CPC DIARY: Ik ben geen waaghals #20

Toen ik gisterochtend wakker werd, werd ik (on)aangenaam verrast door de witte wereld waar ik me in bevond. Hoewel ik sneeuw normaal best kan waarderen, zat het nu mijn plannen in de weg. De plannen: 17,5 kilometer hardlopen en een video hier over opnemen. Ik ben echt geen watje als het op hardlopen in de sneeuw aankomt, maar 17,5 kilometer met een lekker tempo, dat is vragen om moeilijkheden. Denk ik.

Bijna twee uur lang zat ik op de bank. Friends op TV, MacBook op schoot en iedere vijf minuten even naar buiten kijken of de sneeuw al gesmolten was. Natuurlijk ging dat niet zo snel en om half elf besloot ik dat het genoeg geweest was, ik ging niet hardlopen vandaag. In plaats daarvan ging ik een grote voorjaarsschoonmaak houden. Het is buiten misschien alles behalve voorjaar, maar de kalender zegt wel degelijk dat het maart is en dat is een soort van voorjaar, toch?

Eerst naar de supermarkt geschuifeld door de sneeuw, ik was erg blij met mijn keuze om niet te gaan hardlopen. Het was redelijk glad. Bij de supermarkt kocht ik niet alleen schoonmaakmiddelen om mijn huis een ‘goede beurt’ te geven, maar ook een pak chocolademelk (in de aanbieding, kon het niet laten) en een pak slagroom. Ik ging dan misschien niet hardlopen, warme chocolademelk met slagroom smaakt altijd goed.

Terwijl ik bezig was met het schoonmaken van mijn huis, het verschonen van mijn bed, het draaien van wasjes, zette ik de stappen die ik eigenlijk tijdens het hardlopen had willen zetten. Helaas lukte het me niet mijn grootste probleem op te lossen, het niet doorlopen van het water in de wasbak van mijn keuken. Het probleem was inmiddels zo groot geworden dat wanneer mijn vaatwasser aanstond, het water in mijn wasbak omhoog kwam en de laatste keer kwam dat water zo hoog dat mijn wasbak bijna overstroomde. Niet alleen smerig, maar ook gewoon irritant. Toen mijn vader van het probleem hoorde stond hij natuurlijk binnen no-time voor de deur, ook al zei ik dat ik natuurlijk ook gewoon mijn huisbaas kon bellen en een loodgieter kon laten komen.

Mijn vader haalde mijn afvoer uit elkaar, verhielp het probleem, alleen daarna bleek de afvoerpijp zo poreus dat hij niet meer goed in elkaar wilde. Dat zorgde voor een mini lekkage. Dus hup naar de doe-het-zelver om een nieuwe afvoerpijp te kopen.

Goed, waar wil ik heen met dit verhaal vraag je je af. Rustig, we komen er wel.

Op de terugweg van de doe-het-zelver reden we langs een vijver waarop geschaatst werd. Ik vraag al dagen aan mijn vader of hij zin heeft om te gaan schaatsen. Dat deden we vroeger altijd, als er ijs lag dan. En als er geen ijs lag (99% van de tijd) gingen we op zondag vaak skeeleren. Dat deden we al toen ik een jaar of negen was. Het hardlopen op zondag van nu is een beetje het skeeleren op zondag van toen. De eerste keer dat ik semi-serieus begon met hardlopen, toen ik zeventien was, had ik ’s ochtends eerst met mijn vader geskeelerd. Maar goed, mijn vader wilde dus niet schaatsen want hij had ‘geen zin in het gedoe’. Ik verdenk hem er stiekem van dat hij heel bang is om te vallen en dan een week voor de CPC geblesseerd raakt (mijn vader neemt de CPC bijna nog serieuzer dan ik, hij wil eindelijk onder de twee uur lopen maar is waarschijnlijk heel boos dat ik dit nu openbaar heb gemaakt). De vorige keer dat mijn vader en ik schaatsten op natuurijs (2013 of 2014?) is mijn vader nogal hard onderuit gegaan waar hij nog lang last van heeft gehad. Dus OK ik mag het hem waarschijnlijk niet kwalijk nemen. En ik zou wellicht een voorbeeld aan hem moet nemen.

Maar we reden dus langs die vijver en mijn vader zei; kijk hier kun je ook schaatsen, als jij nou lekker wil schaatsen ga dan lekker, ik fix die kraan wel. Mijn hart begon meteen als een razende te bonzen. Niet alleen omdat ik daar heel veel zin in had, maar vooral omdat ik het stiekem toch ook wel spannend vond. Ik heb al ruim drie jaar een paar nieuwe schaatsen in de kast staan, Noren. Ik schaatste voorheen altijd op kunstschaatsen en ik moet zeggen, ik vond het stiekem doodeng om te gaan schaatsen. Ik heb redelijke valangst. En ik wilde mijn vader er niet alleen bij hebben uit nostalgische overwegingen, maar ook omdat ik iemand nodig had die die eerste schaatspassen gewoon naast me kon staan.

Ik treuzelde nogal met mijn schaatsen en uiteindelijk was mijn vader al klaar met de afvoer en de deur uit toen ik nog steeds naar mijn schaatsen stond te staren. En dat was het moment dat ik besloot, ik ga hardlopen.

De sneeuw was zo goed als weg, het zou nog wel even licht blijven (het was inmiddels 17.00u) en wie kon mij beloven dat er morgenochtend geen ijzel zou zijn? Twintig minuten later stond ik buiten en ging ik op pad om mijn lange duurloop alsnog te doen. Hoe het precies ging zien jullie van de week in de video, maar laat ik het zo stellen… de 17,5 kilometer heb ik aangetikt en nu, ongeveer twaalf uur later, voelt mijn knie verbazingwekkend OK. Natuurlijk, ik kan de pijnlijke plek nog steeds aanwijzen, dat verdwijnt niet zomaar, maar ik kan hem gewoon belasten zonder pijn.

Met nog zeven dagen tot de CPC en nog twee weken tot de New York Half Marathon kan ik alleen maar blij zijn.

Hebben jullie de afgelopen dagen nog geschaatst? Staat er vandaag nog een rondje hardlopen op de planning? Of ben je gisteren al geweest?

Liefs,
Annemerel