CPC DIARY: Mijn eerste training overgeslagen #5

Als om zeven uur mijn wekker gaat is ‘mijn knie’ de eerste gedachte die door mijn hoofd schiet. Hoe zal hij voelen? Ik ben gisteravond na de training en een warme douche meteen in bed gedoken, meestal begint de pijn een paar uur na mijn training. Of ik ben door de pijn heen geslapen, of het is dit keer niet het geval, want mijn knie voelt verbazingwekkend goed. Dat geeft de burger moed.

Ik heb om negen uur een afspraak bij de podoloog, mijn zooltjes zijn klaar. Ik loop al zo lang ik me kan herinneren naar binnen, in hardlooptermen heet dat overproneren. De eerste jaren van mijn hardloopleven liep ik op speciale schoenen met een antipronatieblok, om dat overproneren te corrigeren. Daarna ben ik overgestapt op neutrale lichtgewicht schoentjes. Drie jaar lang ging dit super goed, de eerste anderhalf jaar liep ik zelfs persoonlijk record na persoonlijk record. Als ik nu die antipronatie schoen aantrek heb ik het gevoel dat ik klompen aan mijn voeten heb, ze voelen zo zwaar en niet flexibel.

Mijn fysio had me al meerdere keren doorverwezen naar een podoloog, maar bij mij moet er altijd iets ‘ernstigs’ aan de hand zijn voordat ik luister. En een paar weken geleden was het dus eindelijk zover. Mijn knie deed al weken pijn en ook mijn linkervoet verkrampte soms. De podoloog deed een aantal testjes en er werd een scan gemaakt van mijn voeten. Op die scan was heel duidelijk te zien dat mijn hielbeen van zowel mijn linker als rechtervoet naar binnen gedraaid staat, wat voor het overproneren zorgt. De zooltjes die ik nu op kan halen corrigeren dat. Ik kan ze zowel in mijn hardloopschoenen dragen als andere schoenen waar je de zool uit kan halen.

Helaas heb ik de zooltjes niet meteen kunnen testen, mijn knie besloot namelijk toch nog even te gaan irriteren. Nadat ik bijna twee uur in de auto gezeten had (min 10 minuten voor het ophalen van de zooltjes) voelde mijn knie weer geïrriteerd. Ik heb lang getwijfeld of ik nu wel of niet moest gaan lopen, maar besloot uiteindelijk toch een dagje te wachten. Ik had immers maandag en dinsdag ook al gelopen en een dagje rust zou – zeker nu – geen kwaad kunnen. Vandaag hoop ik alsnog de training te kunnen doen, mijn knie voelde bij het opstaan weer prima (maar dat zegt niet heel veel, weten we na gisteren).

Dat betekent overigens niet dat ik gisteren helemaal geen sportieve activiteiten heb ondernomen. Ik ben heel braaf bezig met mijn oefeningen om mijn core te versterken en doe ook een aantal stabiliteitsoefeningen. Het zijn de oefeningen uit deze video die ik onlangs deelde. Op het moment dat ik echt ergens last van heb is het ineens een stuk makkelijker om me tot dit soort oefeningen te zetten. Tijdens een aflevering Friends is het ook binnen mum van tijd ‘voorbij’.

Vandaag dus mijn kilometertraining op het programma die ik eigenlijk gisteren had willen doen. En de tien kilometer van Sven Kramer. Ik twijfel nog een beetje of ik nu eerst wil ga hardlopen, of dat ik me wil laten motiveren door de hopelijk gouden rit van Sven. Aan het eind van de dag schijnt de zon zich wel meer te laten zien, maar hoe langer ik wacht hoe moeilijker ik het vaak vind om mezelf te motiveren naar buiten te gaan. Dus misschien is het toch slimmer om nog voor de lunch naar buiten te gaan.

Jullie horen morgen hoe dit is afgelopen. Of misschien vanmiddag op Instagram. Een digitale aanmoediging om dit keer mijn training wel te doen is overigens ook best welkom. Ik weet dat ik schaamteloos om comments vraag, maar het is waar.

Liefs,
Annemerel