DIARY: Een blauw oog en (corona)zorgen #11

Afgelopen week was een gekke week, een voorbode voor de gekke weken die de komende periode zullen komen.

Maandagochtend werd ik wakker met een prachtige oogschaduw op mijn ooglid. Zo mooi krijg ik het er zelf niet op, wat best jammer is aangezien ik slechts aan een oog ‘opgemaakt’ was.

Een grote zonnebril en je ziet er niks meer van, betere oplossing. Ik bracht ’s ochtends even een bezoekje aan de huisarts om te controleren of ik niks ergers aan mijn val van een dag daarvoor had overgehouden. Gelukkig was er niks gebroken, had ik geen klachten van een hersenschudding en mocht ik zelfs dinsdag alweer beginnen met hardlopen. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, omdat mijn (gekneusde) rib en dikke knie echt te pijnlijk waren. Verder ook meteen even een tetanusprik gehaald. Er zat niet veel wondvuil in mijn schaafwonden, maar ik val zo vaak… ik heb zo’n vermoeden dat ik de komende jaren nog wel een keer onderuit ga en dan kun je die prik maar alvast gehad hebben.

Mijn oogschaduw werd gedurende de dag steeds mooier.

Mijn knie steeds dikker…

Dinsdag voelde ik me de hele dag rot. Niet om mijn eigen verwondingen, maar mijn vader had veel last van buikpijn en pendelde tussen ziekenhuis en huisartsenpost. Niemand kon zeggen wat er precies aan de hand was en dan spelen er in je hoofd echt allerlei doemscenario’s af. De hele dag ging ik als een soort zombie door het leven.

Tuur sleepte me mee naar IKEA, omdat er toch niks uit mijn vingers kwam. Hij kocht me om met een zak snoep. Bij IKEA vond ik eindelijk mijn ’trouwschoenen’, helaas waren ze niet te koop. Ik heb dus nog geen trouwschoenen en moet over drie weken een paar hebben, omdat dan mijn jurk op maat wordt gemaakt. Als dat doorgaat natuurlijk…

Tuur wilde graag deze eettafel kopen, maar ik kon eigenlijk nergens enthousiast over worden. Dat had denk ik minder te maken met IKEA en meer met waar mijn hoofd zich op dat moment bevond.

Mijn oog werd dinsdag met de minuut mooier…

Woensdag was mijn oog op zijn hoogtepunt. Het paars was inmiddels zwart geworden en iedere keer als ik in de spiegel keek had ik de neiging om met mijn hand over mijn oog te wrijven om mijn uitgelopen mascara weg te halen. Om er vervolgens achter te komen dat het natuurlijk helemaal geen mascara was.

Mijn vader is in de nacht van dinsdag op woensdag geopereerd, zijn dunne darm was gedraaid wat voor allerlei problemen zorgde. De operatie verliep voorspoedig, helaas heeft hij wel nog een paar dagen in het ziekenhuis door moeten brengen omdat hij na afloop veel pijn had, maar inmiddels is hij weer thuis een gaat het naar omstandigheden goed met hem.

Woensdagavond vierden mijn schoonouders hun 50-jarig jubileum met een etentje met de familie. Het grote feest dat komend weekend plaats zou vinden met meer dan honderd mensen is (natuurlijk) afgezegd. Over onze eigen bruiloft (waar ik veel vragen over krijg) maak ik me op dit moment nog niet zoveel zorgen. Eind augustus duurt nog wel even en als ik me daar nu al zorgen over zou gaan maken heb ik geen leven.

De situatie van mijn oog afgelopen donderdag. Het lijkt erop dat de blauwe plek inmiddels alweer op zijn retour is.

De zon scheen donderdag en het leek me een mooi moment om weer eens mijn hardloopschoenen aan te trekken. Helaas moest ik na anderhalve kilometer al huiswaarts keren, op het moment dat ik iets zwaarder begon adem te halen (hartslag boven de 135) begon de pijn rond mijn ribben echt irritant te worden. Beetje jammer, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.

Donderdag heerste vooral onzekerheid. Ik wist eigenlijk al dat de Boston Marathon niet door zou gaan, maar vroeg me af of hij verplaatst ging worden en zo ja, wanneer dan. Ook maakte ik me zorgen over de gemaakte kosten, de vliegtickets en de hotelkamer… er komt de komende maand waarschijnlijk weinig binnen, heb ik wel geld om nog een keer tickets en een hotel te betalen? Allemaal dingen waar je je eigenlijk pas druk over moet maken op het moment dat die marathon daadwerkelijk verschoven is, maar goed, dat moest ik mezelf dus meerdere keren per dag vertellen.

Vrijdagochtend besloten Tuur en ik even boodschappen te gaan doen. We hadden niks in huis, zelfs geen ontbijt. Donderdag eind van de middag had Tuur nog een avocado gehaald bij de supermarkt en hij zei dat er toen nog niks van hamsteraars te merken was, we dachten dus ook dat het wel mee zou vallen… nou, dus niet. Hoe kan het dat vrijwel alle pakken pasta waren uitverkocht? En rijst? Bi-zar. Zondag (gisteren) gingen we weer even naar de supermarkt en er lag gewoon geen enkele zak chips meer in het chips gangpad (aan weerszijden!) HOE DAN?

Na de supermarkt reed ik door naar Apple om mijn kapotte MacBook eindelijk weg te brengen. Die was al kapot sinds zaterdag, maar vrijdag kon ik pas terecht. Dit bleek de laatste dag te zijn dat Apple zijn winkels open had, wereldwijd zijn alle Apple winkels gesloten. Mijn vader app’te dus al, nou, die MacBook ben je nu wel even kwijt. Gelukkig kreeg ik een paar uur later een telefoontje van Apple Den Haag dat ze mijn MacBook nu al gerepareerd hadden en dat ik hem op kon komen halen er zou een medewerker bij de deur staan die me binnen zou laten (want de winkel was dus wel gewoon gesloten). Het allermooiste, ik hoefde niets te betalen.

De maatregelen die Apple vrijdag al genomen had, overal doekjes om handen en elektronische apparaten mee schoon te maken. Netjes.

’s Middags ging de kogel door de kerk, de Boston Marathon werd verplaatst naar 14 september. Ben ik super blij mee, want in deze situatie zou ik niet eens een marathon willen lopen. En ik ben ook blij dat ik eindelijk weer duidelijkheid heb. In dit soort onzekere tijden is het fijn om toch nog een paar zekerheden te hebben.

Ander goed nieuws: ik kreeg al mijn geld van het hotel terug. Ik ging dus meteen een nieuwe hotelkamer boeken, in de hoop dat ik voor alle grote marathonboekingorganisaties was (en de prijs dus nog enigszins betaalbaar was).

Ik boekte hetzelfde hotel, maar dan voor september. De prijs was 864 euro toen ik afrekende, maar toen ik mijn betaalbevestiging kreeg zag ik dat ik 2259 euro betaald had. WTF?! Ik schrok me dood, hoe kon dat nu ineens weer? Ik dacht, heb ik dan niet goed gekeken naar de prijs? Maar ik had nog een venster openstaan en daar zag ik toch duidelijk dat de prijs 864 euro was voor drie nachten. Blijkbaar hadden ze net op het moment dat ik boekte de prijzen fiks verhoogd.

Gelukkig kon ik kosteloos annuleren en heb ik uiteindelijk een ander hotel kunnen boeken.

Zaterdagochtend werd ik verrast met een Ben & Jerry’s pakket. De smaak Poppin’ Popcorn is een low calorie variant, wat betekent dat een pint ongeveer de helft van het aantal calorieën van een standaard pint bevat. Je proeft wel dat het ijs minder romig is, maar de smaak is wel gewoon goed.

Zaterdag probeerde ik ook weer eens hard te lopen. Dit keer wisselde ik hardlopen en wandelen met elkaar af, wat best een goede zet bleek te zijn, want hierdoor bleef mijn hartslag laag en kon ik toch mooi tien kilometer afleggen.

De oogsituatie van gisteren, een week na dato. De kleur is een stuk minder intens, maar ik ben stiekem toch blij dat al mijn afspraken voor de komende weken gecanceld zijn.

De hele dag, of nou ja eigenlijk al de hele week, maakte ik me onwijs veel zorgen over de impact van het coronavirus op onze samenleving. Ik las alles dat ik tegenkwam (en ik ging er ook echt naar op zoek, dus ik kwam nogal wat tegen) en op zondagmiddag ontplofte mijn hoofd van alle ellende. Ik nam een migrainepil, legde mijn telefoon weg en deed mijn slaapmasker op. Na een uur voelde ik me gelukkig weer wat beter. Tuur was inmiddels naast me komen zitten en maakte de schema’s voor onze ‘marathonmeisjes’ die de komende periode dus geen marathon lopen, maar wel graag met een schema lopen om wat houvast te hebben.

Het was een rare week, het was een nare week en ik wil niet als een doemdenker overkomen, maar ik denk dat de komende periode de situatie niet heel veel anders zal zijn. Ik ben blij dat ik Tuur heb, dat ik een fijn huis heb en dat ik op dit moment een relatieve gezondheid verkeer, maar de situatie beangstigd me. Ik ga de komende periode zoveel mogelijk thuis proberen te blijven, op wat boodschapjes na. Ik heb mijn ouders en oma ook gevraagd niet zelf meer naar de supermarkt te gaan, maar mij te bellen als ze iets nodig hebben. Mijn oma zegt al drie dagen dat ze niks nodig heeft en mijn moeder komt alleen maar met boodschappen als ‘een pak koekjes, een reep chocola en Vanish wasmiddel’. Zij hebben waarschijnlijk een betere voorraadkast dan ik :’).

Verder ben ik van plan de komende weken wat meer te bloggen en vloggen en ook iets meer op de actualiteiten in te springen, de blog met thuiswerktips en de blog met tips om hard te lopen wanneer je niet weet wanneer je weer een doel hebt zijn daar een voorbeeld van. Als jullie nog onderwerpen hebben waar jullie graag iets over willen weten, of als je vragen hebt, laat het me dan vooral weten.  

Ik wens jullie allemaal veel sterkte de komende periode. Samen kunnen we dit.

Liefs,

Annemerel