DIARY: Terug naar het normale leven en een pijnlijk weekend #10

De laatste dag in Valencia, het leven in Nederland weer oppakken en een pijnlijk weekend.

Maandag was onze laatste dag in Valencia. We merkten al vroeg dat het tijd om naar huis te gaan, we werden gewekt door het geluid van tuinmeubilair dat over het dakterras geblazen werd. Oeps.

De laatste foto die ik in Valencia maakte en dan is ‘ie zo nietszeggend. Ik weet niet eens waarom ik deze foto maakte. Ik was ’s middags bezig met het editen van een gesponsorde video die – als het goed is – woensdag op Instagram verschijnt. Voor de video heb ik allerlei buikspieroefeningen gedaan en tegelijkertijd vragen van jullie beantwoord. Ik vond het resultaat zelf erg leuk geworden.

Er is geen beeld van dinsdag, de dag dat we naar huis vlogen, maar die reis verliep best wel voorspoedig. Het was wel gek om het vliegtuig uit te stappen en de Nederlandse ‘kou’ te voelen. Het was niet eens echt koud, maar die temperatuur hadden we al weken niet gevoeld.

Woensdag begonnen we de dag met pannenkoeken, die had Tuur namelijk enorm gemist. Oh en met een gezonde smoothie, want we voelen allebei dat we wel wat meer groenten nodig hebben dan dat we in Valencia binnen hebben gekregen.

’s Middags deed ik een korte training waarin ik 4x 1000 meter liep, progressief. Het ging best wel lekker en het zonnetje scheen zowaar.

OK deze verdient meer dan een klein fotootje. Woensdag kreeg ik de sleutels overhandigd van mijn nieuwe auto. Het is een Ford Focus St Line Business en ik vind hem zo zo mooi. Hij rijdt ook erg lekker, ik heb hem nog niet op de snelweg getest, maar in de stad rijdt ‘ie heerlijk vertrouwd. Hiervoor had ik een Ford Fiesta en daarvoor had ik een Ford KA, op de een of andere manier rijden al die auto’s toch wel een klein beetje hetzelfde (alleen denk ik dat deze auto net iets harder gaat als ik het gaspedaal helemaal intrap).

Minder leuk! Tuur had al een paar dagen last van zijn voet en besloot woensdag even langs de fysio te gaan. Die dacht aan een breukje. Gelukkig is het niet zo erg, op de foto was geen breuk te zien. Waarschijnlijk is het een botvliesontsteking. Niet ideaal een paar weken voor de Rotterdam Marathon. Door de CPC ging meteen een streep.

Tuur’s huis in Monster is nu officieel verkocht!!! Deze tafel kochten we om het huis wat gezelliger te maken voor de verkoop, met het idee dat we hem daarna zelf in huis zouden nemen. Maar nu hebben we toch besloten de tafel terug te brengen en het geld te gebruiken voor nieuwe gordijnen. Wellicht hebben we dat toch net iets meer nodig dan een nieuwe tafel…

Het fijnste van weer thuis zijn… gezonde ontbijtjes en lunches. Het eten in Valencia was heerlijk en ik heb er echt van genoten, maar mijn eigen blender weer kunnen gebruiken, bruin brood in plaats van stokbrood.. oh en HUTTENKASE!

Haha, zo maken Tuur en ik dus foto’s. Als ik Tuur wil uitleggen hoe ik de foto wil hebben zet ik eerst hem op de foto zoals ik mezelf op de foto wil hebben, daardoor is het klusje vaak mega snel geklaard. En Tuur vindt het – zoals je op de foto kunt zien – helemaal niet erg om te doen.

Vrijdag had ik echt mega veel zin in de CPC. Ik had er vertrouwen in dat het door zou gaan en ik was er helemaal klaar voor. Mijn outfit legde ik – 48 uur voor de start – al klaar en ik plaatste deze foto op Instagram. Er kwamen zoveel reacties op van mensen die ook gingen lopen, zo leuk om te zien dat ik niet de enige was die er mega veel zin in had.

Zaterdagochtend vertrokken Tuur en ik in alle vroegte (tien voor half acht) om het CPC te fietsen. Het was MEGA koud, of in ieder geval, Tuur en ik hadden het mega koud, maar het was fijn om weer even het hele parcours te zien.

’s Middags was ik iets minder blij, mijn MacBook Pro van twee jaar en twee maanden begaf het namelijk spontaan. Ik was lekker aan het werk toen hij ineens mega begon te ratelen. Na een half uur met Apple aan de telefoon gehangen te hebben en van alles te hebben geprobeerd, concludeerde de medewerker dat het waarschijnlijk een hardware fout is. Helaas kan ik pas komende vrijdag terecht om hem te laten repareren (en dat kan ook nog zo’n twee weken duren). Jullie begrijpen dat ik niet erg blij was… ik werk nu op mijn oude MacBook, maar die had ik eigenlijk aan Tuur gegeven. Daarnaast werken niet alle programma’s hier op (Final Cut Pro bijvoorbeeld), dus ja… niet heel handig. Maar goed, het zijn maar spullen.

Zondag, tijd voor de CPC! Hier heb ik zo lang naar uitgekeken. Ik was er helemaal klaar voor. ’s Ochtends losgelopen, pannenkoeken en havermout gegeten, Maurten gedronken, haren gevlochten… en op de fiets naar de start.

Daar ging het helaas een klein beetje fout. Ik ging nog even rustig warmlopen en struikelde over mijn eigen voeten. Ik belandde languit op het asfalt. De schade: een dikke wenkbrauw, een blauwe en geschaafde schouder, een kleine kneuzing in een rib, een blauwe heup, twee geschaafde handen, een blauwe pink (rechts) en een blauwe duim (links) oh en misschien wel het ergste.. een mega dikke en pijnlijke knie. Ik dacht er nog even aan om toch gewoon te gaan lopen (samen met mijn vader, dus rustiger dan ik normaal zou lopen), maar Tuur verbood het me. Ik was ontroostbaar.

Na een klein uur stopten de tranen en kon ik er gelukkig wel weer een beetje om lachen. We bekeken de livestream van de wedstrijd op Omroep West en zijn zelfs nog even naar het parcours gelopen om aan te moedigen. Daarna bestelden we eten en gingen we vroeg naar bed. Ondanks dat ik geen wedstrijd gelopen heb was ik toch best wel moe van alle spanning.

Komende week had ik gepland om weer even flink aan de slag te gaan, maar ik zit nu dus zonder mijn MacBook en ik voel me ook niet echt op en top na die val, dus ik bekijk gewoon per dag wat ik kan doen. Ga nu in ieder geval snel opschieten en richting de huisarts voor een Tetanus prik. Ik denk niet dat er veel vuil in mijn wonden gekomen is, maar ik val zo vaak, het kan volgens mij geen kwaad om dat nu even te doen. 

Fijne week allemaal en bedankt voor alle lieve berichten op Instagram. Heb alles gelezen en doet me mega goed te lezen dat jullie zo meeleven. 

Liefs,
Annemerel