DIARY: #50

Maandagochtend maakte ik me na het editen van mijn vlog en het schrijven van mijn dagboek-blog klaar om naar Amsterdam te gaan. Ik was te gaan in de podcast van Susan Krumins en Olivier Heimel. Een podcast ja, daar zit niet echt beeld bij… toch deed ik goed mijn best een beetje aardig voor de dag te komen. Links ziet u hoe ik de metamorfose in ging en rechts het resultaat een uur later.

Onderweg naar Amsterdam haalde ik een flat white bij Starbucks, om alvast een beetje in de sfeer te komen. Flat white is namelijk het lievelingsdrankje (en een terugkerend thema in de podcast). De opnames waren super gezellig. Zo gezellig dat Susan en ik na afloop nog even doorkletste en een flat white dronken, uit onze nieuwe Susy Q&A Podcast mokken. Benieuwd naar de podcast? Hij staat sinds gisteren online. Je kunt hem ook vinden op Spotify.

Dinsdag deed ik een training op mijn nieuwe VaporFly Next%, om in te lopen voor Málaga. Ze lagen al een half jaar in de doos op me te wachten, ik kocht ze al in juni, een kwartier nadat ze op de website verschenen. Ja, wat zal ik eens zeggen… ik ben een #hypegirl (of noem je dat niet zo). Anyway, believe the hype, want de schoenen zitten echt mega lekker en ze lopen super goed. Kijk, je moet natuurlijk heus nog wel wat zelf doen, maar ze zullen je PR ook niet in de weg zitten. De eerste 1000 meter die ik er op liep, liep ik meteen veel te snel. Ik wilde 4’20, ik liep 3’59. Het ontbrak me een beetje aan conditie om dit tempo door te zetten, maar mijn benen wilden wel.

Woensdag wilde ik lekker vroeg aan het werk. Dat werd echter een klein beetje verstoord door een MacBook die zichzelf spontaan begon te updaten. Helaas crashte hij steeds tijdens het uitvoeren van die update, waardoor het allemaal veel langer duurde dan ik gehoopt had. Uiteindelijk ben ik er met hulp van Apple uitgekomen.

Er was gelukkig genoeg tijd om ook nog even van de zon te genieten en een rustige duurloop te doen door Meijendel.

Onderweg kwam ik paarden tegen. Goed excuus om even te stoppen en een foto te maken.

’s Avonds maakte ik dit verrassend lekkere avondmaal. Op de foto doet ‘ie het niet echt goed, helaas. Maar geloof me dat het lekker is. Het recept (met de lelijke foto) heb ik uitgewerkt.

Donderdag deed ik mijn laatste training voor de halve marathon. De enige foto’s die ik van die dag heb waren selfies op mijn yogamat, die ik maakte tijdens het stretchen. Ik voelde me namelijk ontzettend stijf die dag, in mijn hele lichaam. Om vier uur toch maar even een berichtje naar mijn manueel therapeut gestuurd om te vragen of hij toevallig nog tijd had en een uur later mocht ik langskomen. Zo fijn. Na afloop voelde mijn rug een stuk beter en daardoor ging de rest van mijn lichaam ook weer steeds normaler doen.

Vrijdag, eindelijk naar Málaga. Ik kwam tot het besef dat ik het hele jaar nog niet op Schiphol was geweest. Alleen in februari heb ik gevlogen, maar toen vloog ik vanaf Eindhoven. Er waren jaren dat ik bijna maandelijks op Schiphol was. Aan de ene kant vind ik het jammer dat ik nu minder reisjes maak, aan de andere kant zijn al die vluchten absoluut niet bevorderend voor het milieu en ik geniet nu ook veel meer van thuis zijn. Was gewoon even een klein nostalgisch momentje op Schiphol.

We aten bij Leon, waar we vorig jaar voor de Malaga Marathon ook aten. Ik beredeneerde… vorig jaar exact hetzelfde gegeten op vrijdagavond, eerste helft marathon ging toen goed, dit jaar loop ik alleen de eerste helft, dan zal het nu ook wel goed gaan…

Málaga here we come!

Málaga here we are! Om kwart voor elf landde ons vliegtuig, om half twaalf waren we in het centrum bij ons hotel. Super voorspoedige vlucht gehad, ondanks vrijdag de dertiende.

Ik begon de zaterdag met een rondje loslopen van zes kilometer langs de haven van Málaga. Helaas deed ik dat alleen, want Tuur was ’s nachts ziek geworden en lag met koorts in bed. Not good. Zelf heb ik die nacht ook niet echt kunnen slapen, omdat… nou ja, slapen naast iemand die goed ziek is, dat is natuurlijk net iets anders dan slapen naast iemand die niets onder de leden heeft. Maar goed, ik vond het vooral heel sneu voor Tuur, dat ‘ie zich zo rot voelde terwijl hij hier zich zo op had verheugd en zo goed getraind had.

Gelukkig voelde hij zich met wat pijnstillers wel goed genoeg om de hotelkamer (een kamer ZONDER RAMEN!) te verlaten. We haalden de startnummers op (ook al wist Tuur eigenlijk al dat lopen niet echt slim zou zijn) en aten een broodje bij La Bella Julieta. Mocht je ooit naar Málaga gaan dan moet je daar echt naartoe. Dit broodje met avocado, zalm en mozzarella smaakte heerlijk en was €3,30. Voor de halve liter verse jus d’orange betaalden we €2,50.

Daarna zijn we op een bankje in de zon gaan zitten op de boulevard. Tuur een beetje uitrusten en ik eigenlijk ook…

Mijn ouders waren ook in Málaga en toevallig ook van de zon aan het genieten op de boulevard. Dat vroeg om een fotomomentje.

We probeerden zo lang mogelijk van de zon te genieten, dus bekeken we de zonsondergang vanaf het dakterras op de vijftiende verdieping van het AC Hotel. Onder het genot van een drankje. Ik een Aperol Spritz (ontspanning… werkt voor mij…) en Tuur zat aan de cola.

We liepen nog even (op aandringen van mijn vader) langs de kerststal bij de kathedraal en gingen vervolgens door naar de pasta party in het appartement van mijn ouders. Alle pasta restaurants openden pas om 20.00u en aangezien de wedstrijd al om half negen ’s ochtends was, wilde ik toch wel een beetje op tijd in bed liggen. Het werd dus pasta eten bij mijn ouders. Gezellig, lekker en ook best een voordelige optie ;-).

Zondagochtend ging de wekker al om vijf uur ’s ochtends. Een half uur later stonden we buiten voor een rondje loslopen. Op straat was het uitgaansleven in Málaga nog in volle gang.

Het verslag van de wedstrijd krijgen jullie morgen van mij… nu even fastforward naar de finish, die zowel mijn vader (1.58) als ik (1.34) gehaald hebben.

Bij de finish stond ook Laura! Ik wist wel dat zij wist dat ik de halve marathon ging lopen en we hadden ook wel contact gehad, maar dat ze ook daadwerkelijk kwam kijken, dat wist ik pas toen ik haar vanuit het publiek hoorde roepen. Super leuke verrassing.

Tuur kon helaas niet de halve marathon lopen, maar voelde zich zondag gelukkig wel weer wat fitter. In het vliegtuig was het echter geen pretje, die druk op zijn oren viel niet helemaal lekker. Gelukkig ging de vlucht lekker snel (we waren twintig minuten eerder op de luchthaven dan gepland) en de reis naar huis verliep ook voorspoedig. We maakten nog een korte pitstop in Den Haag om een Poké Bowl te halen en doken daarna snel ons bed in. Het weekend verliep iets anders dan gepland, maar het had (zeker voor mij) hele mooie momenten.

Nu snel door met de laatste loodjes van 2019. So little time, so much to do. Fijne week!

Liefs,

Annemerel