DIARY: #19

Tuurs laatste (mei)vakantie week, mijn laatste volle week als 30-jarige, een nieuwe wasmachine, een idee tot uitvoer brengen en heel veel lekker eten. Voor de iets uitgebreidere beschrijving van mijn week 19 van 2020 leest u vooral verder…

Gooooood Monday! Geen flauw idee waarom ik deze selfie nam, waarschijnlijk omdat ik net mijn diary van de week ervoor had gemaakt en dat ik tot de conclusie was gekomen dat ik veel te weinig foto’s had gemaakt. Bij gebrek aan beter fotomateriaal in huis heb ik dus maar een simpele selfie genomen. Ik ken mezelf na bijna zeventien jaar bloggen wel een beetje.

Dit was een lekkere maaltijd van Hello Fresh (we hadden deze week ook voor het eerst een minder lekkere! maar dit heb ik niet gefotografeerd want hij zag er ook al niet echt lekker uit, maar ze bestaan dus wel…) parelgerst met boksoy en paddenstoelen. Zo goed!

Dinsdag stond ik weer voor dag en dauw op om de Freedom 5K te lopen. Ik had van te voren een stuk minder motivatie dan voor de CoronaSolo5K 10 dagen eerder, maar het lukte me toch op het juiste moment de motivatie te vinden en er vol voor te gaan. Bij mij houdt ‘geen zin’ vaak nauw verband met ‘ik ben bang om te falen’. Maar om die gedachten een beetje te sussen bleef ik tegen mezelf herhalen ‘het is pas falen als je het niet eens geprobeerd hebt’ dat hielp wel.

’s Avonds maakten we Fish & Chips en dronken we een lekker drankje. 5 mei is (zeker eens in de vijf jaar) toch ook een beetje een feestdag?

Maandag werden we verrast door onze wasmachine, die was midden in een was gestopt en was met geen mogelijkheid meer aan de praat te krijgen. Er gebeurde gewoon helemaal niets meer, welke knopjes je ook indrukte. Resetten werkte niet, de stekker er even uithalen en daarna weer indoen mocht ook niet baten. Ik was sowieso al niet echt fan van de wasmachine die we hadden dus een (waarschijnlijk kostbare) monteur laten komen (voor een waarschijnlijk verloren zaak) leek me ook niet echt een oplossing. Een nieuwe wasmachine was wel een oplossing en sinds woensdag zijn wij de eigenaren van dit wasmonster. Ik had stiekem verwacht dat wassen nu echt leuk zou worden, maar dat valt vooralsnog een beetje tegen. Het is eigenlijk nog best wel hetzelfde, maar hé, we kunnen in ieder geval weer wassen.

Dit maaltje van Hello Fresh was top. Udon Noodles met mango en garnalen. Alle recepten staan volgens mij ook op de website dus mocht je een keer zelf aan de slag willen gaan…

Woensdagavond maakten Tuur en ik – net na de persconferentie – een fietsritje richting mijn ouders. Ik moet nog even oefenen met poseren zoals je kunt zien. Ik dacht, hoe doen al die fiets-instagrammers dat toch, zo poseren met de fiets, de kramp schoot bijna in mijn kuit. Maar volgens mij is de truc dat je voor je zadel gaat staan in plaats van dat je op je zadel blijft zitten.

Toen we thuis kwamen werd Tuur verrast door Niko van het bestuur van Olympus ’70, hij is benoemd tot erelid van de vereniging. Wat een mooie onderscheiding!

Zou je een slaapmasker als mondkapje kunnen gebruiken?

Oh wauw ik was donderdag wel van de duimpjes zie ik nu ik deze twee foto’s zo naast elkaar zie. Dat tweede duimpje was voor de Netflixseries die ik gekeken had en met jullie wilde delen.

Toen ik vrijdag terug kwam van het hardlopen was de postbode net langs geweest en stonden er vijf pakketten voor de deur. Ik dacht… hoe kan dat in vredesnaam, ik had alleen maar handzeep besteld? Een pakketje bleek van een PR bureau te zijn, een ander pakketje was van Intersport (samenwerking), in een vierde doos zat oud papier (heel grappig Tuur) en in de vijfde doos zaten allemaal spullen die ik twee maanden geleden al gekregen had. Tuur vond zichzelf erg grappig en ik was het daar eigenlijk wel mee eens.

’s Avonds reden we naar mijn ouders voor een (vervroegde) moederdag borrel. Het was zulk lekker weer dat we besloten de barbecue aan te steken en er een stukje zalm op te gooien wat we aten met zoete aardappelfrietjes en salade. Het voelde bijna als ‘normaal’. We konden alleen niet helpen in de keuken en het blijft raar om je ouders niet met een knuffel te kunnen begroeten. Maar het is voor het goede doel.

Ik had voor de gelegenheid zelfs iets anders aangetrokken dan mijn sportkleding. Een net topje met een zwart colbert… maar dan wel weer gecombineerd met een boyfriend jeans met gaten. We moeten natuurlijk niet overdrijven ;-).

Zelfs Tuur had iets anders dan een Nike of Adidasvest aan. Dat moest worden vastgelegd.

Zaterdag (en ook de dagen ervoor eigenlijk) zijn Tuur en ik druk in de weer geweest met voorbereidingen voor ‘iets nieuws’ (hopelijk kan ik jullie morgen precies vertellen wat) en toen ik ’s middags eenmaal de knoop had doorgehakt om het echt te gaan doen hebben we meteen actie ondernomen en zijn we met zonsondergang gaan filmen. Heel veel dank aan video- en fotograaf Jorrit Ooyen die net zo enthousiast is over het plan als wij en ook spontaan zijn vrije zaterdagavond hier voor opofferde.

Zondag zijn we van 8.00u tot 20.00u in de weer geweest met voorbereidingen, het opnemen van de podcast en andere ‘werkzaamheden’. We sloten de dag af met een heerlijk maal van Catch en Encore by Simonis. Ik heb deze week een samenwerking met UberEats dus mocht wat lekkers bestellen. Dit voldeed daar zeker aan.

Vanmorgen is Tuur voor het eerst in lange tijd weer naar zijn werk gegaan. Als ik zeg lange tijd dan bedoel ik echt lange tijd, 29 januari stapte hij voor het laatst op zijn fiets om richting school te gaan. Ik heb voor mezelf een hele lange to-do-list gemaakt dus heb zo’n vermoeden dat ik me niet hoef te vervelen voordat hij thuiskomt. Het is mijn laatste dag als 30-jarige, vanaf morgen ben ik officieel niet meer ‘net 30’ dan ben ik gewoon ‘in de dertig’. Tijd vliegt. 

Fijne week!

Liefs,

Annemerel