DIARY: 136

Een week beginnen met in de wetenschap dat je halverwege de week op het vliegtuig stapt voor een korte citytrip is twee dingen; heel erg fijn + heel erg stressvol. Want ook dit keer was het weer het plan om zo min mogelijk arbeid te verrichten tijdens de citytrip, dat betekende dus: veel voorbereiden. Gelukkig was ik met dat voorbereiden de week ervoor al begonnen, maar sommige dingen kun je niet voorbereiden, zoals een mailtje dat heel wat aandacht eist en een spoedopdracht. Maar goed, laten we zoals altijd bij het begin beginnen.

Maandagochtend, 6.45u, ik stap in mijn auto en rij met mijn moeders auto richting de tramhalte waar ik mijn auto altijd parkeer. Waarom je moeders auto vraag je je af? Mijn auto moet naar de garage want mijn oliepeil daalt steeds terwijl ik hem wel bijvul, daar is dus iets mis. Dit soort grapjes stel ik ook niet erg op prijs. Ik kan mijn geld aan betere (en vaak ook leukere) dingen besteden. Goed, met de tram ga ik verder naar het Centraal Station en vanaf daar reis ik door naar Amsterdam. Next stop: Girlscene! Ik werk tot 18.00u en ren dan door de stortregen naar Pathé Tuschinski voor de première van The Normal Heart samen met Emma, maar niet voordat ik mijn lichaam vervuild heb met wat crap… een Happy Meal en een McKroket. Sorry, this time I really AM sorry. Wat ik van The Normal Heart vond lees je hier. Na de film moet ik rennen naar de tram, zodat ik met de trein op tijd aankom op Den Haag Centraal om één van de laatste trams richting de auto te halen. Iets na half één ben ik thuis, lang dagje.

Over dinsdag hebben jullie al veel kunnen lezen, dat was namelijk de dag dat ik plogde. Ik schreef een groot aantal blogjes en maakte drie artikelen voor Metro Mode af (waarvan ik er van één ’s ochtends nog niet wist dat ik hem ’s middags zou schrijven). Rond een uurtje of 20.00u vond ik het mooi geweest, tijd om mijn boek te lezen en te gaan slapen, de dag erna zou alweer lang worden.

De volgende dag zat ik alweer om 6.45u in de auto, dit keer mijn eigen auto. Het ‘lek’ is gerepareerd en de kosten vielen uiteindelijk mee, maar zo’n bedrag wil je liever helemaal niet betalen natuurlijk. Dit keer rij ik niet naar de tram, maar rij ik richting Olympisch Stadion waar ik mijn auto parkeer. Vervolgens ga ik verder met de tram naar het centrum. Omdat ik geen enkele file had was ik veel te vroeg op kantoor, om 8.10u! De deur was helaas nog niet open en dus vertrok ik naar de dichtstbijzijnde Coffee Company (Berenstraat) voor een kopje koffie, terwijl ik van mijn Flat White nipte las ik verder in mijn boek.

Om 8.45u ben ik het weer gaan proberen bij kantoor en dit keer kon ik gelukkig wel naar binnen. Ik was woensdag zo druk bezig dat ik de tijd om te eten niet echt kon vinden. Maar toen al mijn tussendoortjes om half drie op waren moest ik wel. Omdat ik ’s avonds samen met Esmée en Danique een bootcamp zou geven kon ik maar beter iets eten dat goed zou vullen, zodat ik niet ook nog moest avondeten voor de bootcamp (dat ligt nooit zo lekker op de maag). Ik haalde bij de nieuwe burgertent om de hoek een heerlijke hamburger met guacamole en huisgemaakte frietjes met huisgemaakte mayo. Ik heb het naar binnen gewerkt als een beest, maar het was wel écht heel erg lekker.  Om 17.00u rende ik naar de tram richting Olympisch Stadion, vanaf daar reed ik mijn auto weer richting de Keizersgracht, waar ik mijn auto inlaadde met goodiebags. Ja het is een klein beetje een gedoe, maar wel een leuk gedoe.

De bootcamp was vrij nat, maar ZO LEUK! Het is voor mij alweer de laatste bootcamp, omdat ik tijdens de laatste bootcamp naar Curaçao vertrek. Super jammer! Maar goed, het was dus NAT, maar daardoor absoluut niet minder leuk. Het waren stuk voor stuk enthousiaste meiden. In het bijzonder wil ik even melden dat ik Lieke Polak als jongste deelnemer super stoer vond omdat ze ook nog eens als enige twee keer sprintte tijdens de estafette en Ilse die helemaal vanuit Groningen kwam terwijl het KEIHARD regende (en ze vorige keer ook al gekomen was!). Na de verregende (maar toch ook heel leuke) bootcamp deelden we ijsjes uit en reed ik naar huis, half elf was ik thuis en rijp voor mijn bed en de laatste paar bladzijden van mijn boek.

Donderdagavond vertrok ik naar Milaan, maar voordat ik weg kon moest ik nog wel een aantal dingen doen. Uiteindelijk kwam daar niet veel van terecht omdat een mailtje mijn aandacht nodig had. Gelukkig kon ik het hoognodige wel doen en was mijn koffer op tijd ingepakt. Aan het eind van de middag werd ik door mijn (allerliefste) vader naar Schiphol gebracht.

Over Milaan ga ik jullie HEEL VEEL vertellen de komende dagen, maar zoals jullie van mij gewend zijn, zal ik dat doen in uitgebreide diary-posts. Wat ik jullie nu alvast wel kan vertellen, het was heel erg VET! Ik heb Milaan een stuk beter leren kennen en ik hou nu nog meer van de stad. Het was super gezellig en eh… mag ik terug! De race was een beetje een desillusie (het ging niet zo goed, ook al had ik vrijwel geen last van mijn knieën), maar ook daar heb ik alleen maar positieve herinneringen aan (het kapot gaan ben ik al lang weer vergeten). Die twee dagen waren veel te kort, helaas.

Gisteren heb ik de hele dag thuis gespendeerd. Ik heb extra lang geslapen (omdat ik in Milaan vrij weinig geslapen heb, party-all-the-time) en heb ’s ochtends lekker blogjes geschreven en ’s middags een paar uurtjes in de tuin gespendeerd, heel fijn zo’n zonnige zondag!

Deze week belooft ook weer gezellig druk te worden en met Curaçao in het vooruitzicht mag er ook wel weer een beetje voorbereid worden. Hoeveel tijd ik op Curaçao zal hebben om te bloggen durf ik ook niet te zeggen.. Maar hé, komt goed!

Liefs,
Annemerel