dance4life: On Tour

Nog iets meer dan zeven weken, dan loop ik de marathon in New York. Maar dat doe ik niet alleen, dat doe ik samen met dance4life. Omdat ik de laatste maanden veel bezig ben geweest met het ophalen van sponsorgeld, was ik heel benieuwd geworden naar het werk dat dance4life doet. Dat kun je online natuurlijk allemaal lezen en zien, maar het écht beleven doe je pas wanneer je naar één van de evenementen gaat. Op dit moment toert dance4life 5 weken door heel Nederland met de scholentour. De tour gaat door het hele land en kwam dus ook bij mij in de buurt. Gisteren ging ik dan ook weer even terug naar de middelbare school. Niet mijn middelbare school, maar het Adelbert College in Wassenaar.

Tijdens de scholentour leren leerlingen met behulp van zang en dans over HIV. Een enthousiaste presentatrice praat alles aan elkaar en leert de leerlingen de dance4life drill. Tussendoor krijgen de scholieren filmpjes te zien over de gevaren van HIV en hoe je HIV op kunt lopen. Deze filmpjes zijn ingesproken door dance4life ambassadeurs zoals Lange Frans en Toprak Yalciner (GTST). Het uiteindelijke doel is dat de leerlingen niet alleen goed voor zichzelf zorgen, maar ook dat zij de boodschap verspreiden en ten slotte dat zij geld ophalen voor dance4life door leuke acties te verzinnen.

Het meest aangrijpende en ontroerende van de show vond ik de verhalen van Anne en Raziya. Over Anne heb ik al vaker geschreven. De 23-jarige Nederlandse Anne weet sinds haar zestiende dat ze HIV positief is. Ze kreeg een relatie met een leuke jongen van school, ze wist precies met welke meisjes hij nog meer de lakens had gedeeld en het waren allemaal heel normale meisjes, geen meisjes waarvan je zou verwachten dat ze besmet zouden zijn met HIV. Omdat Anne al jaren de pil slikte, besloot ze het zonder condoom te doen. Een paar maanden later gingen Anne en haar vriend voor de zekerheid een SOA test doen, niet omdat ze dachten dat ze iets onder de leden hadden, maar ze wilden gewoon zeker zijn van hun zaak. En wat blijkt? Anne’s vriend is HIV Positief. In Anne’s bloed is op dat moment nog geen HIV te vinden, maar HIV heeft een incubatietijd van drie maanden, uiteindelijk blijkt Anne toch besmet te zijn met het virus.

Anne kan het niet geloven en steekt haar kop in het zand. Pas als na 2,5 jaar haar relatie uitgaat, komt de klap. Anne gaat naar de PABO, maar al snel blijkt dat de opleiding te zwaar is voor lichaam. Ze ontmoet een leuke jongen, maar wordt door zijn ouders de deur gewezen omdat ze bang zijn dat ze hun zoon ook zal besmetten. Anne heeft momenteel gelukkig een hele lieve man en twee kinderen. Het klinkt wat jong, 23 en dan al getrouwd en twee kinderen, maar Anne weet niet of haar lichaam het over een paar jaar nog aan kon om kinderen te krijgen.

Ook Raziya uit India heeft een heftig verhaal te vertellen. Raziya Komt uit een strenge Moslim familie en heeft tot haar achttiende met een boerka gelopen waarbij alleen haar ogen te zien waren. Toch werd er een jongen verliefd op haar, een Hindoestaanse jongen nog wel. Zes maanden lang praatten ze heel veel samen, zonder dat hij Raziya kon zien. Ze werden smoorverliefd, maar zowel Raziya’s ouders als de ouders van hem wilden niks van hun relatie weten. Uiteindelijk besloten ze dat hun enige oplossing zelfmoord zou zijn. Jongeren hebben in India namelijk geen enkele kans, als hun ouders niet achter ze staan. Raziya en Sunnil zijn er samen vandoor gegaan en hebben geprobeerd zelfmoord te plegen.

Dat is ze niet gelukt, ze zijn gevonden door vrienden van Sunnil en naar het politiebureau gebracht, daar zijn ze in het geheim getrouwd. Omdat Raziya nooit seksuele voorlichting van haar ouders gehad had en met niemand over seks kon praten, wist ze niet wat het was. Ze dacht dat als je maar lang genoeg zoende er vanzelf een baby zou komen. Haar man heeft haar alles geleerd en niet veel later kregen Raziya en Sunnil een prachtige dochter. Ze waren heel gelukkig samen, maar de problemen met zijn ouders bleven. Uiteindelijk kon hij het niet meer aan en heeft hij nogmaals zelfmoord gepleegd. Toen Raziya hem bezocht in het ziekenhuis vroeg ze ‘Maar waarom?’ en hij antwoordde ‘Omdat ik het jou niet aan kan doen op deze manier te leven’. Niet lang hierna is hij overleden.

Inmiddels heeft Raziya een nieuwe jongen ontmoet en woont ze bij haar ouders met haar dochter en man. Ze is vrijwilliger op haar oude middelbare school, waar ze werkt voor dance4life. In India krijgen leerlingen ook seksuele voorlichting door middel van dans en muziek. Maar over seks mag niet gepraat worden. Dat is nog steeds een groot taboe. Eigenlijk helemaal niet zo verwonderlijk dat jongetjes in de bus in India meisjes betasten, ze weten niet wat voor gevoel ze hebben en kunnen zich geen houding geven. Dat het fout is om meisjes te betasten zonder dat zij daar toestemming voor hebben gegeven, weten ze niet, want er wordt niet over gesproken.

En dat taboe moet doorbroken worden, vindt dance4life (en ik ook overigens!). Net zo goed als dat het taboe op HIV in Nederland verbroken moet worden. Mensen oordelen veel te snel over mensen met HIV, maar het kan iedereen overkomen, in iedere laag van de bevolking. Mensen denken vaak ‘Oh dat overkomt mij niet’, maar je hoeft maar één keer onveilige seks te hebben en je loopt al het risico.

De verhalen van Anne en Raziya grepen me enorm aan en geven me nog meer motivatie om zoveel mogelijk geld voor dance4life in te zamelen. Doneren kan dus nog steeds, via deze link. Met het geld van de bootcamps erbij zit ik op bijna 4000 euro, nog iets meer dan 1000 euro en dan ben ik er, maar stiekem wil ik meer… meer meer meer!!!!!

Liefs,
Annemerel