DIARY: 119

Daar zijn we weer. Thuis. Shit. De week is omgevlogen, zoals dat altijd gaat op vakantie en zoals het de afgelopen maanden sowieso altijd gaat, want hallo? Is het alweer februari? Februari 2014? Wow. Time flies, maar dan ook écht. Maar voordat we verder gaan met de nieuwe week, eerst nog even terugblikken op afgelopen week.

We begonnen afgelopen maandag met een sneeuwdag. Veel sneeuw. Koud. Sneeuw. Ik werd maandag weer even met mijn neus op de feiten gedrukt, ik ben een mooi-weer-skiër. Ik ski wel, maar er zijn momenten waarop ik me afvraag waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. Bevroren tenen en handen, mijn wangen die er af lijken te vallen (door alle acnémedicatie zijn ze extra gevoelig geworden), skiën dat meer op ploegen lijkt omdat er zoveel nieuwe sneeuw ligt dat je er bijna in verdrinkt. Haha, nu klinkt het wel heel erg hè? Als een soort van straf.. Is het niet, maar ik geniet duidelijk meer van de dagen waarop de zon zich net iets vaker laat zien en de pistes iets makkelijker begaanbaar zijn ;-).

Maandag heb ik dan ook niet heel veel geskied, ik ben om 15.00u gestopt en ben naar het appartement gegaan. Ik had nog een hele lange (work-related) to-do-list en die kon ik beter afwerken op een sneeuwdag dan op een dag waarop de zon iets dominanter was. De volgende dag zou namelijk de zon gaan schijnen..

Helaas was dat ook niet helemaal het geval, ik heb in een uur tijd nog nooit zoveel sneeuw zien vallen als afgelopen dinsdag, het leek wel alsof er continu een bak sneeuw naar beneden gegooid werd. Dinsdag was er zoveel sneeuw dat het zelfs een beetje hilarisch werd. Eigenlijk best wel heel erg hilarisch. Niet zo hilarisch dat ik het skiën tot half vijf volhield, maar hilarisch genoeg om tot een uurtje of 15.00u weer door te gaan.

Woensdag was PLOGdag en direct de mooiste dag – weather-wise – van de week. Het skiën ging ineens weer verrassend goed. De eerste dagen had ik het idee dat ik het verleerd was en had ik het ‘gevoel’ nog niet echt gehad, stond ik meer in de ‘overlevingsstand’, maar woensdag waren de pistes netjes glad, scheen de zon (en kon ik dus eindelijk meer dan vijf meter voor me kijken) en dus was ik gelukkig. Maar dat hebben jullie afgelopen week natuurlijk allemaal al kunnen lezen en zien.

De rest van de week hebben we niet meer zo’n mooie dag gehad. Donderdag vond ik dat stiekem ook helemaal niet zo erg, want ergens halverwege de ochtend werd ik getroffen door mijn plaaggeest, migraine. Ik weet niet hoe ik die laatste piste geskied heb, maar ik ben gelukkig heelhuids beneden gekomen en wist toen ik beneden was niet hoe snel ik naar het appartement moest rennen en mijn bed in kon duiken. Note to self: neem voortaan migraine medicijnen mee als je gaat skiën, niet geheel overbodig.

Gelukkig voelde ik me vrijdag 20x beter, de dag na een migraine-aanval voel ik me altijd on top of the world. Daaraan kan ik ook zien dat het migraine was, voel ik me na een nachtje slapen FANTASTISCH dan was het migraine, voel ik me de dag erna nog steeds een beetje slapjes of heb ik nog een restje hoofdpijn over? Dan was het iets anders. Goed, vrijdag voelde ik me dus on top of the world. Het skiën ging perfect, de sneeuw was perfect, alles was perfect. Perfect. Het was de dag dat ik de meeste kilometers geskied heb en het was ook de dag dat ik aan het eind van de dag de minste pijn in mijn bovenbenen had en ’s avonds de meeste energie had. Over perfecte dagen gesproken ;-).

Zaterdag was alweer onze laatste dag skiën. Het weer zag er prachtig uit, strak blauwe luchten, veel zon. We hebben snel de auto ingepakt en zijn richting liften gelopen. Daar kwamen we er pas achter dat het weer helemaal niet zo prachtig was. Toen we in de rij voor de cabinebaan stonden kwamen we er achter dat meer dan de helft van de liften gesloten was omdat het boven stormde. Oeps. Het was een beetje behelpen, maar we hebben toch nog een paar mooie afdalingen kunnen maken. Bovenaan de pistes moest je je gezicht beschermen omdat de sneeuwstorm nogal pijnlijke taferelen voor je gezicht opleverde, maar verder ging het skiën prima.

Totdat spontaan mijn ski uitging. Ik deed absoluut niets geks, draaide gewoon rustig een bochtje toen ik ineens mijn rechterski verloor. Het was de eerste (en laatste) keer deze vakantie dat ik gevallen ben. Ik moet iets geks gedaan hebben met mijn stok, want mijn schouder maakte een rare beweging en sindsdien zit er een knoop in mijn schouder die voor nogal wat hoofdpijn zorgt. Toen we zaterdagavond in het overnachtingshotel aankwamen was het zelfs zo erg dat ik meteen mijn bed ingedoken ben, de rest ging uiteten, ik wist niet hoe snel ik mijn ogen dicht moest doen. Yes. Het is ook altijd wat bij mij. Maar ik doe het heus niet expres.

Gelukkig voelde ik me zondagochtend alweer wat beter, maar helaas wel nog steeds zo’n zeurderige pijn in mijn hoofd en veel spanning op mijn schouder. Deze week moet ik toch weer naar de fysio, dus gelijk maar even kijken of zij wat aan mijn schouder kan doen. Na het ontbijt reden we terug naar Nederland, waar we om 17.00u aankwamen. Sindsdien ben ik een klein beetje aan het stressen. Er lagen wat brieven te wachten waar ik niet zo vrolijk van werd, ik bekeek mijn mailbox en besefte dat het echt een ongelofelijke teringzooi is (heb je me een mailtje gestuurd en heb je over twee dagen nog geen antwoord? Stuur hem dan vooral nog een keer want hij is hoogstwaarschijnlijk kwijt geraakt… (another) note to self: als je een mail opent, beantwoord hem dan meteen, of open hem gewoon niet…) en er waren (zijn) nog wat andere dingen die ik moet doen waarvan ik niet weet wanneer ik ze moet doen, maar goed, het komt allemaal goed. Ik ga NU hardlopen (één van de dingen die ik vandaag echt MOET doen) en alles in mijn hoofd op een rijtje zetten, dan kan ik zometeen keihard knallen.

Let’s do this!

Liefs,
Annemerel