DIARY: #17

36 uur in Parijs, een spontane bruiloft van mijn beste vriendin met haar (inmiddels) echtgenoot en de ‘niets moet alles mag’ mentaliteit :)

Onze roadtrip bracht ons maandag aan het eind van de middag in Parijs. Maandagochtend hebben we nog goed besteed door zoveel mogelijk van de zon te genieten, maar toen die zich rond 14.00u begon te verstoppen, stapten we in de camper en reden we richting Parijs. We parkeerden de camper na een goede twee uur rijden op een camping in Bois de Boulogne en fietsten vanuit daar naar de Eiffeltoren.

Op je eigen fiets, fietsen door Parijs. Zo fijn. Ik heb veel vaker door Parijs gefietst, maar was toen altijd afhankelijk van het (de laatste tijd steeds meer falende) fietsensysteem van de stad. Om continu je eigen lekkere fietsje als vervoersmiddel ter beschikking te hebben was echt TOP.

Na een goede nacht, fietsten we dinsdagochtend weer naar de stad. Eerste stop? Ladurée. Ik kwam tot de schokkende ontdekking dat mijn lievelingstaartje (Saint-Honoré Rose Framboise) vorige maand uit het assortiment is genomen, maar ik vond een goede vervanger. Iets minder bijzonder, maar ik doe het er mee.

Na bijna twee uur in Le Bon Marché vond ik het tijd voor lunch. Bij Maison Sauvage ging ik voor een tartaar van zalm met avocado (en extra frietjes) en Tuur bestelde een enorme (en lekkere) cheeseburger.

Bij Nike viel mijn oog op deze enorm foute sportbeha, die een bikinitop bleek te zijn. Ik fantaseerde nog even hoe het zou zijn als ik mijn wedstrijden voortaan in die top zou lopen, maar besefte net op tijd dat dat geen goed idee was.

Fietsen door het drukke centrum van Parijs ging hartstikke goed.

Het rustige straatje bij de camping was echter iets gevaarlijker dan we aanvankelijk dachten. Een mini stoeprandje zorgde voor een flinke hoofdwond bij Tuur. Het bloedde vrij heftig, maar het lijkt er op dat het slechts oppervlakkige schade is. Het is dinsdag gebeurd, maar hij heeft nog geen hoofdpijn of andere klachten horend bij een hersenschudding gehad.

Woensdagochtend breidden we een eind aan onze vakantie en kroop Tuur voor een laatste keer achter het stuur van de camper, bestemming: huis. We hebben redelijk wat vragen ontvangen over waar we deze camper vandaan hebben gevist, maar Tuur is gewoon mede-eigenaar van deze camper die hij samen met zijn ouders gekocht heeft (en daar kan ik dus enorm van profiteren en ik knijp in mijn handjes dat ik dat kan).

Na een reis van zeven uur (redelijk wat file) doken we op de bank met The Notebook. Die staat sinds vorige week op Netflix en Tuur had hem nog nooit gezien. Mega goede reden voor mij om hem gewoon voor de 23ste keer te kijken. Film viel in de smaak.

Donderdag, tijd om weer aan de slag te gaan.

Maar niet voordat ik eindelijk weer ontbeet met wraps met ei en avocado. In Frankrijk at ik iedere ochtend een half stokbrood met roomboter, wat ontzettend lekker was. Maar dit is toch iets meer voedend, denk ik zo.

Vrijdag ging ik een rondje hardlopen, met Tuur op de fiets (hij heeft last van zijn schouder waardoor hij even niet kan lopen). We namen kwark mee, omdat ik een samenwerking heb met kwarkmerk Lindahl en Tuur het idee had om foto’s te maken op het strand (ja, echt, ik heb hem hier niet mee opgezadeld, dit heeft hij zelf verzonnen). De foto’s hierboven zijn het duidelijk niet geworden ;-). Ben trouwens super blij met deze samenwerking, ik eet deze kwark graag (smaak is goed en er zit 11 gram eiwitten in per 100 gram, wat enorm veel is!) en ik vind het altijd een eer als een merk waar ik zelf fan ben met mij wil samenwerken.

Vrijdagavond stapten we in de auto richting Haarlem, waar Laura (mijn beste vriendin) en haar vriend Robin hun 30ste verjaardag zouden vieren. Daarnaast waren ze vrijdag precies 10 jaar samen, dus ook dat zou gevierd worden. Ik had al zo’n onderbuikgevoel he, dat het meer was dan een normaal verjaardagsfeestje. Toch trok ik mijn witte jurkje van Self Portrait uit de kast, die ik al anderhalf jaar heb en nog nooit naar een feestje heb aan kunnen trekken omdat ik gewoon niet zo mega veel gelegenheden heb om deze jurk aan te trekken en als ik dan een feestje heb (boekpresentatie bijvoorbeeld) dan is het weer er niet naar om hem aan te trekken (beetje overdreven in december dit jurkje).

Zo kwam het dus dat ik op een BRUILOFT in dit jurkje (wat op de pagina met bruidsjurken van Net-A-Porter staat) zat. Want ja, je leest het goed. Na het hoofdgerecht (dat overigens ontzettend lekker was), werden we naar buiten gelokt, de naastgelegen molen in en toen zagen we ineens een dronevideo op een beeldscherm waarin Robin Laura ten huwelijk vraagt in Taiwan (met een grote snoepring zo blijkt later, maar dat is op de video niet goed te zien, ze wisten al dat ze wilden trouwen voordat deze video gemaakt werd).

Wauw, wat een emotie. Bij iedereen. De enige die op de hoogte waren van dit huwelijk waren de broertjes van Robin, zelfs hun ouders wisten van niets (en waren hevig geëmotioneerd en in shock, zoals jullie waarschijnlijk wel begrijpen).

Het was een hele spontane gebeurtenis. De vrouw van de burgerlijke stand was heel gezellig en los, het publiek was dat ook (want had al wat alcohol achter de kiezen) en Laura en Robin hadden prachtige brieven naar elkaar geschreven die ze voordroegen. Nee, ik hield het niet droog.

Na het ja-woord gingen we terug naar het restaurant en kregen we geen stukje bruidstaart, maar een oranjetompouce. Het was immers koningsnacht. Toen het bruidsboeket gegooid werd, ving ik hem samen met het schoonzusje van Laura. Het angstzweet brak spontaan uit bij Tuur ;-).

Zaterdag hadden Tuur een ‘niks moet alles mag’ dag. Dus lagen we tot een uurtje of 11.00u in bed (wat niet gek was na zo’n bruiloft), ’s middags ruimden we het huis op en maakten we risotto en ’s avonds ploften we op de bank met een film (The Age of Adeline). Van dit alles is geen fotografisch bewijs.

Zondag kwam ik er achter dat mijn vader bijna 15 kilometer meer had hardgelopen dan ik deze week. Dat komt dus niet zo vaak voor. Het meest wonderlijke vind ik dat ‘ie nog redelijk fit is na die ruim 62 kilometer die hij liep. Hoe ik wist dat ‘ie nog best wel heel erg fit was? Mijn ouders kwamen ’s avonds eten. Vandaar de fles wijn die ik op de rechterfoto in mijn hand houd. Ik moest mijn ID laten zien toen ik hem af wilde rekenen. En ik word dus over twee weken 30. Best wel een overwinning al zeg ik het zelf ;-).

En met dat dinertje (Tuur en ik maakten dimsums met noodles) sloten we de week af. Het was een week die geen moment saai was, met als absoluut hoogtepunt de bruiloft. Zo bijzonder om hier onderdeel van te zijn geweest. Lieve Laura en Robin, ik wens jullie alle geluk van de wereld en we gaan het volgende maand enorm goed vieren in Parijs!

Liefs,
Annemerel