DIARY: #30

En weer een week voorbij. De weken tussen Berlijn en New York lijken nog sneller dan anders te gaan. Het is alweer 29 dagen geleden dat ik aan de start stond van de Berlijn Marathon en ondertussen is het nog maar 13 dagen totdat ik in New York van start mag. Time flies. Maar laten we eerst nog even terug kijken op afgelopen week.

Maandag was het – net als zondag – super lekker weer. ’s Ochtends werkte ik gewoon lekker thuis achter mijn bureau, ’s middags besloot ik mijn kantoor naar de achtertuin van mijn ouders te verhuizen. Wie weet hoeveel zon ik dit jaar nog mag vangen? Vitamine D is OOK belangrijk.

Vorige week schreef ik dat ik de komende twee weken echt even op mijn voeding wilde letten, geen chips en snoep en hopelijk nog een kilootje lozen voor de marathon. Nou, het begon op maandag al meteen goed, met een hele zak tortilla chips. Not good. De rest van de week heb ik me ook niet echt aan mijn voornemen gehouden. Beetje jammer. Nu nog een week om even op te letten met wat ik in mijn mond stop.

Wat ik maandagavond wel deed? Een workout van zeven minuten. Onder het mom van ‘spieren kweken’. Wellicht ook een beetje te laat. Maar beter laat dan nooit, toch?

Deze foto werd gemaakt door Seth van de Running Junkies (volgens mij, ik weet het niet honderd procent zeker) tijdens de halve marathon in Amsterdam. Dit was rond 17,5 kilometer en hier ziet Roos er nog wel redelijk gezond uit. De foto’s van het 19 kilometerpunt mag ik niet met jullie delen, haha.

Dinsdag ik wil beginnen met mijn vlog en zie dat ik welgeteld nog ruimte heb voor een hele seconde film. Wauw, dat heb ik maandagavond netjes uitgekiend. Eerst mijn kaartje maar even formatteren voordat ik mijn vlog begin dus.

’s Middags rij ik naar Amsterdam voor de lancering van het boek van Marloes, Bucketlist Reizen. Als je van reizen houdt (wie niet?) moet dit boek op je verlanglijstje. Er staat ook een foto in die ik gemaakt heb, degene die er achter komen welke foto ik gemaakt heb verdienen een schouderklopje. Heeft iemand het boek al? En zo ja, hebben jullie ‘mijn’ foto gespot?

Woensdag doe ik iets heel spannends met Garmin. Ik was het eigenlijk niet van plan omdat ik bang was last te krijgen van mijn nek en schouders, maar als ik aankom bij de Euromast besluit ik er toch voor te gaan. Ik heb het over abseilen van de Euromast. Ik denk dat die spontane beslissing er mede voor gezorgd heeft dat ik geen angst had, ik had namelijk helemaal geen tijd om me zorgen te maken (ik ging namelijk ook nog eens als eerste).

Het was zo ontzettend vet. Helaas heb ik nu al wel sinds woensdagavond hoofdpijn, maar goed dit kan van mijn bucketlist. Niet dat dit er echt op stond, maar ik doe gewoon net als wanneer ik stofzuigen vergeet op  mijn to-do-list en dit toch echt gedaan heb, ik zet hem er achteraf op zodat ik meer heb om af te strepen.

’s Avonds zat ik een uur in de uitzending ‘Haagsche Bluf’ van OmroepWest. Je kunt het hier terugluisteren.

Ik had voor de uitzending al een pasta op, maar toen ik om half acht thuis kwam had ik alweer honger. Dus roosterde ik twee boterhammen die ik at met twee gekookte eitjes. Niet echt een doorsnee snack, maar wel ontzettend lekker.

Donderdag probeerde ik mijn laatste lange duurloop voor New York te lopen, maar deze missie faalde hopeloos toen ik al na een paar honderd meter misselijk werd. Halverwege gooide ik mijn lunch (pancakes) er uit en besloot ik in plaats van 25, 12,5 kilometer te lopen.

Toen ik thuis kwam zag ik dat Netflix me had geadviseerd een moment voor mezelf te nemen en Riverdale te kijken. Kijk, daar zeg ik natuurlijk nooit nee tegen.

Vrijdag at ik het laatste stukje Tony’s. Dit betekent dat ik in twee weken tijd vier repen op heb, terwijl ik chocola niet eens echt heel erg lekker vind. EN TERWIJL IK GEZEGD HAD EVEN MINDER TE SNOEPEN ZODAT IK MISSCHIEN NOG EEN KILO VOOR DE MARATHON KWIJTRAAK. Zucht.

’s Avonds, of beter gezegd ’s nachts, ging ik samen met Roos naar de show van Martin Garrix in de RAI. Het was van ons allebei niet de favoriete show. De sfeer was niet zoals andere jaren. Veel mensen die iets te diep in het glaasje hadden gekeken en/of aan de pillen zaten en daardoor in een compleet andere wereld waren dan nuchtere Roos en Annemerel. Maar de muziek was weer heerlijk en tijdens de show kon ik niet wachten om de marathon te lopen. Ik luister de muziek denk ik toch liever als ik aan het hardlopen ben, dan wanneer ik van alle kanten gebeukt word en iedere vijf minuten een bierdouche over me heen krijg en me irriteer aan de geur van sigaretten en wiet.

Omdat ik zaterdagochtend pas om half zes in bed lag had ik het liefst de hele zondag in bed gelegen, maar dat was niet mogelijk want ik moest kleding ophalen bij Intersport en foto’s maken voor een samenwerking (die kondig ik vanmiddag in mijn vlog aan!). Normaal gesproken vind ik dat hartstikke leuk om te doen, maar toen ik nu moest opstaan dacht ik echt wel even ‘liever niet’. Gelukkig voelde ik me naarmate de dag voorderde steeds beter.

Roos probeerde me zelfs nog wat buikspieroefeningen te laten doen, maar volgens haar ben ik hopeloos. Thanks Roos.

Zondag deed ik de duurloop die ik eigenlijk donderdag had willen doen. Ik wilde hem in eerste instantie op donderdag lopen omdat het donderdag beter weer was, maar ook omdat ik normaal gesproken twee weken voor een marathon geen hele lange afstand meer loop. Maar toen het donderdag mislukte wilde ik zondag toch nog een poging wagen. En ik ben blij dat ik geweest ben want het ging eigenlijk best wel lekker. Alleen mijn hartslag sloeg op hol toen het begon te regenen. Of nou ja, ik denk eigenlijk dat mijn horloge op hol sloeg doordat hij niet goed contact meer maakte met mijn pols door de regen. Volgens mij is mijn maximale hartslag 187, dus 197 is wel wat overdreven. Zeker als je je bedenkt dat ik mijn hartslag van de zomer tijdens mijn intervals slechts met moeite boven de 170 kreeg.

En inmiddels is het dus maandagochtend, nieuwe week, nieuwe kansen (om gezonder te eten). Ik merk dat ik ontzettend naar de marathon toe leef. Ik denk er ieder uur wel eventjes aan. Dat wordt wat de komende dertien dagen. ZO VEEL ZIN!

Liefs,
Annemerel