CPC DIARY: Niet zo slim #14

Schreef ik zaterdag nog een blog met de titel ‘slim zijn’, gisteren was ik iets minder slim. Ik liep 25 kilometer hard en in plaats van om daarna op de bank te ploffen met een herstelmaaltijd en een icepack op mijn knie, trok ik mijn skijas aan over mijn hardloopkleding en rende ik naar mijn fiets, om nog een rondje van bijna 20 kilometer te fietsen. Waarom, vraag je je misschien af. Omdat ik soms gewoon graag een beetje gek doe. En dat is dus niet zo slim.

Net zoals de afgelopen twee weken ging gisteren om 7.00u de wekker. Na een kwartiertje naar mijn iPhone gestaard te hebben stond ik op, maakte ik mijn ontbijt (American Pancakes met maple syrup) en schreef ik mijn CPC diary van gisteren. Daarna was het tijd om mijn hardloopkleding uit te zoeken. Ik ging uiteindelijk voor mijn dikke legging van Lululemon, een gewatteerd kort broekje van ODLO (om mijn billen lekker warm te houden), een longsleeve van Nike, daaroverheen een jasje van ODLO (ODLO maakt serieus de beste kleding voor koude weersomstandigheden) en ik trok mijn nieuwe Nike React hardloopschoenen aan (deze week een review). Geen handschoenen of haarband, want hoewel ik altijd koude handen en oren heb tijdens het skiën, tijdens het hardlopen heb ik daar dus nooit last van.

Ik was van plan om 17,5 kilometer te lopen, maar onderweg werd dat al snel 22,5 en toen ik de mogelijkheid zag om mijn rondje uit te breiden tot 25, deed ik dat. Ondanks dat ik een bloedende blaar op mijn enkel had (nieuwe schoenen, hier heb ik altijd last van), ondanks dat ik mijn knie ergens vaag wel hoorde zeuren (normaal voel ik het niet tijdens lange duurlopen), ondanks dat ik mijn maag wel een beetje voelde knorren (ik had toch drie in plaats van twee pancakes moeten eten).

Gelukkig lag het huis van mijn ouders op de route en kon ik even snel een banaantje scoren, om dat laatste probleem alvast op te lossen. Daar trof ik mijn vader en zusje aan in de gang, in hardloopkleding. Ze maakten zich klaar voor de laatste lange duurloop voor de CPC. 21 kilometer. Voor mijn vader (die op dit moment in de vorm van zijn leven lijkt te zijn) no big deal, voor mijn zusje (die wederom pijntjes heeft, dit keer in haar kuit) een bizar lange afstand. Ze gingen dezelfde kant op als ik, dus mijn laatste kilometers liep ik met hen.

Of nou ja, niet helemaal. Na drie kilometer samen gelopen te hebben werd ik het geschuifel een beetje zat (sorry 5’45 is geen schuifelen, maar ik voelde het gewoon in mijn knie) en ik besloot om te versnellen en vervolgens op de fiets achter ze aan te rijden. Dus zo geschiedde. Ik sprintte naar huis, keek amper op mijn horloge wat ik gedaan had (voor de goede orde, ik liep 25 kilometer met een gemiddelde pace van 5’12), trok mijn skijas aan, gooide een paar eiwitrepen en een flesje water in mijn tas en stormde naar beneden om mijn fiets te halen.

Toen begon de inhaalslag. Op zoek-mijn-vrienden hield ik in de gaten waar mijn vader en zusje liepen. Ik had tegenwind en het leek een eeuwigheid te duren voordat ik dichterbij kwam. Ondertussen baalde ik van mijn beslissing om geen handschoenen aan te trekken. Tijdens het lopen had ik geen koude handen gehad, maar met fietsen bleek dat toch net iets anders te zijn. Iedere paar honderd meter haalde ik mijn iPhone tevoorschijn, om te kijken of mijn vader en zusje nog de route namen die ik verwachtte dat ze zouden nemen en na een kilometer of acht kreeg ik ze eindelijk in mijn vizier. De blik op hun gezicht toen ze mij ineens naast zich zagen fietsen was het allemaal waard.

Mijn knie vond het fietsen eigenlijk meteen al niet leuk. Ik had het gevoel alsof mijn kniegewricht zich in een waterbed bevond. Het deed niet echt pijn, maar het voelde gewoon heel gek. Toch misschien ook weer niet zo heel gek, want mijn knie zat vol met vocht. Op langzaam tempo fietste ik achter mijn vader en zusje aan, totdat Roos de 20 kilometer had aangetikt en besloot dat ze nu genoeg gelopen had. Ik gaf haar mijn fiets en skijas en ik besloot zelf die laatste kilometer naar mijn ouders hard te lopen. Wat ontzettend lastig ging. Mijn benen waren verkrampt van de kou en konden maar moeilijk bewegen, zelfs mijn tenen leken bevroren te zijn. Oeps.

Inmiddels zijn we bijna 24 uur verder. Ik schrijf deze blog vanaf de bank bij mijn ouders, mijn knie deed gisteravond zoveel pijn dat ik geen zin meer had om naar huis te fietsen. Ook vannacht werd ik een paar keer wakker en het eerste wat ik voelde was de pijn in mijn knie. Shit shit shit. Wat heb ik gedaan. En vooral… waarom?!

Liefs,
Annemerel

OP 11 MAART LOOP IK VOOR DE ZEVENDE KEER DE HALVE MARATHON TIJDENS DE CPC IN MIJN WOONPLAATS DEN HAAG. IN 2011 WAS DIT DE EERSTE HARDLOOPWEDSTRIJD WAAR IK OOIT AAN DEELNAM. AAN HET BEGIN BEGIN VAN DIT JAAR HAD IK ALLERLEI MOOIE PLANNEN MET TRAININGSSCHEMA’S EN WAANZINNIGE PRESTATIES, MAAR HELAAS GOOIEN VERSCHILLENDE PIJNTJES (RECHTERKNIE, LINKERVOET, ONDERRUG) OP DIT MOMENT EEN BEETJE ROET IN HET ETEN. DE KOMENDE VIER WEKEN BLOG IK DAGELIJKS OVER MIJN WEG NAAR DE CPC, WANT IK HEB NOG NIET OPGEGEVEN.