BOSTON DIARY

Ik bezocht Boston zonder dat ik van te voren ook maar een klein beetje informatie over de stad had opgezocht. Ik heb Boston me dus volledig laten overkomen. Wat ik nu weet? Een weekend Boston is veel te kort. Zeker als je in dat weekend ook nog een marathon moet lopen (en je dus je benen een beetje moet sparen).

There we go! Ik vlieg dit keer met Wow Air, een luchtvaartmaatschappij die tussenlandingen maakt op IJsland. Doordat ze met kleinere vliegtuigen vliegen vanuit verschillende steden in Europa en daarna op de luchthaven een splitsing maken naar de verschillende Noord-Amerikaanse bestemmingen (onder andere Boston, New York, LA, Miami en binnenkort ook Chicago) zijn de kosten voor de tickets vaak een stuk lager dan van andere luchtvaartmaatschappijen. Ik heb deze reis gesponsord gekregen.

Dit is IJsland, volgens mij…

En dit ook.

Dat Wow Air met kleinere vliegtuigen vliegt betekent niet dat je kleinere zitplaatsen hebt. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen Economy en Business Class en overal heb je redelijk wat beenruimte. Ook zitten er bij de stoelen stopcontacten zodat je de hele reis prima je MacBook kunt gebruiken zonder dat ‘ie halverwege uitvalt (er is geen inflight entertainment, dus mocht je films willen kijken is het wel handig dat je je laptop of iPad volzet met leuke films!).

Volgens mij is dit de Noordpool… Maar ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het zag er wel mooi uit. (hoe dom klink ik nu?)

Wat dit is weet ik wel heel goed, dit is Boston… mijn eindbestemming van vandaag. Het ziet er veelbelovend uit zo van bovenaf.

Het eerste dat ik doe nadat ik mijn spullen in het hotel gedumpt heb (ik slaap in het Aloft Hotel, in de buurt van de haven), ik ga met de taxi en laat me afzetten bij Nike. Ik heb totaal geen onderzoek gedaan naar waar je moet zijn in Boston, ik weet niet wat de belangrijkste winkelstraten zijn en waar je lekker kunt eten. Ik bedenk me dat Nike meestal midden in het centrum van de stad zit, dus als ik mezelf af laat zetten bij Nike, ik vast wel goed zal zitten. Dat klopt redelijk. Ik heb nog geen vijftig meter gelopen of ik loop de finish van de marathon tegen het lijf. Kippenvel.

Moet ik natuurlijk even mee op de foto. Begrijpen jullie. Jammer van de mevrouw die mijn foto een klein beetje verpest. Maar hé, ik ben in Boston. En over drie dagen loop ik hier de marathon. Knijp me.

Heel de stad staat in het teken van de marathon, overal zie je aanmoedigingen voor lopers en aanplakbiljetten. Ik heb nog nooit een stad zo in de ban van een marathon gezien. Ik kan me voorstellen dat dit vergelijkbaar is met wanneer de Olympische Spelen in jouw stad gehouden worden. Waar je ook komt, iedereen vraagt ook of je er voor de marathon bent en wanneer je die vraag bevestigend beantwoord hebt feliciteren ze je met je kwalificatie.

Room with a view, het is zes uur als ik wakker word door deze zonsopgang. Als ik deze foto zie krijg ik weer helemaal kriebels en wil ik ZO graag terug. Vroeg wakker worden, zoveel zin in de dag, zoveel zin in alles dat me nog te wachten staat. Het was zo fijn.

Als je om half acht door Boston wandelt is de stad uitgestorven en dat vind ik zo fijn… zelfde geldt voor andere steden hoor, maar in Boston (en andere Amerikaanse steden) is het niet zo lastig om zo vroeg op te staan, aangezien je met die jetlag zit.

Ik ontbijt bij Outlook Kitchen + Bar en dat is misschien wel mijn grootste aanrader in heel Boston. Ik geniet van een Lobster Benedict. Inderdaad, Egss benedict, maar dan met kreeft (en met spinazie en een gepocheerd eitje én aardappeltjes), het is fantastisch.

Ik wandel verder naar het winkelgebied van Boston. Ik weet dat ik niet te veel moet wandelen en zo veel mogelijk mijn benen moet sparen, maar het is wederom erg lastig in een stad als Boston.

Ik bedoel….

En zeker met dit weer.

Nietsvermoedend loop ik tegen de finish van de Boston 5K aan, hierdoor heb ik zo mogelijk nog meer zin in de Boston Marathon. Kippenvel over mijn hele lichaam en zelfs wat emo-tranen omdat ik het allemaal ineens zo goed besef. Het kwalificeren, het trainen, het hier zijn, al deze mensen die zo hard hun best doen voor deze vijf kilometer wedstrijd.

Maar dan is het tijd om mijn startbewijs op te halen bij de expo. Dat gaat hier iets minder futuristisch dan in Chicago waarbij je bij de deur onthaald wordt door een man met iPad die je registreert. Ik heb mijn bewijs om mijn startbewijs op te halen zelfs thuisgestuurd gekregen in plaats van in de mail. De rij is vrij lang, maar het gaat sneller dan verwacht.

Got it!

Tijd om mijn shirt op te halen dat ik gratis ontvang bij mijn startbewijs.

Even op de foto met mijn startbewijs, een lieve jongen ziet me stuntelen met mijn camera en biedt aan om de foto’s te maken. Vaak sta ik heel awkward op foto’s die door onbekenden gemaakt zijn (hoe awkward is het ook om je camera in de handen van een wildvreemde te duwen), maar dit ging best goed.

En dan kom ik heel toevallig ineens Merel tegen, Merel liep in Chicago net als ik de marathon en kwalificeerde ze zich tijdens die marathon voor de Boston Marathon in 2018. Dit weekend is ze er om aan te moedigen (ze woont momenteel in Toronto dus de reis was niet zo lang voor haar). Zo leuk en vooral toevallig om haar hier tegen te komen.

Op naar de Expo.

Waar Adidas een heel goede dag heeft. Dit is een van de drie rijen voor de kassa. Mijn hemel.

Ik bedoel…

Daarna ren ik naar de overkant, waar Kathrine Switzer (de vrouw die in 1967 als eerste vrouw met BIB de Boston Marathon liep) net de microfoon pakt voor het panelgesprek. Ze is ruim een half uur aan het woord en ik zuig alle inspirerende en motiverende woorden in me op. De man naast haar is trouwens Amby Burfoot, hij won in 1968 de Boston Marathon en was jarenlang de hoofdredacteur van Runner’s World US (hij is nu Editor at Large), det twee vrouwen ken ik niet en ik was net iets te laat dus was ook niet bij hun introductie.

Fearless! Deze vrouw is 70 en heeft dertig marathons op haar naam staan. Ik teken er voor hoor.

Om de een of andere reden heb ik zondag geen enkele foto gemaakt (ik weet alweer waarom, ik had de hele dag alleen mijn iPhone 6 bij me en niet mijn camera of iPhone 7) en ook tijdens de marathon maakte ik geen foto’s met mijn camera. Ik pakte mijn camera weer om foto’s te maken vlak na de marathon…

Toen streek ik neer bij een Franse bistro waar ik een heerlijke herstelmaaltijd at. Een tartaar van tonijn en de lekkerste frietjes die ik in tijden gegeten heb. Oh en de Aperol Spritz smaakte ook zo goed.

Frenchie is de naam van de Bistro en het is een aanrader!

De volgende dag heb ik heel erg veel zin in Lobster Roll, maar ik ben net een uurtje te vroeg voor de Barking Crab. Maar hoe heerlijk shabby en authentiek ziet dit er uit.. ik denk dat ik nog maar eens terug moet.

En dit is alweer de laatste foto die ik in Boston maakte. De foto’s van Harvard en Cambridge hebben jullie nog van me tegoed, evenals de beelden uit New York City.

Liefs,
Annemerel