. Ook al ben ik natuurlijk allesbehalve speciaal, maar wat maakt dat uit.
En terwijl de zon langzaam ondergaat, schrijf ik de nodige gegevens op mijn startbewijs. Het is inmiddels tegen zeven uur en ik begin al moe te worden. Een kwartier later slaap ik ook daadwerkelijk. Geweldig deze jetlag, want mijn wekker gaat de volgende dag al om 3.45u en zo heb ik dus gewoon acht uur slaap.
Liefs,
Annemerel
Oeps, volgens mij is je post nog niet geupload!
Erg benieuwd naar deze snapshotdiary:)
Kan nu al niet wachten tot je de marathon in TOKYO gaat lopen…! Haha dat zou echt één van míjn eerste keuzes zijn! ;-)
Heerlijk om jou Chicago ervaring zo met je te kunnen meemaken!
Die foto’s bij The Bean zijn zo leuk! Chicago lijkt mij echt een fijne stad. En wat lief van Nike dat ze speciaal voor jou een pakketje afgeleverd hadden in jouw hotel. Intussen ben je ook een finisher en heb je dat jasje (en het shirt) meer dan verdiend! Nogmaals gefeliciteerd met jouw prestatie!
Ideaal dat je zo vroeg al kon slapen voor de marathon! Dan is een jetlag toch voor een keertje wel fijn ;) Wat een geluk dat je camera gevonden was in de bus!
Ik ben heel benieuwd naar jouw raceverslag.
Gaaf dat je een pakketje van Nike in het hotel krijgt bezorgd. Beide foto’s bij the Bean zijn tof!
Vind je foto’s echt super leuk om te zien! :)
Leuk verslag! :)