DIARY: #13

Social distancing week 3. Daten via FaceTime en eindelijk een ‘nieuw’ idee tot uitvoer brengen.

Het mogen dan donkere tijden zijn, de zon besloot zich afgelopen week van zijn beste meest zonnige kant te laten zien. Ik probeerde extra van het licht te genieten door ’s middags af en toe even op de bank te duiken in het zonnetje. Raampje open en genieten maar.

Dinsdagmiddag besloot ik zelfs even naar buiten te gaan om hard te lopen in de zon. Ik probeer mijn rondjes zo vroeg mogelijk te plannen, in de hoop dat het dan niet zo druk is. Maar dinsdag ging ik rond een uurtje of elf, toen de zon dus al zijn ding deed. Het was heerlijk en ik constateerde dat veel meer mensen de regels van afstand houden serieus nemen. Duimpje omhoog.

Al een tijdje word ik ’s ochtends wakker met hele dikke ogen en kan ik ’s avonds niet slapen omdat ik het benauwd heb. Ik besloot eens een kijkje te nemen onder ons bed en vond mega grote stofwolken. Een niesbui later dacht ik dat het misschien wel een goed moment was om te gaan stofzuigen. Wat een mega goed idee was dat … had ik wellicht ook iets eerder kunnen doen.

Donderdagochtend zat ik zoals iedere ochtend achter mijn MacBook op een goed blog-idee te broeden. Er kwam maar niks en ik ging mezelf met de minuut nuttelozer voelen. Uiteindelijk vroeg ik via Instagram inspiratie aan jullie en daar kwamen super leuke ideeën uit. De komende tijd kan ik vooruit. Thanks!

Ook donderdag… mijn handen lijken wel schuurpapier, door al dat handen wassen. Het is niet dat ik voor de coronacrisis nooit mijn handen waste, maar niet zo vaak als ik het nu doe. Ik kreeg allerlei tips van handcremes via Instagram maar besloot eerst nog even tussen de spullen die ik nog had liggen te kijken. Ik vond een nieuwe tube van de cicoplast handcrème van La Roche Posay (vorig jaar van LRP gekregen). Tuur gebruikt die al een jaar en is daar erg tevreden over en zijn handen zijn echt extreem droog. Ik heb in 24 uur tijd mijn handen zes keer ingesmeerd en de foto rechts is het resultaat. Ziet er alweer een stuk beter uit, toch?

Donderdag besloot ik na lange tijd ook weer eens wat buikspieroefeningen te doen. Lekker in het zonnetje op het dakterras. Was best lekker, maar ook wel weer zwaar. Ik zou dit zo graag weer vijf keer per week doen, maar ik vind het lastig om daar motivatie voor te vinden, want ik zit niet meer zo lekker in die flow. Ach ja, komt wel weer, nu ook niet echt heel erg belangrijk.

Super knap (en lief!) Instagrammer Eva van der Werff stuurde me deze tekening van mij.

Vrijdag hadden we afgesproken met Robin en Laura. In plaats van die afspraak af te zeggen i.v.m. social distancing besloten we het gewoon net wat anders aan te pakken. We spraken om 19.00u af via FaceTime. Tuur deed wel net alsof Robin en Laura hier echt naartoe kwamen en besloot het hele huis op te ruimen. Om half zeven werd er aangebeld door Thuisbezorgd, Laura had eten voor ons besteld. Zo leuk! Om 19.00u zaten we klaar voor mijn MacBook en tweeënhalf uur later klapte we de MacBook weer dicht. Het was net echt.

Zaterdagochtend waren we alweer vroeg uit de veren. We wilden weer een hardlooptraining in Meijendel doen, ons wekelijkse uitstapje. Maar als je te laat gaat, is het daar veel te druk en dat wil je natuurlijk niet als je anderhalve meter afstand moet (en wil) houden. Vroeg op dus. Wat een stuk makkelijker ging met een kopje koffie. Moet zeggen dat ik de wijn van de avond ervoor (twee glazen) voelde zitten. Ik ben echt niets gewend. Ik was eigenlijk van plan om helemaal geen alcohol meer te drinken, maar daar ben ik vorige week van afgestapt. In deze tijden heb ik af en toe gewoon een glas wijn nodig om te ontspannen. Slecht, dat ik dat ‘nodig’ heb, maar ik denk dat als je geen grote hoeveelheden drinkt en het glaasje incidenteel blijft het geen wereldramp is.

Tuur en ik lopen niet meer samen hard, omdat dat irritant is voor andere lopers, het is immers lastiger om twee lopers te passeren dan een. Maar we spreken wel altijd na twintig minuten af bij het uitkijkpunt. Dan doen we nog wat oefeningen, genieten we van het uitzicht…

En maken we wat foto’s.

De rest van de zaterdag was ik vreselijk lui. In mijn hoofd had ik allerlei wilde plannen, maar uitvoeren lukte gewoon niet. In plaats daarvan spendeerde ik een groot gedeelte van de dag op de bank. Ik maakte stomme selfies en maakte foto’s van onze nieuwe lamp. Of nou ja, de oude lamp van mijn ouders die bij ons een nieuw thuis heeft gekregen.

Zondag dreigde weer zo’n dag te worden, zo’n dag waarop ik 100.000 ideeën had, maar het niet lukte om er ook maar eentje tot uitvoer te brengen. Tuur schoot te hulp en zei ‘vraag gewoon op Instagram of mensen vragen hebben voor een podcast’. En zo geschiedde. Er kwamen mega veel vragen binnen en de rest van de dag spendeerde ik met het maken van onze eerste podcast. Zo fijn om dan om half negen ook daadwerkelijk die eerste podcast te kunnen publiceren. Het kostte bloed, zweet en een paar tranen, maar we zijn live! Volg ons op Instagram voor updates van het Podcast-front (en wellicht in de toekomst wel meer!).

Goed, weer een week voorbij. Ik heb absoluut nog geen recht van klagen en ik heb ook eigenlijk weinig te klagen. Het enige wat ik echt irritant vind is dat ik mijn ouders niet zomaar even een knuffel kan geven, dat er zoveel onzekerheid is en dat andere mensen het op dit moment heel zwaar hebben. Mensen die aan het werk zijn (in de zorg bijvoorbeeld), mensen die het virus te pakken hebben, mensen die door het social distancing in een vervelende thuissituatie terecht komen (van mensen die ineens helemaal alleen zijn tot kinderen in een gevaarlijke thuissituatie die nu ineens nergens naartoe kunnen). Persoonlijk heb ik het hartstikke goed. Ja, ik heb even geen inkomen, maar ik heb wel een dak boven mijn hoofd en genoeg eten. Ik had het veel slechter kunnen treffen. 

Ik hoop dat jullie en je dierbaren allemaal OK zijn. Stay safe, stay home. 

Liefs,

Annemerel