DIARY: 165

Weer een week voorbij, en wat voor een week. Een week waarin ik vier dagen in het buitenland was en waar ik nu vette buikpijn aan heb overgehouden.

Maandag
Ik begon mijn week in het OV. Ik ging met de TREIN naar Roosendaal. Normaal neem ik de auto, maar ja, ik had maandag geen auto en ik moest toch echt naar Roosendaal. Wat ik geleerd heb? Er zijn ergere dingen te bedenken dan met de trein naar Roosendaal en het duurt bijna net zo lang als met de auto. Maar goed, dat overstappen (tram – trein – bus), daar ga ik dus nooit aan wennen. Net als als een sardientje in de trein gepropt staan om half acht ’s ochtends.

Dinsdag
Dinsdag was het erop of eronder! Als ik dinsdag geen belletje kreeg dat mijn auto gearriveerd was bij de garage, dan zou ik toch echt een andere oplossing moeten bedenken om in Oostenrijk te komen. Ok, de oplossing was er eigenlijk al, dan zou ik via Leaseplan een auto kunnen huren, maar ik wilde gewoon met mijn eigen auto. Dat snappen jullie toch wel? Nog voor het middaguur kwam het verlossende telefoontje en halleluja wat was ik blij! Dinsdag was ook de dag dat ik véél schreef en een leuke uitnodiging voor een event van Nike kreeg. Zin in!

Woensdag
De dag voordat ik naar Oostenrijk vertrok. Of nou ja, ik ging ’s avonds om 23.00u al! Ik wilde eigenlijk om 15.00u naar bed gaan en dan pas om 22.00u wakker worden, zodat ik lekker uitgeslapen aan de rit van ruim 1000 kilometer kon beginnen. Helaas liep het net iets anders. Ik stond om 5.00u op, zodat ik om 15.00u echt moe zou zijn. Ik schreef een paar blogs, pakte mijn tas in en belde een taxi, die me naar de garage bracht. Daar mocht ik namelijk eindelijk mijn auto ophalen. WAT EEN FIJN GEVOEL. Na twee weken zonder auto, eindelijk weer een auto en WAT voor een auto. Ik zal er snel een blogje aan wijden, want dat is ‘ie zeker waard. Nadat ik mijn auto heb opgehaald doe ik wat boodschappen en daarna rij ik door naar de fysio. Ik loop al 3,5 week niet door een vervelende blessure aan mijn knie/IT-band. Toch maar eens naar laten kijken. Een uur later sta ik buiten met het advies nog even niet te gaan rennen. Word ik niet vrolijk van.

Mijn vader raadt me aan om even hard met mijn auto over de snelweg te rijden, om te kijken of alles in orde is. Zou een beetje jammer zijn als ik daar pas vanavond achter zou komen. Ik rijd eerst naar mijn ouders om mijn auto te showen en rij daarna door naar mijn zusje en rij ook met haar een rondje. Als ik thuis kom moet ik nog veel te veel doen en heb ik veel te weinig tijd. Ik lig niet om 15.00u in bed, maar om 16.00u. Ok, maakt niet uit, zes uur slaap is ook OK. Maar kan ik normaal altijd slapen, woensdag kan ik dat niet en ik lig dus gewoon zes uur lang wakker en speel een beetje met mijn telefoon.

Als ik om 22.00u opsta voel ik me vrij verrot en weet ik niet hoe ik naar Oostenrijk moet gaan rijden (en daarna nog door moet gaan en leuk moet doen op ski’s enzo), maar na een migrainepil voel ik me weer prima en het rijden naar Oostenrijk gaat ook super! (op die barst in het raam die er al na 30 kilometer in zat na dan)

Donderdag
Woensdag loopt over in donderdag en als we om 9.00u Maria Alm binnen rijden ben ik al zo’n 28 uur wakker, maar dat maakt niet uit, we gaan doorrrrrrrrrrrrrrrr! We slapen bij Stan en dumpen snel onze tassen en kleden ons om, met zijn drieën rijden we een uurtje later naar de gondel en nog een klein uurtje later (Noortje moest nog spullen huren) staan we bovenaan de piste. Stan leert Noortje skiën, ik doe eerst zelf wat pistes en ski daarna met Noortje en Stan een paar pistes (Noortje is een natuurtalent en kan al na een uur de piste op, zonder problemen!).

’s Avonds voeren we niet heel veel meer uit, we eten tomatensoep met brood, ik werk wat en rond een uurtje of 22.00u duiken we in bed.

Vrijdag
Zon zon zon!!!!!!! Ook vrijdag gaan we weer de pistes op! Dit keer niet met Stan, maar met Mike, die langs komt vanuit Zillertal Arena! Het is weer heerlijk skiën en ik vraag me die dag meerdere keren af of het beter kan? Sneeuw en zon, mijn favoriete combinatie. ’s Middags rijden we naar Saalbach Hinterglemm voor een avondje Après Ski, die we afsluiten in een kroeg in Maria Alm.

Zaterdag
Ik had het vrijdag dus hartstikke fout. Sneeuw en zon is fantastisch, maar skiën kan ook heel erg leuk zijn als het sneeuwt! Misschien nog wel leuker.. ’s ochtends ploeter ik een beetje op de pistes, maar ’s middags ga ik off-piste (iets dat ik normaal nooit doe, maar nu kan het, want ik ben samen met iemand die het gebied kent en waarvan ik denk dat ‘ie me kan redden mocht ik mijn ski’s ergens kwijt raken tijdens een val), en het is ZO leuk. Ik wil dit nu alleen nog maar doen. Het is dat we ook nog moeten hardlopen EN moet rodelen, anders was ik nooit meer naar beneden gegaan.

Maar goed, we gingen dus ook nog hardlopen (ook al had ik dat ’s ochtends ook al gedaan, oeps) en daarna gingen we rodelen, maar niet voordat we eerst een berg beklommen hadden. Maar het was het allemaal waard want het rodelen was bijna net zo leuk als het off-piste skiën. Misschien nog wel leuker. Nee dat kan niet… Maar goed het was dus HEEL erg leuk.

Zondag
Helaas komen aan alle leuke dingen een eind en op zondagochtend word ik dan ook al wakker met buikpijn. Reden, we gaan naar huis. En ik wil skiën en ik wil niet naar huis. We nemen afscheid van Stan en rijden om half negen Maria Alm uit, 9,5 uur later zijn we in Den Haag. Omdat ik het echt niet trek om al meteen naar huis te gaan (dan is het echt over) rij ik naar mijn ouders. Ik eet een semi-gezond maal (kan ik wel gebruiken, want onderweg heb ik niets kunnen eten omdat ik zo’n heimwee heb, nu al), heb een FaceTime gesprek met mijn zusje van anderhalf uur (ze is er niet) en val daarna in haar bed in slaap, ik wil nog niet naar huis, ik kan de realiteit niet aan, ik ben moe en bij mijn ouders is alles net even ietsjes minder écht.

Zo en dan deze week weer keihard werken, ik heb wat in te halen…

Liefs,
Annemerel