CURAÇAO: Snapshots Part III

Zoals woensdag al beloofd, vandaag mijn derde en laatste Curaçao fotoblog. Met heel veel zonnige plaatjes (sorry), prachtig natuurgeweld en meer alcoholische versnaperingen dan ik normaal in een maand drink. Ik beloof jullie dat ik echt geen probleem heb.

Goedemorgen, laten we beginnen met een prachtig plaatje van de haven bij het Spaanse Water. Vanaf hier vertrekken we vandaag per Catamaran naar Klein Curaçao.

De huisjes hier zijn ook niet bepaald zielig. Wauw.

Het zeil van onze boot gaat vandaag niet uit, de wind staat de ‘verkeerde’ kant uit, dus de motor wordt gebruikt om van Curaçao naar Klein Curaçao te varen.

Land in zicht! Klein Curaçao om precies te zijn. Het water is hier echt bizar blauw… Ik weet ineens waar Blue Curaçao vandaan komt.

Dit is geen Blue Curaçao (obviously) maar een cocktail die de crew van de boot ‘Sex on the Boat’ noemt. Hij smaakte vrij goed.

EINDELIJK MIJN BLUE CURAÇAO! Ook al is hij groen. Mijn hemel ik lijk nu wel een halve alcoholist (of misschien ook wel en hele). Ik beloof jullie dat ik ook heel goed zonder kan (gelukkig) en dat jullie je geen zorgen hoeven te maken (in ieder geval niet daarom). Deze ‘Green Curaçao’ smaakt voor mij precies hetzelfde als Blue Curaçao, er zit volgens mij ook niet echt verschil in. Blue Curaçao wordt gemaakt van de schil van een bepaald soort sinaasappel en is van origine kleurloos, het drankje dankt haar kleur aan kleurstof. Ik ben twee jaar geleden in een Blue Curaçao fabriek geweest op Curaçao maar ik heb het geheugen van een goudvis en dit is alles dat ik me nog kan herinneren.

Als je een garnalencocktail bestelt krijg je in Nederland vaak Hollandse garnaaltjes. Op Curaçao krijg je heerlijke gamba’s. Vind ik eigenlijk veel lekkerder. Dit was mijn voorgerecht dat ik at in het Acoya Resort, waar we op maandag aten.

Goede vroege morgen, het is weer vroeg dag, vandaag beklimmen we de hoogste berg van Curaçao, de Christoffelberg. Ik ben blij dat we hier al om zes uur ’s ochtends mee beginnen, want als je dit met een zonnetje doet is het volgens mij niet te doen. Zo zwaar. Helaas heb ik hierna geen enkel beeldmateriaal meer van de tocht. Mijn camera begaf het door de hoeveelheid vocht. Super zonde, want het uitzicht vanaf de 372 meter hoge berg is prachtig.

Na de Christoffelberg bezoeken we het Shete Boka park, een natuurgebied dat grenst aan de ruige noordkust van het eiland. Door de zee heeft dit park haar vorm gekregen.

Shete Boka betekent ‘zeven inhammen’, de bekendste inham die Shete Boka rijk is, is Boka Table. Het is heel bijzonder om de zee hier van alle kanten tegen de rotsen te zien slaan.

Van Shete Boka door naar Kleine Knip, waar ze de hele dag verse vis schoonmaken. Heel gaaf om te zien.

We lunchten bij Blue View, het uitzicht was inderdaad erg blauw.

Daarom dronk ik hier maar een Blue Curaçao. Of beter gezegd, Blue Curaçao Spritz. Een variatie op Aperol Spritz. Blue Curaçao met prosecco en bruiswater. Het verschilt niet eens zo heel veel van elkaar in smaak en dat is ook niet heel vreemd, beide drankjes zijn op basis van een citrusvrucht.

Ik lunch weer eens met saté met rijst. Mijn favoriete lunchgerecht op Curaçao.

Het water bij Grote Knip is ook al zo prachtig blauw.

De namiddag spendeer ik in de bar van ons resort met nacho’s, Awa di Lamoenchi en het schrijven van mijn halve marathonverslag. Ik vind schrijven in een openbare gelegenheid vaak zo fijn. Zou ik in Nederland ook vaker moeten doen.

We eten bij Osteria Rosso, een Italiaans restaurant en we beginnen met antipasti.

Heb ik jullie eigenlijk al aan mijn groep voorgesteld? Nee? Nou dat werd tijd op de laatste avond. Rechts van mijn zit Daisy van I Love Health, naast Daisy zit Marloes en naast Marloes zit Kyra van CTB. Daar tegenover zit Lindsey die jullie misschien wel kennen van Dailylin, naast Lin zit Jessica van Eat, Run, Love en tegenover mij zit Claartje van Foodness.

Mijn voorgerechtje is een favoriet, mozzarella met tomaat.

Osteria Rosso is niet alleen leuk om ’s avonds te eten, het zwembad ziet er ook fantastisch uit en de bar ook trouwens, jammer dat er weinig mensen zijn en dat wij allemaal erg moe zijn door de vroege wake-up call, anders hadden we hier zeker nog een drankje gedaan.

Het is alweer tijd voor de laatste ochtend, die spenderen we op Jan Thiel, bij Papagayo.

En om de reis goed af te sluiten, drinken Lindsey en ik een heerlijke Bellini.

Ons laatste avondmaal (of beter gezegd, lunch) eten we bij Purunchi, een authentiek visrestaurant. Het restaurant bevindt zich op een vlonder boven het water en de vis wordt naast onze tafel schoongemaakt, voordat hij naar de keuken gaat.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. All good things come to an end… en ook aan dit Curaçao-reisje kwam dus een einde. Aan het eind van de middag lopen we met een klein beetje tegenzin naar ons vliegtuig, om aan de lange terugreis te beginnen. Maar hé, we klagen niet… Ik zou niet durven, niet na alles dat ik afgelopen week heb mogen meemaken.

Het was een heerlijk weekje met zes hele leuke meiden (en een hele lieve tourbegeleider van Curaçao). Ik wil nogmaals CTB (het Curaçao Tourism Board) bedanken voor deze fijne reis. Mijn mede-reisgenoten voor de gezelligheid en jullie voor het feit dat jullie er altijd zijn. Zelfs als ik jaloersmakende zon-foto’s plaats terwijl in Nederland jullie tenen er af vriezen.

Liefs,
Annemerel