Dear Francien,
Ik ben eigenlijk wel klaar met schrijven over mannen. Afgelopen maand is gebleken dat ze echt niet sneller komen op het moment dat je er over begint te praten. Ook vraag ik me überhaupt af of ik wel tijd heb voor een man? En afgelopen zondag was ik er eigenlijk wel uit. Ik liep een VET PR op de halve marathon en daar heb ik dus helemaal geen man voor nodig gehad. Ik had Marloes, ik had mijn eigen trainingen in de bergen en mijn intervaltrainingen in Nederland en dat was gewoon genoeg. Leuk hoor een prins in hardloopschoenen die je sneller kan laten rennen, maar écht nodig heb ik hem niet. Ik zie hem wel een keer verschijnen, maar de zoektocht staak ik bij deze, want zoeken heeft – zo blijkt maar weer – totaal geen zin.
Laten we het gewoon lekker over hardlopen hebben, want ik denk dat dat een liefde is die we allebei delen. Niet dat ik altijd een liefde voor lopen gehad heb, die liefde heb ik zo’n negen jaar geleden pas ontdekt.
Ik zeg altijd dat mijn eerste keer hardlopen plaatsvond in juni 2006, nadat ik voor de zoveelste keer Blake Lively zag rennen in ‘Sisterhood of the Traveling Pants’, maar mijn moeder herinnerde me er onlangs aan dat ik veel eerder al een poging waagde. Ik was dertien, zat in de tweede klas en was met mijn ouders op meivakantie in Italië. Ik had het in mijn hoofd gehaald dat ik moest hardlopen (ik weet eigenlijk niet wat mijn beweegreden hiervoor was, want ik kende niemand die hardliep!). Om half zeven had ik mijn wekker gezet en maakte ik iedereen in de caravan wakker (niet bewust natuurlijk), omdat ik op zoek ging naar mijn hardloopkleding. Je begrijpt dat mijn ouders hier niet vrolijk van werden.
Dat eerste rondje was een flinke deceptie (hier waren mijn ouders heel blij mee, want die zagen het niet zitten dat ik ze de rest van de vakantie om half zeven wakker ging maken). De camping was alles behalve vlak en nadat ik een rondje van – ik gok nog geen vierhonderd meter – had gelopen was ik er wel klaar mee. Ik werd er vooral heel erg moe van en het was echt niet mijn ding. Nee, toen ik in de puberteit zat was ik alles behalve sportief. En dat terwijl ik daarvoor juist super actief was. Ik tenniste, zat op ballet, rende naar school (mijn basisschool zat nog geen vijfhonderd meter van mijn huis, dus dat was niet echt een prestatie) en ik zat NOOIT stil. In mijn puberteit zat ik vooral achter mijn computer en skeelerde ik af en toe een rondje als ik daar zin in had, met de nadruk op ‘als ik daar zin in had’.
Het duurde drie jaar voordat ik weer mijn sportschoenen (ik zeg bewust sportschoenen, want het waren geen hardloopschoenen) aantrok. Het waren dezelfde schoenen als in 2003, Nike sneakers, volgens mij het model ‘Internationalist’. Absoluut geen hardloopschoen in ieder geval. Ik rende in spijker-hotpants en een zwart hemdje van de H&M. Ik wil niet weten hoe het eruit zag. Mijn Baby G horloge diende als stopwatch en ik liep volgens een schema van Glamour. Het ging een beetje zo van ‘loop twee minuten, wandel één minuut, loop twee minuten, wandel één minuut’. Tot mijn verbazing kon ik het super makkelijk volhouden en toen ik een half uur later thuis kwam kon ik niet wachten om weer te gaan. Een dag later ging ik dus weer en liep ik zelfs drie minuten achter elkaar! Dat smaakte naar meer dus een dag later ging ik weer! Na twee weken liep ik een half uur achter elkaar zonder te pauzeren.
Je begrijpt dat ik na drie weken een blessure had, shin splints. Mijn lichaam kon het conditioneel dan misschien aan, mijn benen waren de beweging niet gewend. Ik had de spieren die je nodig hebt om te rennen helemaal niet. Daarnaast hielpen die schoenen natuurlijk ook niet echt mee. In september probeerde ik het weer, dit keer met graflelijke Mizuno Waveriders, maar in plaats van dat ik rustig opbouwde, ging ik gewoon verder waar ik gebleven was, met alle vervelende gevolgen van dien.
Jarenlang had ik last van shin splints, op een gegeven moment liep ik iedere training met ibuprofen, omdat ik zo graag wilde blijven lopen maar mijn schenen eigenlijk teveel pijn deden. Dom natuurlijk. Zou ik nu ook niet meer doen, maar ik wilde je gewoon even zeggen dat je zeker niet de enige bent die in het verleden pijnstillers gebruikt heeft bij blessures. En dat je ook zeker niet de enige bent die te maken heeft (gehad) met shin splints. Ik vind het super goed dat je – net als ik – gestopt bent met de pijnstillers, ik weet hoe verleidelijk het is en hoe onschuldig het kan lijken. Ik hoop zo dat je blessure voor 4 april verholpen is en dat je tijdens de Oceans 2 Oceans kan doen waar je goed in bent, rennen alsof je leven ervan afhangt.
Liefs,
Annemerel
Fijn dat jullie allebei in ieder geval een grote liefde hebben gevonden in het hardlopen, die mannen komen vanzelf wel! :)
Leuke brief weer!
Ik vind het ook goed dat je benadrukt dat jij (en ik denk vele met jou) ook weleens hebt gelopen met pijnstillers. Ik denk dat veel mensen een pijnstiller als iets onschuldigs zien.
Ik vind dan ook de vele shit die francien hierover heeft gehad niet geheel terecht. Was het stom? Ja misschien wel ja.. maar moest ze echt zo door het stof ervoor? Ik vind van niet. We zijn allemaal mensen en al doende leren wij.
Doordat francien dat deed en daar later van leerde heb ik door haar geleerd dat niet te doen, en ik ben daar vast niet de enige in.
Oh en die man.. die komt voor jullie beide wel.. zulke leuke dames ;)!
That’s what friends are for!
Je hebt geen man nodig om gelukkig te worden, pas als je geluk uit straalt en niet zoekt dan komt er van zelf wel een op je pad en ja dat kan lang duren of super snel gaan. Maar wacht liever op de ware dan je, je mee laat spelen in elke willekeurige flirt. Stop je liefde nu in de mensen om je heen, die zijn er namelijk altijd of je nu wel of geen vriend hebt.
Man of geen man, enjoy life! En dat doe je volgens mij wel.
Haha, precies zo’n hardloop-campingverhaal heb ik ook. Alleen ben ik momenteel nog steeds niet zo van het hardlopen, terwijl ik wel altijd vol bewondering kijk naar degenen die dat wel doen. En mannen dragen echt niet bij aan je persoonlijke geluk, dat doe je zelf! Ze maken het leven wel (vaak) iets aangenamer ;-)
Waar heb je toch een man voor nodig? Misschien voor de handige dingen.. -ik als lesbische dame heb makkelijk te praten trouwens-
Haha, ik vind elke dag rennen echt een Annemerel actie.
Gelukkig dat je er klaar mee bent, met dat schrijven over mannen ;-)
Toch jammer voor je bezoekersaantallen dit, haha ;) Ik zit ook niet in mijn meest actieve periode nu op de middelbare (vanmiddag gecrossfit bij gym en ik voel letterlijk every single spier, nu al), blijft inderdaad vooral bij pogingen haha. Leuk om te lezen!
haha leuke brief weer. Ook eens een andere liefde dan altijd die mannen. A man is not everything!
Who needs a man?! ;)
Haha leuk hoor die switch ;) Hardlopen is veel belangrijker dan mannen toch? (Ben ik zelf niet mee eens eigenlijk haha.) Als ik ooit ga hardlopen (dat zou een wonder zijn) komt dat door jou. Als ik een post als dit lees voel ik de energie gewoon door me heen bruisen – al heb ik de conditie van een nijlpaard, shhh.
X Emma
WAt leuk om zo je begin van het hardlopen te lezen en dat het bij jou ook niet altijd over rozen ging. Ik hoop ook dat Francien het gaat lukken deze keer, want vorig jaar liep ze ook al met een blessure.
Gelukkig is het nog goedgekomen met je hardloopliefde, want anders had je zo veel toffe dingen niet gedaan! En dan had ik (en ik denk nog veel meer mensen) nu niet geïnspireerd kunnen worden door jou.
Groot gelijk dat je niet meer op zoek gaat, die knappe vent komt er schijnbaar als je niet op zoek bent ;) althans dat heb ik gehoord haha.
En je doet zoveel toffe dingen zonder vent, dus niets aan het handje!
Hoe ben je af gekomen van je shinsplints?
Auteur
Bij mij gingen ze spontaan weg toen ik begon te trainen op Nike Free’s, de verklaring zou kunnen zijn dat ik door op deze schoenen te rennen mijn kuiten meer trainde, maar ik wil dit niet zomaar aan iedereen aanraden want ik weet niet eens of dit de échte reden was dat mijn shin splints verdwenen…
Bedankt voor je antwoord!
Who needs a man when you’ve got walking shoes!
Ik kan mij precies datzelfde moment van de film herinneren waarin Blake Lively over het strand rent met die hottie haha! 12 km was dat geloof ik?
En same here over die mannen betreft. Ik heb zelf ook mijn leventje lekker volgepland. Ik laat het op mij af komen en maak mij er niet zo druk om! Er zijn zoveel leuke dingen die je kunt doen nu je nog die extra tijd hebt ;)