DIARY: #6

Verhuizen, een voorbereiding op een belangrijke 10 kilometer wedstrijd en twee verjaardagen. De korte samenvatting van de zesde week van 2019. Voor de lange moet je even doorklikken.

De maandag goed begonnen met een yoga workout van 20 minuten. Niet mijn meest charmante houding dit. Maar wel een bewijs dat ik goed mijn week begonnen ben.

Ik had maandag een afspraak bij Apple in Den Haag voor mijn AirPods en sprak daarna met Tuur af in de stad om samen naar huis te fietsen (hij werkt op een school in de stad). Maar voordat we naar huis fietsten liepen we eerst nog even langs Nespresso om een nieuwe lading koffie te halen. Mijn zusje was toevallig net aan het werk in het magazijn, maar had helaas geen tijd om even naar voren te komen. Vandaar deze sippe selfie (alleen begreep Tuur niet helemaal dat hij verdrietig moest kijken).

Dinsdag, woensdag en donderdag waren geen mega bijzondere dagen. Of nou ja, het was wel bijzonder dat mijn vader zijn 62ste verjaardag mocht vieren. We deden dat met pizza bij de Italiaan en ontzettende lekkere chocoladetaart en Tuur en ik knutselde een voucher voor een nachtje weg in elkaar. Ook haalde ik een bijzonder slechte bekeuring binnen door mijn auto (totaal niet bewust) op een invalideplek te parkeren (het kruis was vervaagd, ik dacht dat het bordje bij het kruis erachter hoorde, 370 euro armer). Ook enigszins bijzonder: ik kwam er dinsdag achter dat Gmail een functie heeft die je waarschuwt als je mails zonder bijlage verstuurt (en wel in de tekst vermeld hebt dat er een bijlage moet zijn).

Vrijdag had ik een lunch bij La Roche-Posay, ik ben dit jaar ambassadeur van La Roche-Posay en als kick-off van deze samenwerking leerde ik vrijdag alles over het merk. Normaal heb ik best wel moeite om mijn aandacht langer dan een half uur bij een verhaal te houden zonder op mijn telefoon te kijken (hoe deed ik dat vroeger tijdens colleges en op school?), maar dit verhaal was allereerst interessant (skincare) en ten tweede was ons een overhoring belooft aan het eind van de presentatie, dus ik heb druk mee zitten schrijven in de hoop zoveel mogelijk van de presentatie te onthouden. Dat is aardig gelukt. Dit zouden ze eigenlijk altijd moeten doen tijdens presentaties, mijn competitieve gen wil dan toch winnen en het lukt dan ineens wel om me goed te concentreren.

Na de presentatie reed ik van het hoofdkantoor van L’Oréal (waar La Roche-Posay onderdeel van is) terug naar Den Haag. Mijn oma vierde ’s avonds haar verjaardag dus er moest een cadeautje gekocht worden. Bij de Bijenkorf kon ik het ook niet laten om deze zonnebril van Céline te proberen. Wat vinden jullie? Te groot?

’s Avonds werd er dus wederom bij de Italiaan gegeten. Dit keer geen pizza, maar andere Italiaanse gerechten op het menu. Ik koos – natuurlijk – voor Spaghetti Vongole, terwijl mijn zusje koos voor gamba’s. Helaas voor haar werden die nog met ogen en voelsprieten (?) en al geserveerd. Roos keek een beetje beteuterd, want dat is dus niet echt haar ding, maar werd meteen geholpen door haar vriend en Anne, de vriendin van mijn broertje. Wat een dreamteam.

Zaterdag hebben we de eerste dingen van mijn huis naar Arthur verhuisd. Het staat allemaal nog een beetje provisorisch, maar daar moet in de loop van de maand verandering in komen.

Helaas kreeg ik zaterdagochtend – nog voordat ik ook maar een doos getild had – last van mijn onderrug. Ik hoopte dat het net zo snel weg zou trekken als het gekomen was, maar zondagochtend tijdens het loslopen merkte ik meteen dat het voor mij een ‘No Race Day’ zou worden. Ik heb geprobeerd te dribbelen, maar het lukte gewoon niet.

Ik had heel erg uitgekeken naar de race in Schoorl en vond het ook best moeilijk om toch gewoon mee te gaan, wetende dat ik zelf niet zou kunnen lopen. Ik was gewoon heel erg teleurgesteld. Maar, om nou in mijn eentje thuis te gaan zitten simmen (niet het computerspel, maar gewoon verdrietig zijn) leek me ook geen goede optie.

Dus zag ik Tuur van start gaan bij de Masters en zag ik hem 32 minuten en 51 seconden later als derde in de categorie M45 finishen. Yes. Brons op het NK 10 kilometer. Dankzij Julie (die de foto op rechts maakte) had ik een perskaart en kon ik vlak achter de finish staan met mijn camera en op die manier direct Tuur opvangen.

Wie ik ook zag starten en finishen was de altijd vrolijke Susan (Krumins). In een nieuw persoonlijk record (31:11) en als eerste bij de Nederlandse vrouwen kwam ze over de finish. Heb haar ook meteen mijn boek – waar ze ook aan bij heeft gedragen – overhandigd. En volgend jaar vieren we kerst in Australië… dat heeft Tuur met Suus besproken toen ze samen op het podium stonden te wachten tijdens de medaille ceremonie. I’m in.

Geen 10 kilometer voor mij, maar wel een mooie bos bloemen. Thanks Tuurtje, blijf maar lekker wedstrijden winnen, ik hou wel van een mooie bos bloemen in huis.

De rest van de avond spendeerden we eerst twee uur in de auto (fileleed) en daarna met patat en kroketten op de bank met de film ‘The Terminal’. Halverwege vielen we in slaap, dus vanavond kijken we de tweede helft. Nu al zin in. Deze week gaan we gewoon weer verder met verhuizen en hoop ik dat mijn rug snel weer normaal gaat doen, want ik heb afgelopen week veel te weinig gelopen (slechts 28 kilometer, niets vergeleken met de 80 die ik in de eerste weken van 2019 liep). Vanmiddag heb ik een afspraak bij mijn fysio, hopelijk stuurt hij me niet met het advies ‘rust’ naar huis. Fijne week allemaal!

Liefs,
Annemerel