Dit gebeurt mij vrijwel altijd. Ik begin ergens super enthousiast aan, dan komt er een momentje van afleiding (in dit geval 36 uur Parijs) en raak ik langzaam uit de flow. Vaak kom ik dan vlak voor het moment suprême wel weer in de flow, maar niet voordat ik over alles getwijfeld heb. Ze zeggen weleens dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, maar ik ben van mening dat het juist de middelste loodjes zijn die als lood voelen. Als de opwinding van het eerste begin verdwenen is en het doel nog te ver uit zicht is om er al aan te kunnen ruiken. Op dat punt zit ik nu dus een beetje.
Vanmiddag ga ik sowieso naar buiten om hard te lopen, na de 1000 meter bij de Olympische Spelen. En ik heb daar ook echt zin in, het zonnetje schijnt nu al door mijn gordijnen heen en ik ben heel benieuwd naar mijn nieuwe hardloopschoenen, de Nike React. Waar ik echter tegenop zie is het feit dat ik eigenlijk een beetje op tempo zou moeten lopen. De trainer bij Haagatletiek raadde me aan om een training van 3x 4 kilometer op halve marathontempo te lopen. Bij het idee hieraan alleen al zou ik diep onder de dekens willen wegkruipen.
En dan denk ik… als dat halve marathontempo me zo zenuwachtig maakt, waarom laat ik het dan niet gewoon varen? Waarom ga ik dan niet gewoon lekker lopen op een iets relaxter tempo, waar ik me wel gewoon goed bij voel. Waarom wil ik dat PR zo graag? Ik moet toch ook toegeven dat ik weleens fitter geweest ben. Ik vertel anderen met dit ‘probleem’ vaak dat ze het lopen niet te serieus moeten nemen, dat het lopen van een PR niet van levensbelang is, dat hun boterham er niet van afhangt, dat het lopen hun leven zou moeten verrijken in plaats van beperken. Waarom zou dat advies niet voor mij opgaan?
Dit is de twijfel waar ik het over heb. Ik denk teveel na. Minder nadenken zou me hoogstwaarschijnlijk op dit punt ook kunnen helpen, een tip die ik ook graag uitdeel (maar wederom niet zelf ter harte neem). De twijfel zorgt er niet alleen voor dat ik me zorgen maak over mijn training van vanmiddag, ik kwam ook voor het eerst in 11 dagen tijd vanmorgen niet om 7.00u mijn bed uit. De wekker ging, ik drukte op snooze en dat ging zo drie kwartier door. Het mooie van deze blogs is dat ik door bewust na te denken over mijn dag en gedrag, ik de eerste tekenen van opgeven hopelijk op tijd gedetecteerd heb, zodat ik er hopelijk voor kan zorgen dat dit niet van kwaad tot erger gaat.
En laat we niet vergeten dat het al vijf dagen geleden is dat ik voor het laatst echt heb hardgelopen, daar ben ik nog nooit van opgeknapt. Jullie horen morgen of dat rondje hardlopen de pleister op al mijn twijfel bleek te zijn. En of ik mijn luie kont überhaupt van de bank heb af weten te slepen.
Liefs,
Annemerel
Ik ben drie dagen vrij van mijn vaste baan, onder andere om van dit heerlijke winterweer te genieten, maar ook om zaken voor mijn eigen bedrijf aan te pakken. Ondanks twee redelijk productieve dagen was het belangrijkste tot gisteren blijven liggen. Dus vanmorgen de wekker om half zeven gezet en nu om 10 uur is mijn deel van het werk gedaan en kunnen anderen het van me overnemen. Moraal van het verhaal: just do it!
PS: Wellicht de CPC in de relaxstand lopen en het PR een week later proberen te vestigen? Als ik je zo lees de afgelopen tijd ben ik bang dat je je kapot loopt voor / tijdens de CPC en vervolgens op de blaren zit in New York?!?
Ik snap je helemaal Annemerel! Ik ben nog 78 dagen verwijderd van mijn tweede halve marathon en gebrand op een PR, het is bij mij thuis soms zo erg dat ik er zelfs ruzie over maak met mijn vriend en van de week zei die jij moet gewoon zonder horloge lekker lopen en kijken hoe ver je komt maar dat kan ik niet! Nu twijfel ik ook aan alles, moet ik het wel doen, ga ik het wel redden, ben ik wel snel genoeg. Al dat soort vragen spoken door mijn hoofd en het stomme is: Ik weet dat ik het kan en ik weet ook dat jij het kan! Ik sta tijdens de CPC mijn longen uit het lijf te schreeuwen om jou na een PR te schreeuwen (nadat ik zelf ook gefinished ben van de 10 km).
Ik snap je twijfel en of je een pr moet lopen of niet.. ik zal gewoon naar je lichaam luisteren en aan de hand daarvan beslissen.