Vorige week schreef ik dat mijn agenda nog open lag en dat ik benieuwd was wat er allemaal op mijn pad zou komen. Dat het wederom een kinderdagverblijfvirus zou zijn, daar had ik even niet op gerekend. Maar hé, op het moment van schrijven zijn we gelukkig ‘on the other side’.
We begonnen de week heel vrolijk. Al verraden mijn wallen wel de slechte nacht die er aan vooraf ging. Pip sliep voor het eerst tot half negen uit en werd super vrolijk wakker. Enige was dus wel dat we ’s nachts ieder half uur gewekt werden door een huilende Pip.
Hoewel ze overdag super vrolijk was, wilde ze geen vastvoedsel eten, dus tankte ik haar vol met groenten- en fruitsmoothies, borstvoeding uit de vriezer en kwark.
Dinsdag is de dag dat ik standaard bij mijn ouders werk en sinds een paar weken hoort daar ook een loempia (of twee) bij. Pip had ineens weer eetlust en at een halve loempia. Als ik niet sneller was geweest, dan had ze wellicht meer gegeten. Maar ik denk ook graag aan mijn eigen maag (en die van de baby in mijn buik natuurlijk).
Besteedde dinsdag – mijn werkdag – veel te veel tijd aan de Dyson Airwrap. Iedereen die dat ding heeft, heeft altijd prachtig haar, maar ik vind het bedrag dat je ervoor betaald echt bizar. En daarnaast… ik maak soms niet eens tijd om me aan te kleden, denk ik nu echt dat ik dan wel tijd ga maken om mijn haar te doen? Mijn hoofd wist dus heus wel dat ik dat ding gewoon moest vergeten, maar doordat ik op Instagram veel gepraat heb over de Airwrap, krijg ik nu ook alleen nog maar video’s van de Airwrap te zien en natuurlijk ook reclame’s van Mediamarkt en Dyson zelf om hem meteen maar te kopen. Zit dus een beetje vast in een vicieuze cirkel. Maar tot dusver heb ik mij nog niet laten verleiden (maar mocht ik binnenkort een goede opdracht binnenkrijgen dan sta ik misschien niet helemaal in voor mezelf?)
We dachten leuk idee, Pip haar eigen boekenkastje, kan ze zelf haar boekje uitzoeken. Maar Pip kan blijkbaar alleen een boek vinden als ze eerst alle boeken uit haar kastje haalt? Zelden laat ze haar boeken netjes zitten.
Werd woensdag wakker met een onderhuidse kloppende puist op mijn kin én een flinke tandvleesontsteking. Zo’n ontsteking die je de hele dag herinnert aan het feit dat ‘ie aanwezig is. Ik heb afgelopen jaar een flink trauma opgelopen met alle behandelingen die ik gehad heb, dus mijn hoofd is hier nogal gevoelig voor. Ik poets mijn tanden normaal twee keer per dag, gebruik een keer per dag flosdraad en twee keer per dag stokers, maar afgelopen woensdag heb ik dus iedere keer nadat ik iets gegeten heb flink met tandenstokers zitten wroeten. Kan het je niet echt aanraden, want aan het eind van de dag was het zéér gevoelig.
Donderdag en vrijdag wil ik snel vergeten. De ontstekingen op mijn kin en in mijn mond waren een voorbode van een flinke verkoudheid/griep. Snap nu waarom Pip al die tijd geen vastvoedsel wilde eten. Ook al had ik niet echt hoge koorts (38 graden), ik voelde me hondsberoerd. Iedere vezel in mijn lichaam deed pijn. Mijn keel voelde als schuurpapier, ik had continu het gevoel dat ik moest overgeven, mijn hoofd ontplofte en ik was enorm blij dat Tuur donderdag zijn papadag had en dat Pip vrijdag naar het kinderdagverblijf ging, want ik had echt niet voor haar kunnen zorgen. Ik heb twee dagen in bed gelegen en het enige dat ik gegeten heb is een paar kommetjes kippensoep.
Dit weekend gingen we naar Apeldoorn. Tuurs verjaardagscadeautje, een nachtje in een hotel in Apeldoorn en een startbewijs voor de Midwintermarathon (al heeft ‘ie uiteindelijk een gratis startnummer van de organisatie gekregen, meevaller voor mij). Daarvoor hadden we nog een hardlooptraining met Have a Good Run.
Toen ik ’s ochtends de tas aan het inpakken was had ik een kleine zenuwinzinking, ik voelde mezelf zo slecht en hoe moesten we dat in vredesnaam gaan doen en het was Tuurs verjaardagscadeau dus ik wilde het eigenlijk helemaal niet verpesten maar ik kon mezelf niet vermannen. Uiteindelijk besloten maar niet teveel na te denken en alles gewoon stap voor stap te doen. De training deed ik zelf niet mee, want hardlopen ging echt niet lukken. Na de warming-up ben ik met Philippa naar La Place gewandeld. Terwijl ik een warme chocolademelk voor haar afrekende, pakte mevrouw een brownie van een schaal en stopte hem in haar mond. Die kon ik dus ook afrekenen. Het was stiekem wel heel erg grappig.
In het hotel kreeg ik een migraineaanval. Ik had de voortekenen volledig gemist, maar bij La Place moest en zou ik een saucijzenbroodje hebben. Ik wil dus altijd een saucijzenbroodje een paar uur voor een migraineaanval. Ik had het dus kunnen weten. Maar goed, migraineaanval dus. Niet heel handig als je met zijn drieën op een kamer slaapt. Tuur en Philippa zijn de hort op gegaan en ik heb geprobeerd te slapen. Daarna heb ik eten besteld (want ik had ineens heel veel honger), maar het duurde ruim tweeënhalf uur voordat het kwam (er was iets niet helemaal goed gegaan met de bestelling). Toen mijn Poké Bowl er eenmaal was kon ik niet wachten met eten, maar na vijf happen moest ik ineens overgeven en vervolgens heb ik dus anderhalf uur met mijn armen om de toiletpot gezeten, totdat de laatste kruimel rijst eruit was. Toen wist ik het zeker; migraine.
Gelukkig ging Philippa makkelijk slapen en viel ik zelf op een gegeven moment ook in slaap, maar ik voelde me wel lullig tegenover Tuur. Dit was zijn verjaardagscadeau en wat krijgt hij…
Zondag was de hoofdpijn helaas nog niet verdwenen, maar ik kon gelukkig wel weer wat eten bij het ontbijt. Samen met Philippa heb ik Tuur aangemoedigd (het parcours liep langs ons hotel en de finish lag op slechts 400 meter) en de frisse lucht deed me gelukkig ook wel weer goed. Maar om nu te zeggen dat ik me echt top voelde…
Tuur daarentegen… een hele week slecht slapen doordat Philippa nachtenlang lag te hoesten en jammeren, bacillen overal, voor mij moeten zorgen, voor Pippa moeten zorgen… maar gewoon 25 kilometer lang met een gemiddelde van 3’39 lopen. Bizar toch? En zo blij dat ik zijn weekend niet helemaal verpest heb.
Inmiddels is het dinsdag, dit dagboek komt een dagje later dan normaal. Gisteren voelde ik me nog steeds niet echt jofel en ik was de hele dag samen met Pip, dus weinig tijd om aan het werk te gaan en vandaag ben ik weer lekker bij mijn ouders aan het werk. Vanmorgen ben ik even langs geweest bij mijn oma (ze is vandaag 91 geworden) en nu zit ik dan eindelijk achter mijn MacBook. Het werd tijd.
Hopelijk deze week iets minder virussen en iets meer energie. Het zonnetje zorgt in ieder geval voor veel positieve vibes. Hoop dat ‘ie ook bij jullie schijnt.
Liefs,
Annemerel
Zo vervelend de algehele malaise.. en weer een kvd virus. Ja die zijn hier ook maandelijks of wat zeg ik? Wekelijks haha. Kijk uit naar het voorjaar. Heb je pip haar oortjes wel eens laten controleren door de HA? En is de kast van petit amelie wel aan te raden?
Auteur
Jaaa Pip heeft in april een oorontsteking gehad en daarna nog twee keer terug geweest, maar steeds zonder recept naar huis gestuurd omdat het er niet ontstoken genoeg uit zag. Op zich ook wel weer fijn om niet te vaak AB te krijgen. Kastjes van Petit Amelie zijn aan te raden. Al spotte ik deze week wel een klein krasje op een van de kastjes, maar Pip is af en toe ook net een beest.