DIARY: Een fijne week met een stormachtig einde #9

Dudley, Eunice en Franklin kwamen langs deze week, maar ons leven was ook zonder die stormen best stormachtig. Of in ieder geval, dit weekend namen we een nogal impulsieve beslissing.

Maandag. Ik werkte thuis en Philippa was heel lief. Dat is ze natuurlijk altijd, maar afgelopen maandag deed ze zowel een fijn ochtend als een fijn middagslaapje en dat gaf mij tijd om lekker door te werken. Op het moment dat ze wakker was gaf ik haar lekker veel knuffeltijd, daar werden we allebei heel blij van.

Aan het eind van de middag – toen Tuur terug kwam uit school – ben ik naar buiten gegaan voor een training. Het was best een fijne training. 4 kilometer easy, daarna 4 kilometer op marathontempo. Ik liep die laatste 4 met de wind in mijn rug, dus liep net iets harder dan marathontempo en ik hoefde er voor mijn gevoel vrijwel niets voor te doen. Zo fijn.

Bij thuiskomst trof ik dit aan op bed. Thanks Valentijn.

Zo goed als Philippa maandag overdag sliep, zo onrustig sliep ze ’s nachts. Voor mijn gevoel heb ik geen oog dicht gedaan. Ik werkte dinsdag bij mijn ouders en voelde me in-en-in moe. Het hielp ook niet dat ik net ongesteld was geworden denk ik. Gelukkig lukte het me ondanks de vermoeidheid wel om redelijk productief te zijn.

We hebben sinds Kerst een groot gedeelte van het HK Living 70’s servies en ik vind mijn eten nu nog lekkerder. Vind al die gekleurde bordjes zo gezellig staan op tafel. Volgens mij maakte ik deze foto op woensdagavond, toen we een Indiaanse Dahl aten.

Philippa kan sinds deze week tijgeren en dat is best wel een beetje gevaarlijk, want als je even niet op let dan dreigt er gevaar. Hoe ze van dit matras naar beneden is gekomen en in zittende positie is beland, is ons nog steeds een raadsel. Normaal gaat ze namelijk head first naar beneden.

Ik nam donderdag een Pilates workout op voor Have a Good Run die ik al een jaar in mijn hoofd had zitten. Ik wilde hem eigenlijk tijdens mijn zwangerschap opnemen, maar ik stelde het steeds uit en in mijn hoofd werd het steeds groter. Donderdag nam ik eindelijk de video op. Ging overigens niet zonder slag of stoot. Toen ik klaar was om te beginnen met filmen deed mijn camera het ineens niet meer. Hij stelde niet meer scherp. Ik had geen idee wat er mis kon zijn, dus het was ook lastig zoeken naar een oplossing. Uiteindelijk is het (met hulp van Tuur en Google) toch gelukt.

Toen ik de video wilde gaan editen liep ik tegen het volgende probleem… iedere keer als ik de beelden wilde importeren, viel mijn MacBook uit. Net als een paar weken geleden, toen ze bij Apple zeiden dat ik ‘gewoon’ een nieuwe batterij nodig had. Die batterij heb ik inmiddels, mar mijn MacBook werkt dus nog steeds niet helemaal lekker. Toen het uiteindelijk lukte om de beelden te importeren heb ik de video kunnen editen, maar daarna lukte het niet meer om te exporteren. Uiteindelijk is het op Tuurs laptop wel gelukt, maar toen had ik er al weer een hele werkdag op zitten terwijl ik dit eigenlijk in twee uurtjes had kunnen doen. Zo frustrerend. Maar he wat doe je er aan.

Gelukkig heb ik op zulke momenten mijn hardloopschoenen en kan ik de frustratie er lekker uit lopen. Ik liep 6x 500 meter op 5 kilometer tempo op de baan, mijn eerste baantraining sinds anderhalf jaar. Was zo leuk om weer eens te doen. Maar ook wel zwaar, ben het totaal niet meer gewend om rondjes te lopen op een baan. In totaal liep ik iets meer dan tien kilometer.

Philippa krijgt iedere ochtend haar eerste flesje melk in bed. Wij drinken dan een kopje koffie, zij haar flesje melk. In de nacht van donderdag op vrijdag had ze weer lekker liggen spoken, maar toen het tijd was om op te staan sliep ze natuurlijk. Gelukkig kan ze ook slapend drinken, haha.

Ik liep vrijdag een duurloopje van een kleine twaalf kilometer samen met mijn vader. Just like old times. Was fijn. De wind was al vrij stevig, maar het was gelukkig nog niet aan het stormen. Tijdens het lopen luisterde ik naar het verslag van de 1000 meter schaatsen, gaf zoveel energie.

Zaterdag begon als een redelijk rustige dag, totdat ik ineens bedacht… laten we volgende week naar New York gaan. Twee jaar geleden hadden we een reisje naar Boston en New York geboekt. Of wat zeg ik, tweeënhalf jaar geleden hadden we geboekt, twee jaar geleden zouden we gaan. Maar hé, we weten allemaal wat er gebeurde. De vouchers voor die tickets hadden we nog steeds liggen en eigenlijk zouden we volgende maand naar NYC gaan, dan zouden we daar de halve marathon lopen. Maar dat was toch best lastig, we zouden maar kort kunnen gaan (Tuur had geen schoolvakantie) en mijn moeder twijfelde vanwege COVID en zonder haar zouden we geen halve marathon kunnen lopen, we wilden namelijk echt niet zonder Pip op reis.

Dus ja, laten we volgende week dan gaan, dacht ik. En zo geschiedde. We vliegen donderdag – mits we een negatieve coronatest hebben – naar New York. Zoveel zin in, maar tegelijkertijd ook lichte stress want er moet zoveel geregeld worden. Als ik iets langer had nagedacht voordat ik die tickets boekte, dan had ik geweten dat vliegen met een baby niet hetzelfde is als vliegen zonder baby. En dan had ik ook herinnerd dat vliegen met COVID maatregelen ook niet vanzelf gaat. ANYWAY, wij hebben dit helemaal zelf gedaan en het is alleen maar voor iets heel erg LEUKS, dus dit is (absoluut) geen klagen, maar eh… ja, sinds we de tickets geboekt hebben heeft mijn hoofd niet echt meer stil gestaan.

Als we vrijdag geen jivetraining van Have a Good Run gehad hadden, dan had ik waarschijnlijk de hele dag binnen achter mijn MacBook gezeten om dingen te regelen. Maar eigenlijk was het wel heel lekker om er eventjes uit te gaan en uit te waaien op de heide. We zouden eigenlijk naar een bos gaan, maar met de waarschuwingen van Staatsbosbeheer over vallende takken hebben we op het laatste moment toch de locatie veranderd. Zo leuk om een keer heel ergens anders te lopen. We waren op de heide bij Laren en… we hadden tijdens de training gewoon GEEN regen.

De rest van de dag spendeerde ik met dingen regelen voor de reis. We hebben inmiddels tickets, hotel, taxi van de luchthaven naar hotel, esta’s en een afspraak voor een coronatest en inmiddels is ook het grote ‘wassen’ begonnen, zodat we straks de koffers vol met schone kleding kunnen doen. Kruisen jullie je vingers dat ik woensdag niet meer positief op corona test, het is dan 26 dagen na mijn positieve test. Ik heb een zelftest gedaan dit weekend en die was gelukkig negatief, maar ja, you never know wat een ‘officiele’ test zegt. Gelukkig heb je voor de VS alleen een allergeentest nodig en niet perse een PCR (die schijnen nauwkeuriger te zijn). Mocht de test toch nog positief zijn, dan heb ik precies 24 uur om mijn huisarts een briefje te laten schrijven dat ik hersteld ben van corona (je kunt ook reizen met een herstelbewijs). Dat wil ik in eerste instantie niet doen omdat ik zoiets heb van ‘mijn huisarts heeft wel wat beters te doen dan een herstelbewijs voor mij schrijven zodat ik een plezierreisje kan maken’, maar ja nood breekt wet. Laten we weten dat er geen nood aan de man is.

Oooooh en dan volgende week als alles goed is gewoon NEW YORK! Kan het zelf nog niet helemaal geloven.

Liefs,
Annemerel