Eigenlijk een dag te laat, maar gisteren lag ik de hele dag met mijn hoofd onder m’n kussen, migraine, yes. Toch wil ik toch graag nog even stil staan bij de ramp van 10 jaar geleden.
Dinsdag elf september 2011 om kwart over twee, lag ik in een kamertje bij de dokter. Mijn teennagel zou operatief verwijdert worden en de prikken zouden net zoveel pijn doen als een beenmergpunctie, aldus mijn niet al te gevoelige dokter. Als twaalfjarige zou het op zo’n moment zomaar kunnen dat je jezelf wel heel erg zielig voelt.
Als troost mocht ik van mijn moeder een CD uitzoeken, bij de platenwinkel bij ons in het dorp werd ik voor het eerst geconfronteerd met DE ramp. Een vliegtuig vloog toen net door de tweede toren. Ik wist absoluut niet waar het over ging, ik wist eerlijk gezegd niet eens wat de Twin Towers waren, maar mijn moeder was geschokt, dus het moest wel erg zijn.
Ik lag drie dagen op de bank met mijn been omhoog, want ik kon niet lopen, maar ik heb mezelf geen moment meer zielig gevoeld.
Ik denk dat elf september voorgoed het naieve gevoel van veiligheid heeft weggenomen. Dit soort dingen gebeurde alleen in films, in de geschiedenis. Het idee dat er in deze tijd, in onze westerse wereld, zoiets als oorlog kon komen. Dat je ’s ochtends naar je werk kunt gaan en dat je dan zoiets kunt overkomen. Dat ook in onze westerse wereld burgers niet altijd veilig zijn. Verschrikkelijk.
Ik weet nog dat ik met kerstmis dat jaar op internet iets invulde op een website, over wat mijn kerstwens was. Ik schreef dat ik hoopte dat Osama Bin Laden zo snel mogelijk zou worden afgemaakt. Je wilt niet weten hoeveel spijt ik had van die uitspraak. Ik weet niet hoe ik op het bizarre idee kwam, maar ik dacht.. dat moet vast een handlanger van Osama Bin Laden lezen en dan ben ik er geweest.
En dan heb ik dit hele gebeuren gewoon op de bank meegemaakt, duizenden kilometers van de plek waar het gebeurde. Kun je nagaan wat voor trauma de mensen in New York en Washington moeten hebben om nog maar niet te spreken over de mensen die het hebben overleefd, of mensen die een dierbare verloren hebben. Ik kan geen documentaire kijken zonder knoop in mijn buik en tranen prikkend achter mijn ogen.
Tijdens de golfoorlog en de oorlog in Voormalig Joegoslavië was ik te jong om de ernst in te zien en daar komt bij, die oorlogen speelden zich af in een gebied dat voor mij onbekend was. Op elf september 2001 vonden de aanslagen misschien zelf nog wel verder weg plaats, maar dat ultieme gevoel van veiligheid was in één klap verdwenen.
Hoe herinneren jullie je 11 september?
Liefs,
Annemerel
Follow my blog on bloglovin
Moet de eerste zin niet 2001 zijn? Toen zat je toch bij de Dokter of begrijp ik hem verkeerd?
Ik was op kamp (groep 7 volgens mij), en ik toen hoorde we van de leraren wat er was gebeurd..
Mijn moeder zat toen in New York, ik was dus erg geschokkeerd en viel zowat flauw.
Gelukkig was ze niet in de buurt van de WTC panden, en ik kon weer ademhalen.
Ik kan me herinneren dat we onschuldige kinderprogramma’s zaten te kijken op Nederland 3 bij m’n opa en oma. Daar kwamen we altijd na schooltijd, ik was toen 7 – bijna 8. Ik schrok me kapot, mijn zusje – toen bijna 5 snapte er geen snars van, vond het cool. Het was net zo’n film die we van papa en mama niet mochten kijken. Maar ik voelde de angst in huis, mijn opa en oma die beiden de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt waren geschokt. Ik herinner me dit moment als gisteren, zowel de sfeer als de televisie waren bezeten door deze beelden. En een paar jaar later mijn geliefde Spanje kapot, station Atocha in Madrid.
Ik herinner mij 11 september nog als de dag van gisteren. Ik was destijds 11 jaar en kwam thuis van school en mijn moeder zat naar het nieuws te kijken. Ik ben ook gaan kijken en was echt geschokt. Het gevoel van veiligheid was inderdaad weg en later heeft het echt geleid tot angstaanvallen (al begon dit pas na de aanslagen in Londen, toen ik zelf in de metro van Parijs werd geëvacueerd door een bom).
Ik ben van jouw leeftijd en herinner me de aanslagen ook ongeveer op dezelfde manier. Je bent nog net te jong om precies alles te begrijpen maar wel oud genoeg om de impact van zo’n aanslag te merken. Ik zat zelf bij de orthodontist op het moment dat ik het nieuws hoorde, dat weet ik nog precies.
De spijt die jij had van je kerstwens vind ik heerlijk, echt typisch voor die leeftijd, heerlijk naief en eigenlijk ook heel lief, ondanks de omstandigheden.
Annemerel, ik wil nog zeggen dat ik je echt een leuke schrijfster vind en dat ik vind dat je ook goed kan schrijven over de minder luchtige onderwerpen, zoals 9/11. Ik hoop echt dat je snel een baan vindt waarin je, je ei kwijt kan!
Ik kan het me nog heel goed herinneren, precies 6 dagen voor mijn 15e verjaardag!
Ik weet nog heel goed hoe iedereen uren voor de tv zat, helemaal in shock, bang dat er een wereldoorlog zou gaan uitbreken. Eerlijk gezegd, was ik toen ook wel een beetje bang, ik was zelfs bijna overtuigd dat ik mijn eigen verjaardag niet eens meer zou gaan halen.
Ik kijk ook bewust niet naar alle reportages etc, want ik vind het gewoonweg te erg voor alle slachtoffers en overlevenden. Hopelijk gebeurd dit nooit weer.
ik kwam thuis van de basisschool, pff wat een onzin allemaal, ik wilde gewoon televisie kijken! dat mocht altijd als ik uit school kwam, maar het ding werd helaas bezet gehouden door paps en mams die naar cnn en journaal etc keken ;)
Ik was toen bij mijn beste vriendinnetje aan het spelen en we keken de kleine zeemeermin. Opeens was dat dus op tv, dus ik dacht dat haar moeder per ongeluk een film had opgezet die we niet mochten zien, maar later realiseerde ik me toen het echt was. (Ik was 9)
Ik was op brugklaskamp ergens in een klein dorpje in Brabant. Zonder tv, krant en toen ook nog zonder mobieltjes. Volgens mij vertelde de leraren het nieuws pas na het eten, ze wisten in eerste instantie van niets.
Aangezien wij met het kamphuis naast een legerbasis zaten,gingen er al snel spookverhalen de ronde over een nieuwe oorlog etc. etc.
Ik weet nog goed dat iedereen echt bang was, omdat we de verhalen alleen via-via hadden gehoord.
Pas na 3 dagen zag ik de eerste beelden, thuis op tv. Verschrikkelijk!
Ik was 14 en ik zat net als iemand hierboven uren voor tv. Eten voor tv, geen huiswerk willen maken enzo… Gewoon omdat ik ook dacht dat er een wereldoorlog ging uitbreken. Toen zag je de dagen daarop in de supermarkt ook mensen allerlei voedsel inslaan. Gewoon gek…
Ik herinner me er niet veel van want ik was toen net 6 jaar maar ik weet nog dat we door mijn oom opgebeld werden uit Saoudi-Arabië en die zij dat we snel de tv aan moesten zetten, toen zette mijn vader de tv aan (op CNN als ik het goed heb…) en we zagen op dat moment net live het 2e vliegtuig door de 2e toren heen vliegen. Ik zag mijn ouders geschrokken kijken en ze waren er helemaal stil van, ik wist dus dat er wat ergs aan de hand was maar later kwam het besef pas (een paar jaar geleden denk ik..)
pff sorry voor mijn spelfouten bythewway, ik heb mn bericht niet overgelezen en heb geen zin om ze nu nog te verbeteren xP
Ik was gewoon thuis op dat moment, ik denk dat ik het eerst had gelezen op internet, en toen heb ik de tv aangezet, ik dacht dat ik naar een film zat te kijken..
Maar dit was werkelijkheid.
Op dat moment besef je je wel dat leven in veiligheid en vrede niet vanzelfsprekend is.
Dat besefde ik me daarvoor ook wel, maar dan wordt je nog meer met je neus op de feiten gedrukt.
Als ik nu de beelden zie maakt het nog steeds veel indruk op mij.
Ik heb gisteren stukjes van documentaires gezien, maar niet alles, omdat ik het gewoon te heftig vind.
Mooi geschreven, heel raar dat het nu al 10 jaar geleden is. Zo voelt het helemaal niet! Ik kwam net thuis van school en zag het op de TV gebeuren bij het nieuws. Echt bizar vond ik het om te zien, bijna nep, maar dat was helaas niet zo.
Goed geschreven! En dat gevoel van een knoop een maag herken ik wel. Ik was zelf nog net iets te jong om er erg veel van te begrijpen dat moment, was allemaal maar onwerkelijk. Maar toch kan ik er ook nog steeds niet goed naar kijken.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik ZO graag GTST wilde kijken, maar ik zag alleen beelden van verwoesting op tv. Ik dacht dat het een film was ofzo, dus ik zapte verder. Toen vervolgens op bijna elke zender hetzelfde beeld te zien was vroeg ik me pas af wat er eigenlijk aan de hand was. Toen ik hoorde wat er was gebeurd schrok ik wel. Ik wist ook echt niet wat het WTC was, maar ik wist wel dat er echt iets verschrikkelijks gebeurd was. Ook ik kan nu niet naar de documentaires zonder de tranen te voelen. Die beelden betekenden het eind van de veilige wereld waarin ik dacht te leven. Het voelt niet alsof het 10 jaar geleden gebeurd is, het voelt alsof het maar kort geleden was. Die beelden zullen voor altijd in mijn geheugen staan. Ik hoop nog steeds dat er een dag komt waarop iedereen zich weer veilig kan voelen.
Ik zat op school en weet nog dat ik de beelden keek als ik thuiskwam…. Verschrikkelijk gewoon! Kan ze nu nog steeds niet zien zonder tranen in de ogen te hebben…
Een bijzondere dag, ik kan het nog zo goed herinneren. De dag van de ramp hadden we het bij maatschappijleer over terrorisme. Toen ik thuis kwam zag ik een vliegtuig in het gebouw vliegen op tv. De volgende dag had ik weer maatschappijleer en we wisten en ook de lerares niet zo goed meer hoe we dit moesten bespreken. Verschrikkelijk en dat is nog steeds..
Wow Annemerel, je beschrijft gevoelens met woorden die ik nooit heb kunnen vinden. Vanaf 11/09 ben ik na gaan denken over gevaren en risico’s die ik wellicht dagelijks loop. Wellicht hing dit ook samen met de leeftijd (ik was ook twaalf destijds), maar vanaf deze dag realiseerde ik me dit opeens.
“Op elf september 2001 vonden de aanslagen misschien zelf nog wel verder weg plaats, maar dat ultieme gevoel van veiligheid was in één klap verdwenen.” – Annemerel.com
Voor op een tegeltje..