Deze week deed ik een vrije dure aankoop, ik zette mijn handtekening onder een koopcontract van een écht huis. Verder was mijn leven niet bijster interessant, het hele weekend lag ik op de bank (of in bed) met een zere keel en algehele malaise. Het was toch zomer?
Maandag is mijn favoriete werkdag. Om de een of andere reden ben ik op maandag altijd het meest productief. Het is de dag dat ik mijn to-do-lijst voor de rest van de week maak en om de een of andere reden lukt het altijd om op maandag al mijn to-do’s af te strepen en vaak ook nog wat van de dagen die erop volgen. Zo veel energie als ik normaalgesproken op maandag heb, zo energieloos ben ik vaak op dinsdag. Maar goed, dat kan ik me dan ook permitteren, omdat ik op maandag al zo ‘veel’ gedaan heb. Misschien is dat het wel, misschien presteer ik gewoon beter met een mega volle to-do-lijst en als ik het gevoel heb dat het ’toch wel goedkomt’ (wat ik op dinsdag vaak heb), dan verander ik meteen in een lui monster. Wauw, het schrijven van deze diary’s blijft verhelderend om mezelf te leren begrijpen.
Anyway, de pasta hierboven at ik maandag. Het is truffelpasta met kip en paddenstoel. Ik kreeg onder mijn vlog van zaterdag de vraag hoe ik dit maakte en dat is eigenlijk heel simpel.
- Ik kook de pasta volgens de verpakking.
- In een koekenpan bak ik de kip gaar en de paddenstoelen.
- Wanneer dit zover is doe ik er een potje ‘pasta pesto tartufo’ van Grand d’Italia bij.
- Ik gooi de pasta bij de saus
- Et voila.
Dinsdag was ik inderdaad een stuk minder productief dan maandag. Het begon goed, met een blog voor Runner’s World en vier uur schrijven voor DutchCowboys, daarna kwam er nog vrij weinig uit mijn vingers. Oeps.
Woensdag, mijn favoriete ontbijt du jour. Vers speltbrood van Albert Heijn (bourgondisch spelt met zonnebloempitten) met scrambled eggs. En de enige die mijn eieren mag roeren dat ben ik zelf, want ik vind het het lekkerst als ‘ie boterzacht is en er geen witte (gestold eiwit) stukjes inzitten. Daarnaast nog een sapje met spinazie, banaan en blauwe bes.
’s Middags was het tijd voor een heel belangrijke handtekening. Een handtekening onder een koopcontract van een huis dat ik samen met Tuur gekocht heb. Of nou ja, er moet nog een hypotheek worden afgesloten enzo, maar vanaf vandaag kunnen we officieel niet meer onder het koopcontract uit, mits we de hypotheek krijgen natuurlijk.
Wij zijn trouwens niet de enige die een huis gekocht hebben. Robin en Laura (die met dat PRACHTIGE huis in Heemstede) hebben hun huis verkocht en hebben een mega paleis gekocht. Zo benieuwd hoe mooi Laura dít nu weer gaat inrichten. Ik hoop dat ze tussendoor nog tijd heeft om mij te adviseren, want Tuur en ik zijn hier toch een stuk minder goed in.
Vrijdagavond bestellen we Chinees. Ik heb hier al de hele week trek in, maar ik had niet verwacht dat Tuur meteen ‘JA!’ zou zeggen als ik dit zou voorstellen. Nou, wel dus. En als ik er nu weer naar kijk, loopt het water me gewoon wéér in de mond.
Zaterdag pannenkoekendag. Of nou ja, ochtend. Ik heb een dikke keel en wil eigenlijk helemaal niet eten, maar ja ik heb toch best wel een beetje honger (ja, ook na die hoeveelheid Chinees van de avond ervoor) en zo’n pannenkoek (of twee, drie) glijden er eigenlijk altijd wel in. Zeker met een dikke klodder Nutella.
’s Middags kom ik erachter dat de hele Lizzie McGuire serie op Videoland staat. Wanneer ik dit heugelijke feit deel op Instagram worden jullie allemaal boos op me ‘DAAR GAAT MIJN LEVEN’. Haha.
Dit is de korte samenvatting van mijn weekend trouwens. Ik heb het grootste gedeelte van de tijd op de bank gespendeerd. Alleen, of samen met Tuur. Ik werd zaterdag wakker met een dikke keel en een gevoel van algehele malaise en ik kon mezelf niet motiveren om iets te gaan doen. Dus ik lag met Netflix, een zak honingdrop, Strepfen, homemade kippensoep en thee met honing op de bank. Aan de ene kant denk ik dan ‘oooh wat zonde van al die tijd’, maar aan de andere kant denk ik ook… ja, dit is nu waar ik behoefte aan heb, geniet er maar gewoon van. Als ik dit weekend allemaal spectaculaire dingen was gaan doen, had ik er toch niet van kunnen genieten. Dan kun je beter maar toegeven aan de ‘ziek-zwak-misselijk’ ellende en hopen dat die dagen op de bank ervoor zorgen dat je snel weer fit bent.
We sloten de zondag af met de langste Wimbledon finale ooit. Wauw, Djokovic en Federer waren echt aan elkaar gewaagd. Die laatste set, mijn hemel, die leek echt een eeuwigheid te duren. Wat ik zo mooi vond was dat beide mannen gewoon niet opgaven. Ze bleven goed tennissen, de rally’s bleven prachtig om te zien. Ik was niet partijdig trouwens. Vroeger (zeg: 15 jaar geleden) was ik groot fan van Federer, maar Djokovic heb ik vier jaar geleden mogen interviewen in Monaco en daar heeft ‘ie ook wel mijn hart gestolen tijdens mijn ‘selfie-les’. Dus ja, ik gunde het beide mannen wel.
Dit was trouwens wel de grootste anti-climax die je kunt hebben… tijdens het matchpoint (dat daadwerkelijk benut werd door Djokovic) knalde de NOS eruit bij mij. Ik moest van mijn zusje (met wie ik ondertussen aan het app’en was) vernemen dat Djokovic gewonnen had. Beetje jammer, maar goed, het werd gelukkig nog wel een stuk of 26 keer herhaald.
Komende week is mijn laatste week in Nederland voor mijn vakantie. Wat zeg ik, week, ik bedoel… vier dagen. Ik heb nog niet echt voorbereidingen voor de vakantie getroffen, maar daar ga ik nu mee aan de slag. Het idee is nu om eerst naar de kust bij Genua te bekijken en daarna door te rijden naar de kust bij Nice. Zoveel zin in! Ook al weet ik nog niet echt wat me te wachten staat, omdat ik nog nooit in die omgeving gekampeerd heb. Maar op foto’s ziet het er fantastisch uit én de weersvoorspellingen zijn tot nu toe erg goed. Zin in dus!
Fijne week allemaal :)
Liefs,
Annemerel