DIARY: #18

En weer een week voorbij. Inmiddels zitten Tuur en ik al acht weken zoveel mogelijk binnen en het begint eigenlijk doodnormaal te worden. Het schermgebruik van mijn iPhone gaat langzaam naar beneden (afgelopen week 7 uur en 7 minuten), FaceTime daten voelt als een vanzelfsprekendheid en het idee dat de rest van 2020 best wel eens ‘gecanceld’ zou kunnen zijn, benauwd me veel minder. Het beste maken van wat we wel kunnen, dat is wat we doen.

We begonnen afgelopen week met een fotoshoot in Meijendel met fotograaf Jorrit Ooyen. Al om zeven uur stonden we in het park. We hebben aardig wat foto’s gemaakt. Niet voor een tijdschrift, of een boek (wat veel mensen meteen dachten), maar hij voor zijn portfolio en ik omdat ik altijd goede beelden kan gebruiken, voor blogs, Instagrams, media die om foto’s vragen, podcast foto’s.. We hebben ons natuurlijk netjes aan de anderhalve meter regel gehouden. Wat met hardloopshoots helemaal geen probleem is. Of nou ja.. het enige was dat ik tussendoor niet kon zien wat we gemaakt hadden, omdat ik natuurlijk niet op zijn camera kon kijken.

Een van de hoogtepunten van afgelopen week waren de maaltijden van HelloFresh (geen samenwerking), door iedere keer iets nieuws te maken hebben we toch nog een beetje het idee dat we niet in de film Groundhog Day spelen ;-). Daarnaast is het ook iedere keer weer super lekker. Vandaag wordt onze vierde box geleverd. Nu al weer zin om te koken.

Ik trakteerde mezelf op dit mooie topje van Tracksmith. Het hemdje is speciaal gemaakt voor Boston Marathon Qualifiers (BQ’ers) en je kon het ook alleen bestellen als je kon aantonen dat je daadwerkelijk bent ingeschreven voor Boston 2020. Ik wilde het eigenlijk in Boston kopen (verzendkosten zijn namelijk dramatisch, evenals BTW en importkosten) maar ik kon het toch niet laten. Voor mezelf heb ik zo het hoofdstuk Boston Marathon 2020 af kunnen sluiten. Dat wil niet zeggen dat ik hem echt niet ga lopen (wie weet wat er allemaal gebeurt in de komende maanden),maar ik ben er nu in ieder geval niet meer mee bezig.

Dinsdag en woensdag hadden Tuur en ik een ‘probleem’ onze internetkabel was kapot gemaakt tijdens werkzaamheden van een andere provider bij ons in de straat. We hadden dus geen internet. Omdat we boven wonen en de kabel bovenaan kapot was moest er een hoogwerker aan te pas komen en als je in Den Haag een hoogwerker wil gebruiken, dan heb je een vergunning nodig. Dus ja, het zou zomaar twee, drie weken kunnen gaan duren. Niet echt een goed vooruitzicht.

Gelukkig waren de jongens van de provider die onze kabel gesloopt hadden nog in de onze straat aan het werk en wilden zij het een dag later voor ons repareren. In totaal zaten we 30 uur zonder internet en dat vond ik lang genoeg. Natuurlijk kon ik van mijn iPhone een hotspot maken, maar even rustig Netflixen zat er zeg maar niet in. En aangezien Tuur en ik vrij weinig anders doen ’s avonds dan Netflixen, was drie weken zonder Netflix best wel een eh… moeilijk vooruitzicht ;-).

Ik heb afgelopen week vijf keer een buikspiertraining gedaan! Hoera voor mezelf. Ik liep wel wat minder kilometers hard, maar de trainingen die ik wel deed waren volgens Tuur wel ‘kwaliteit’ (weinig duurlopen, veel snelle(re) dingen). Geen hele slechte trainingsweek dus.

Ik had denk ik al vijftien jaar geen witlof gegeten, maar donderdag kwam daar verandering in. Witlof vond ik altijd al heel erg vies en ik zag dan ook een klein beetje op tegen dit recept. Maar…. als je witlof wokt met paddenstoelen en er lekker veel room doorheen gooit, dan proef je die bittere smaak niet eens! Op deze manier vind ik het dus wel prima te doen.

Vrijdag hadden we weer een date met Laura en Robin. Via FaceTime. We maakten ons laatste HelloFresh recept (een sushibowl met in plaats van sushirijst risottorijst, wat verrassend lekker was) en ik dronk iets te veel Aperol Spritz. Daar ben ik nu dus weer volledig klaar mee.

Zaterdag deed ik mijn enige duurloop van de week en het liep totaal niet lekker. Mijn kilometers vlogen alle kanten op en mijn hartslag ook. Mijn hartslagband wil niet meer verbinden met mijn horloge, dus die rare hartslag was daar aan te danken. De hartslagmeting in mijn pols van mijn horloge werkt niet naar behoren tijdens activiteit. Dat is normaal niet zo’n probleem, omdat ik een band om mijn borst draag, maar als die niet werkt, is dat wel redelijk irritant.

Waarom ik het irritant vind om niet te weten wat mijn hartslag doet tijdens een training? Kijk… het is natuurlijk niet leuk dat je V02max op je horloge naar beneden gaat en dat hij zegt dat je 66 uur moet herstellen. Maar, dat zijn maar cijfertjes, dat doet me niet heel veel. Wat ik wel irritant vond… het voelde zaterdag ontzettend zwaar, maar zat dit tussen mijn oren of had mijn lichaam het echt zo zwaar? Dat weet je op zo’n moment dus niet. Ik geloof in ieder geval niet in die hartslag van 188, aangezien mijn maximale hartslag gemeten is op 180 en in een duurloop zit ik vaak rond de 150. En ZO zwaar was het nou ook weer niet ;-).

Zondag deed ik een intervaltraining en Tuur ging mee op de fiets. Toen ik aan het inlopen was is hij snel naar de supermarkt gefietst om nog wat boodschappen te doen. Hij kon ook meteen mijn hartslagband weer meenemen. Ik dacht dat een nieuwe batterij wellicht soelaas zou bieden, maar dat mocht niet baten. Vandaag maar even contact opnemen met Garmin.

Ook meteen even een boek opgehaald. Lianne schreef het boek ‘Dingen anders doen’ en stuurde me een maand geleden al het boek. Helaas kwam dat terecht bij mijn oude adres in Den Haag en daar woont op dit moment niemand (zag op Funda dat het nu te koop staat). Ze bracht een nieuw boek, alleen was het erg vroeg toen ze het boek bezorgde en ze heeft waarschijnlijk niet goed gekeken, want het boek kwam bij de buren honderd huisnummers verder in de brievenbus terecht. Oeps. Er zat geen briefje of iets bij dus die vonden ’s ochtends een boek in hun brievenbus en dachten ‘dingen anders doen… hmm wie geeft ons een hint?’

Ik kwam het mysterie oplossen en haalde het boek op. Ben inmiddels op bladzijde zestig en kan niet wachten totdat ik vanavond weer verder kan lezen. Review volgt spoedig. Als ik hem uit heb.

Gisteravond haalden we eten bij het beste Indonesische restaurant van Den Haag, Keraton Damai. Voor degenen die in Den Haag wonen, bestel de Bami of de Nasi Goreng Damai en bestel daarnaast de tempeh met garnalen. Het lekkerste ooit! Wij bestelden voor onszelf en voor mijn ouders, die onwijs blij waren dat we het even langs kwamen brengen want ook zij zijn groot fan van Keraton Damai. Ik heb nog een heel klein beetje nasi over die ik straks als lunch ga eten en Tuur mag bij mijn ouders nog een halve bak bami ophalen want die houden niet zo van restjes (hoe kan je nou niet van restjes Keraton Damai houden?).

Op dit moment is het maandag 11:58. Ik had allemaal mooie plannen voor vanmorgen, maar werd wakker met migraine en ben pas een uurtje een soort van bij de levenden. Ik loop nu al achter op mijn zelfopgelegde schema en moet hard mijn best doen me daar maar bij neer te leggen. Dat helpt zeg maar niet echt om het migraine-probleem op te lossen. Let it go. Mochten er spellingsfouten in deze blog staan, vandaag heb ik een goed excuus want op sommige momenten zie ik dus letterlijk dubbel.*

Fijne week!

Liefs,

Annemerel

*Ik wou dat dit altijd mijn excuus was want ik weet heel goed dat er in vrijwel iedere blog spelfouten staan. Waarvoor mijn excuses.