DIARY: #38

De laatste week van de zomer. Van iedere zonnestraal optimaal genoten, mijn eerste vrijgezellenfeest, natuurlijk weer genoeg verhuisperikelen en wat (minder) hardgelopen.

Hoe kun je je maandag beter beginnen dan met zo’n vrolijk blij ei tegenover je aan de ontbijttafel. Tuur had zichzelf weer overtroffen bij het ontbijt met heerlijk vers speltbrood, avocado en spiegeleitjes. Vanmorgen (een week later dus) moest hij al om kwart voor zeven de deur uit, dus ontbeten we niet samen. Sterker nog, het is 10:00 en ik heb alleen nog maar een pakje crackers op. Er was een tijd dat ik wel gewoon goed voor mezelf kon zorgen… na het schrijven van deze blog ga ik hier verandering in brengen.

Drie maal raden wat er onder het stukje wc-papier op mijn kin zit.

Dinsdag was het prinsjesdag en dat betekent in Den Haag dat alle scholen gesloten zijn. Tuur was dus een dagje vrij en ik deed gezellig mee. We ontbeten bij Anne & Max en brachten een bezoekje aan onze favoriete winkel, IKEA. Wie maakt ook altijd foto’s van de kaartjes? Vroeger had je van die potloodjes waarmee je die nummers van het zelfbedieningsmagazijn op kon schrijven. Misschien zijn die er nog steeds wel, maar ik gebruik dus gewoon de fotocamera van mijn telefoon.

’s Middags gaf Tuur training aan de kinderen van de Amerikaanse school in Wassenaar. Ik reed me en liep vanuit Wassenaar naar huis. Voordat ik ging maakte Tuur nog even een foto voor mijn Instagram. Ik wist even niet zo goed hoe ik moest gaan staan, dus toen zei Tuur, kenner dat hij is, kijk anders even op je horloge. Maar dat is dus niks voor mij en leverde de foto links op. De foto rechts is drie seconden later gemaakt, toen ik heel hard om mezelf en mijn stomme poses moest lachen.

Woensdagmiddag bracht ik weer eens een bezoekje aan Monster. Ik laadde mijn auto vol met spullen die ik dacht nodig te hebben in Den Haag. Helaas was ik de helft van de spullen die ik echt nodig had vergeten mee te nemen. Volgende keer toch maar met een lijstje werken.

En de avond spendeerde ik op de bank. Met Tuur en met Friends. En zonder baby, al word ik regelmatig gevraagd of ik zwanger ben als ik dit shirt aan heb. Wat ik mensen ook niet echt kwalijk kan nemen…

Wakker worden met een blauwe lucht. Op een gegeven moment moeten we gordijnen op gaan hangen in de slaapkamer, maar voorlopig vind ik dit ook wel prima. ’s Avonds in slaap vallen onder een sterrenhemel en ’s ochtends op deze manier wakker worden.

Donderdagavond besloot ik mee te gaan naar de training bij Olympus, maar na 800 meter op de baan besefte ik al dat het geen goed idee was. Gelukkig was het lekker weer en stond Tuur ook aan de kant te coachen, dus konden we gezellig samen langs de kant staan. En ook al had ik niet echt een inspanning geleverd, een sundea karamel ijsje gaat er altijd in.

Au… wat is er gebeurd in mijn auto. In 24 uur tijd? Zo ontzettend goor! Ik denk dat het uit de bomen afkomstig is, maar ik weet even niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik kan hem nu wel schoon gaan maken, maar moet ik de komende maanden dan mijn auto drie straten verderop gaan parkeren?

Mijn nachtkastje is er weer, evenals mijn lamp, mijn mokken en mijn poster. Onze slaapkamer voelt nu echt als onze slaapkamer.

Zaterdagochtend ontbeten Tuur en ik weer buiten de deur en wederom bij Anne & Max. Dit keer wel bij een andere locatie. Hoe schattig was mijn beertje in mijn Flat White?

’s Middags en ’s avonds had ik het vrijgezellenfeest van Laura. Ze trouwde in april zonder dat ze dat van te voren even aan ons gemeld had, het was dus een bijzonder vrijgezellenfeest, aangezien ze dus al vijf maanden Mrs. is. Het was voor mij ook bijzonder, aangezien het mijn allereerste vrijgezellenfeest was.

We zaten drie uur lang in het zonnetje op een boot met Silent Disco, aten bij een leuk restaurantje aan het water en deden daarna nog een quiz bij een van Laura’s vriendinnen in Haarlem. Mega geslaagde dag, mede dankzij het fantastische weer.

Toen ik thuis kwam om kwart over twaalf zei mijn buik dat ik drie maanden zwanger was, maar laat mijn buik je niets wijsmaken. No baby in my belly. Hooguit een foodbaby. Vind het zo bizar hoe je buik door voedingsmiddelen allerlei vormen aan kan nemen binnen een relatief kort tijdsbestek.

Zondagochtend voelde ik me lichtelijk brak (door de korte nacht, niet de alcohol) maar het hardlopen ging verrassend lekker. Totdat ik deze vrienden op mijn pad tegenkwam. Ze doen vast niets, maar je wil het niet met ze aan de stok (hoorns) krijgen. Althans, dat denk ik dan…

Na het lopen keken we hoe de professionele lopers het deden bij de Damloop. Fun fact, in al die jaren dat ik hardloop heb ik de Damloop nog nooit gelopen. Er is eigenlijk altijd wel iets waardoor ik hem laat schieten. Super balen dat de laatste twee startgroepen niet meer van start mochten, lijkt me zo zuur als je daar staat te wachten en dan drie minuten voor de start hoort dat het startschot niet gaat komen. Wat een chaos moet dat geweest zijn ook. Maar veiligheid boven alles, natuurlijk.

Ik snap ook nooit zo goed waarom hardloopwedstrijden zo laat van start gaan. De Chicago Marathon gaat bijvoorbeeld al om 7:20 van start. Dat is toch ideaal? Goede temperatuur, minder verkeer dat hinder heeft van de wegafzettingen, de rest van de dag goed herstellen in het zonnetje met (heel veel) water.

Dat deden Tuur en ik dus na ons ochtendloopje. Herstellen in de zon (op ons dakterras) met heel veel water (en een lolly in mijn geval). Het was een fijne zondag. Het was een fijne laatste dag van de zomer.

Inmiddels is het maandag. Ik heb zojuist mijn blogplanning voor de komende drie(!) weken gemaakt en dat betekent dat als alles volgens plan verloopt, er de komende drie weken gewoon weer dagelijkse blogs online komen. Ik kan natuurlijk niets garanderen, maar ik ga mijn best doen. De zomer is voorbij, playtime is over. Tijd om het bloggen weer goed op te pakken. Ik heb er zin in, ik hoop jullie ook.

Fijne week!

Liefs,

Annemerel