DIARY: #7

Afgelopen week begon met een redelijk valse start door wat ouderdomsissues (rugproblemen), maar naarmate de dagen verstreken, hoe beter ik me fysiek ging voelen. En kijk, dan gaat het bij mij mentaal meestal wel vanzelf. Zeker als dan ook nog eens de zon gaat schijnen en het net lijkt alsof het voorjaar al zijn intrede gedaan heeft.

Maandagochtend was ik aan het werk bij Tuur thuis en zag ik vanuit mijn ooghoek een pot PeptiPlus (leeg, gevuld met water) met daarin een prachtig boeket (nog helemaal in plastic), dat Tuur een dag ervoor gekregen had tijdens de NK 10 kilometer in Schoorl. Ik moest een beetje lachen om zijn ‘vaas’ en bedacht me dat mijn vaas vast wel in een van de verhuisdozen moest zitten. Gelukkig zat ‘ie bovenop (kon nog niet echt tillen door mijn rug) en vijf minuten later zag het er een stuk ‘echter’ uit.

Maandag werkte ik staand, in plaats van zittend aan mijn bureau. Een stuk beter voor mijn rug. De bar in Tuur’s keuken is precies de juiste hoogte als ik staand wil werken. Goede optie dus.

Jongens, wie denken jullie dat dit is op deze wazige foto… is het Tuur, of ben ik het? Het is de foto die de Duitse politie van ons gemaakt heeft toen we net iets te hard reden op de snelweg richting Italië. Bovenaan op de foto zie je de achteruitkijkspiegel, daaronder moet je een persoon zien… maar wie is het?

Dinsdag voelde mijn rug nog steeds enorm stijf, maar stilzitten maakt het echt niet beter en de zon scheen, dus je begrijpt dat ik gewoon lekker naar buiten gegaan ben. Ik liep een rustig rondje van 9 kilometer met af en toe een loszwaai- en fotostop, om mijn rug te ontzien. Hoe mooi is het hier trouwens?

Ook donderdag ging ik weer naar buiten voor een rondje hardlopen en ook dit keer bevond ik me weer in prachtige natuur, dit keer niet in Monster maar in Den Haag. Ik ga deze omgeving ontzettend missen als ik straks echt in Monster woon, ook al krijg ik de omgeving die je op de foto’s van dinsdag ziet er voor terug. Woensdag gaat het weer een stukje beter met mijn rug en mijn benen voelen fris, omdat ik redelijk wat dagen rust gehad heb. Heel fijn. Wat ik de rest van de woensdag gedaan heb? Ik zou het niet weten, want dit is het enige waar ik foto’s van gemaakt heb.

Oh nee, grapje, ik weet het weer, ik heb ’s middags speculaasjes gebakken in de vorm van een hartje samen met mijn moeder, voor onze Valentijns.

Donderdag deed ik iets wat ik een dag ervoor niet had verwacht dat ik er überhaupt toe in staat zou zijn, ik liep het hele CPC-parcours en maakte hier een video van voor Susan Krumins. Susan loopt net als ik over 3 weken (20 dagen) de CPC en aangezien dit mijn achtste CPC wordt kan ik er best wel heel wat over vertellen. In de Susy Q&A Podcast van Runner’s World hoorde ik dat Susan vertrouwde op mijn tips, dus ik dacht, ik moet er nu ook echt wel iets van gaan maken… vandaar dat ik het hele parcours maar ben gaan lopen en filmen. Heb zo mogelijk nog meer zin in de CPC nu.

’s Middags bevond ik me bij de kapper, tijd voor highlights en weer even wat meer model, dat was alweer vier maanden geleden en best wel nodig.

Vrijdag had ik een afspraak bij Ruitenburg, het advies- en accountancybureau dat ons hardloopteam sponsort. Binnenkort hebben we een leuke actie samen en daar moesten natuurlijk voorbereidingen voor worden getroffen en dat begon op het kantoor in Maassluis.

Vervolgens ging ik door naar Olympus, om nog wat ‘voorbereidingen te treffen’ (shots te filmen). De baan lag er zo mooi bij dat ik het niet kon laten ook nog even te gaan trainen.

Eerste keer in korte broek! Wat fijn! Merkte wel dat mijn benen inmiddels een beetje vermoeid aan het raken waren, de 22 kilometer van de dag ervoor voelde ik zeker, evenals de (lichte) krachttraining die ik de avond ervoor gedaan had. Maar ik heb toch nog 8×1000 weg kunnen tikken.

Het editen van mijn video wilde ik lekker in het zonnetje in de tuin doen bij Tuur, maar al snel strooide zijn ‘bos’ roet in mijn zonuren. Tuur – zo mogelijk nog een groter zonaanbidder dan ik – heeft de boom in kwestie inmiddels gesnoeid.

We hadden een mega relaxt weekend waarin eigelijk alleen maar twee trainingen op het programma stonden en waar we ook lekker lang over gedaan hebben, want we hadden voor ons gevoel toch alle tijd van de wereld. Zaterdag deden we eerst een heuveltraining en daarna een krachttraining, die we afsloten met een buikspierkwartiertje buiten.

Zondag deden we een lange duurloop door Meijendel. Mijn benen waren er na 10 kilometer echter wel klaar mee. Vermoeid van alle trainingen van de afgelopen dagen en twee grote blaren onder mijn voet door nieuwe zooltjes. Niet fijn. De laatste 8 kilometer heb ik wandelen en hardlopen afgewisseld, terwijl Tuur heen en weer liep (en zo bijna 20 kilometer maakte, in plaats van de geplande 18). Het maakte allemaal niet uit, want het weer was prachtig en ik wilde toch niets liever dan buiten zijn.

Of nou ja… op een gegeven moment kregen we allebei toch wel een beetje honger en dorst en daar hadden we natuurlijk geen rekening mee gehouden. Maar ook dat hebben we met vlag- en wimpel overleefd. En zeg nou zelf, als je hier je zondag mag spenderen, in het zonnetje, half februari, dan heb je toch ook eigenlijk zeer weinig reden tot klagen?

Het was een fijne week, kan niet wachten op nog meer zonnige en warme taferelen. Hebben jullie ook zo van het mooie weer kunnen genieten?

Liefs,
Annemerel