DIARY: #9

De laatste week in Valencia. Toen we er net een paar dagen waren had ik het gevoel alsof we eeuwig zouden blijven, maar nu komt het einde toch wel erg snel in zicht. Dat wil niet zeggen dat we er afgelopen week niet enorm van genoten hebben.

Maandagochtend, het was weer eens mooi weer. De lucht is hier echt zes van de zeven dagen van de week strak blauw geweest. Hoewel het een soort van normaal was om ’s ochtends een blauwe lucht te zien, ben ik het de afgelopen drie weken niet minder gaan waarderen. Ik kan me verder niet veel van de training van maandag herinneren, volgens mij deed ik een duurloopje van 10 kilometer…

’s Middags haalde ik Tuur over (was niet veel voor nodig) om een taartje te eten bij Dulce de Leche. Voor €4,50 zoek je daar een stukje taart uit (best lastig, want er is zoveel keus) en krijg je er nog een kopje koffie bij ook. Onze favoriet is de citroencheesecake, maar de oreo taart en de ‘dulce de leche’ taart (met caramel) kan ik ook aanraden.

Als je denkt dat we alleen maar ongezond eten… valt best mee. Afgelopen week maakten we er een gewoonte van om te ontbijten met havermout met havermelk, appel en kaneel. Niet mijn favoriete ontbijt, maar ik vind het ook zeker niet vies. En de dag met een volwaardige maaltijd beginnen (in plaats van een chocoladebroodje) voelt uiteindelijk toch wel een stuk beter.

Ik sloeg dinsdag mijn hardlooptraining over, ik voelde me – ondanks de havermout – niet fit genoeg (er sluimert nog steeds een verkoudheid door mijn lichaam) en ik had een ontstoken teen (nooit je blaar kapot maken met je nagels). Zelfs wandelen werd strompelen. Tuur ging wel naar het park en deed 200’tjes.

Woensdagochtend voelde mijn voet nog niet goed genoeg om in een schoen te stoppen, maar gelukkig hebben we een groot dakterras zodat ik toch lekker naar buiten kon. Dit keer ontbeten we niet met havermout (enige ochtend dat we oversloegen) maar aten we chocoladebroodjes. We maakten het af met verse jus, mandarijntjes en bananen, om toch nog een beetje gezondheid in ons lichaam te krijgen.

Ik ben echt zo’n sukkel… Tuur heeft soda gehaald zodat ik een badje kan maken waar ik mijn ontstoken teen in kan laten weken. Op de achterkant staat uitgelegd hoe de verhouding water/soda moet zijn, maar alles is in het Spaans en Portugees. Ik doe daarom maar wat. Als ik mijn voet in het water doe brandt het behoorlijk, maar ik denk… niet zeuren, hoort erbij. Maar als ik mijn voet uit het badje haal is die helemaal verschrompelt en ik heb een hele rode plek op mijn wreef. In het midden van die plek komt zelfs wondvocht. Serieus, heb ik nu een BRANDwond van een badje soda? Ja. Dat heb ik inderdaad. Hoe dan? (teveel soda, te weinig water… maar hoe krijg ik het voor elkaar?)

Brandwond of niet, ontstoken teen (inmiddels is de ontsteking op zijn retour) of niet, donderdag vond ik het echt weer tijd om te gaan trainen. Ik wilde een lange duurloop gaan doen, maar na een kilometer of zeven voelde ik dat het niet veel langer ging worden. Tuur kwam me halen en na afloop deden we een kleine fotoshoot in het park, omdat ik mijn nieuwe hardloopshirtje van Tracksmith aan had. Dat shirtje wilde ik eigenlijk voor Boston bewaren, maar donderdag kon ik hem echt niet meer laten liggen. Ik wilde hem zo graag aan. En zo geschiedde.

Donderdagavond gaan we nog een laatste keer naar ons favoriete pasta restaurant L’Ambrusqueria. Het is zulk lekker weer dat we zelfs buiten kunnen zitten. Weliswaar met jas, maar de lucht voelt gewoon warm genoeg om op het terras te zitten.

Ik had voordat we gingen eten een half stokbrood met aioli op en een halve zak chips. We bestelden een voorgerecht (burrata) en allebei een pasta. Maar halverwege dat bord pasta gebeurde er iets dat ik niet vaak meemaak… ik zat vol. Ik heb nog wel stug doorgegeten, tot ik echt niet meer kon. Vervolgens schoof ik mijn pasta door naar Tuur, die er – ondanks dat er truffel in zat en hij eigenlijk niet zo van truffel houdt – enorm van genoot. Tuur verbrandt dan ook gemiddeld meer dan 3500 calorieën op een dag en heeft dus ook pertinent honger.

Vrijdag was ik weer chef waterfles. Nadat ik zelf eerst 20 kilometer had hardgelopen zat ik in het park om Tuur iedere vijf kilometer zijn (of eigenlijk mijn) waterfles aan te geven. Hij liep zijn langste duurloop ever, 34 kilometer. Ik kijk nergens meer van op bij de jongen, dat doet ‘ie gewoon even. Super knap. Komend weekend de CPC en dan het weekend daarna nog een keer een (hele) lange duurloop, daarna is het alweer afbouwen richting Rotterdam. Tijd gaat mega snel.

Ondanks die 34 kilometer in zijn benen kreeg ik Tuur gek genoeg om mee naar Dulce de Leche te wandelen. We bestelden weer twee taartjes, die we samen deelden. De oreo cheesecake was ook echt mega lekker. De citroentaart die we maandag hadden was zo lekker dat we hem gewoon nog een keer namen.

Na afloop namen we de toeristische route naar huis en kwamen we door een fotogeniek parkje. Jammer dat ik dan zo pontificaal in het midden van de foto sta, eigenlijk. Oh en zien jullie die vlek op mijn shirt, mijn iPhone portretcamera kan al die streepjes niet aan.

Zaterdag was het wederom wasdag. Omdat we geen tas hadden voor de was, gebruiken we Tuur’s koffer. En Tuur heeft een zeer interessante manier van zijn koffer meesjouwen. Haha, waarom Tuur? Hij heeft gewoon wieltjes…

Terwijl we wachtten op de was bestelden we een merengue bij de bakker. Hij zag er super lekker uit, maar als ik heel eerlijk ben viel hij best wel een beetje tegen. Hij was zo zoet en de koffiesmaak was…

Zondag – gisteren – was het precies 50 dagen tot de Boston Marathon. Dat vroeg natuurlijk om een training in Boston Marathon shirtje. Na afloop moest er natuurlijk ook een foto komen en het leek Tuur wel leuk als ik een mandarijn uit de boom vasthield. Maar eh.. die hingen net iets te hoog om echt goed bij te kunnen. Ik heb echt flink moeten springen voor de foto. Gelukkig hoef ik vandaag geen marathon te lopen (in 2016 sprong ik de dag voor de Chicago marathon voor een goede instagramfoto, op de dag van de marathon waren mijn kuiten voor de start al beurs).

’s Avonds gingen we uiteten bij Voltereta, een hip restaurant met vooral Balinese invloeden. Het was super lekker en dit adresje komt dan ook zeker in mijn blog met al mijn Valencia-aanraders. Met die blog ga ik van de week – als ik weer in Nederland ben – aan de slag. Nu eerst even genieten van onze laatste dag hier.

Fijne week!

Liefs,

Annemerel