DEAR FRANCIEN: #7

Dear Francien,

Vanmorgen vroeg je me via FaceTime of ik een mooi-weer-loper was. Ik zei nee. Ik ben geen mooi-weer-loper, ik loop altijd… weer of geen weer.  Heel stoer.

Althans, dat dacht ik vanmorgen, maar toen ging ik je deze brief schrijven en begon ik goed na te denken. Misschien ben ik toch wel meer een mooi-weer-loper dan ik vanmorgen wilde toegeven…

Aller eerst, ik begon met rennen in juni. Wekenlang was het prachtig weer, heel erg on-nederlands. Iedere dag scheen de zon, het was bikini-seizoen (goede motivatie voor mij toen) en de zon zorgde er voor dat ik iedere dag als vanzelf naar buiten ging.

De reden dat ik je vraag ‘negatief’ beantwoorde was omdat ik tijdens mijn ’tweede hardloopperiode’ juist in de herfst begon. Het was droog, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Maar… het was wel droog. In de regen ging ik niet naar buiten. En nog steeds ga ik niet naar buiten als het regent. Ik ren weleens in de regen, maar dan begint het tijdens mijn run te regenen, normaliter weet ik mijn schema zo in te delen dat ik niet door de regen hoef te lopen. De weer-app op mijn iPhone is dan ook mijn grootste vriend (en we hebben keiharde ruzie wanneer hij me verkeerd voorlicht!).

Als ik in het weekend een lange duurloop moet doen, zorg ik dat ik dat doe op de dag met de beste voorspellingen. Als het het hele weekend rot weer wordt, probeer ik mijn duurloop op maandag of vrijdag in te delen. Ik loop sowieso altijd eerst tegen de wind in en loop op de terugweg altijd met de wind in mijn rug. Niks zo heftig als de laatste kilometers van je run naar adem te moeten happen omdat het zo hard waait. Ik haat wind. Ik haat wind misschien nog wel meer dan regen.

Maar weet je wat het is… op Race-day heb je de weersomstandigheden ook niet voor het uitzoeken. Tijdens de New York Marathon had ik 80% van de wedstrijd de wind in mijn gezicht en dat was een hel, helemaal omdat ik het niet gewend was. Twee jaar geleden werd ik tijdens de CPC verrast door sneeuw.

Nu vind ik lopen door de sneeuw heel erg fijn in Oostenrijk, maar in maart, in Nederland, tijdens een wedstrijd… afschuwelijk! Vooral ook omdat de sneeuw wederom gepaard ging met wind. Ik had op dat moment ook een liesblessure en gaf de wind de schuld van mijn teleurstellende tijd, maar in werkelijkheid kan ik normaliter tijdens een wedstrijd prima door dat soort pijn lopen, het wordt pas lastig als er ook slechte weersomstandigheden in het spel zijn.

Dus ja, ik moet toch toegeven dat ik meer een mooi-weer-loper ben dan me lief is.

Ik probeer er wel wat aan te doen, want ‘what doesn’t kill you makes you stronger’. Je moet uit je comfortzone om sterker te worden. En dan bedoel ik niet alleen interval-trainingen om sneller te worden en lange afstanden om je benen aan langere afstanden te laten wennen, maar dan bedoel ik ook slechte weersomstandigheden om harder te worden. Om je niet te laten leiden door een zuchtje wind tijdens een wedstrijd.

Volgende keer loop ik tijdens een lange duurloop eerst met de wind mee en heb ik de laatste vijftien kilometer de wind in mijn gezicht, belooft. Tijdens een marathon kun je namelijk ook niet tegen de organisatie zeggen “Hé, kunnen we het parcours even omgooien, want nu heb ik de wind in mijn gezicht tijdens de laatste kilometers…”. 

Ik zal mijn leven beteren… en jij?

Tot volgende week!

Liefs,
Annemerel