DIARY: Een lastige beslissing

Ik moest een lastige beslissing maken, zag het asfalt van heel dichtbij en had een verrassing in de tandartsstoel.

Pip kijkt de laatste weken compleet gebiologeerd naar Bumba. Ik snap er zelf niet heel veel van, ik vond de Sesamstraat-fase eerlijk gezegd leuker, maar Bumba is magisch voor haar. Zodra het intro liedje begint zegt ze heel schattig ‘Bubaaa’ en dan ja, dan ben ik alweer om. Het is trouwens niet dat ze uren voor de TV of iPad zit, Pip kan meestal nog geen vijf minuten achter elkaar stilzitten.

Maakte weer een risotto. Dit keer met paddenstoelen. En in plaats van dat ik alle paddenstoelen door de risotto roerde, deed ik de helft in de oven met peper, zout en olijfolie. Zo lekker.

Ook lekker: deze açai bowl van Joe & The Juice. Ik bestelde hem eigenlijk voor Philippa, maar Pip had er na een hap al genoeg van. De ene keer eet ze mijn halve açai bowl op (en heb ik dus nog honger na afloop), de andere keer bestel je voor haar een eigen açai bowl en dan eet ze er geen hap van.

Ik dacht dinsdagmiddag, ik ga weer eens proberen hard te lopen. Ik had overdag wat minder gehoest en ik dacht, ik ga het gewoon proberen. De marathon was nog 12 dagen weg en ik had eigenlijk nog de hoop dat ik op tijd fit zou zijn om gewoon te kunnen starten. Maar ja, dan moest ik wel weer een keer gaan kijken hoe het er eigenlijk voor stond.

En… zo slecht was dat nog niet. Ik voelde me best prima en begon na een kilometer zelfs al een beetje te dromen over de marathon. Dat had ik beter niet kunnen doen, want ik lag in een keer op de grond. In eerste instantie wist ik niet zo goed wat er nu precies gebeurd was, maar nadat ik de val een paar keer terug heb gehaald in mijn hoofd denk ik dat ik gevallen ben doordat ik door mijn enkel zwikte. Ik zwik wel vaker door mijn enkel en normaal val ik dan niet, maar dit keer zwikte ik denk ik wat harder, want ik heb er nu nog steeds last van. Daarnaast was ik een beetje in dromenland en had ik te laat door wat er allemaal gebeurde, waardoor ik mijn balans niet kon houden. Beetje jammer, want mijn knieën liggen nu dus weer open.

Woensdag spendeerde ik voor een groot gedeelte op de bank. Mijn enkel was flink dik en pijnlijk en ook mijn knieën deden pijn. Gelukkig had ik goed verzorging. Of nou ja, Pip vond het vooral heel erg leuk om aan mijn pijnlijke knieën te zitten.

Woensdag was ook de dag dat ik besloot om niet de marathon te gaan lopen. Elf dagen voor de marathon, drie weken niet kunnen trainen en dan nu op de bank zitten met een dikke enkel en twee kapotte knieën. Ik denk dat het lopen van de marathon echt totaal onverantwoord zou zijn. Toevallig wist ik dat iemand heel hard op zoek was naar een startbewijs voor de Amsterdam Marathon, dat maakte de beslissing wel iets makkelijker. Mijn startbewijs wordt nu in ieder geval goed gebruikt.

Donderdag ging het gelukkig alweer wat beter met mijn enkel. Hardlopen behoorde echt nog niet tot de mogelijkheden, maar een korte wandeling met Pip lukte wel. Ik wilde eigenlijk kastanjes gaan zoeken, maar ik had haar op haar fietsje meegenomen en dat ging zo ontzettend langzaam dat ik de plannen na 400 meter veranderde. Ik zag een dennenboom, ik zag dennenappels en ik besloot dat dennenappels net zo leuk waren als kastanjes.

Pip heeft iets nieuws, wil de hele tijd bellen met onze telefoons. Moet iedere keer zo hard lopen.

Vrijdag. Ik ging naar de tandarts om een klein gaatje te vullen, uiteindelijk deden we een wortelkanaalbehandeling. Ja, dat was een verrassing. Na afloop verwende ik mezelf goed. Eerst (mijn eerste) Pumpkin Spice Latte (van het seizoen) daarna een taartje bij Tartine (nieuwe Franse bakker), oeffffff die is echt voor herhaling vatbaar. Ik moet vandaag weer naar de tandarts voor deel twee van de wortelkanaalbehandeling en het maken van een basis voor een kroon. Het liefst rij ik na afloop meteen door naar de Franse bakker. Helaas, helaas… die is vandaag gesloten.

Zo blij met mijn huid. Toegegeven, er zit op dit moment een dun laagje foundation op,  maar dat was lange tijd niet voldoende om mijn huid er gezond uit te laten zien. De microneedling behandelingen van de Velthuiskliniek lijken wel iets te doen. Ik heb er nu twee van de vier gehad, als ik klaar ben schrijf ik een uitgebreide review.

Huid waar ik iets minder blij mee ben, die op mijn knie. Het is zaterdag, vier dagen nadat ik gevallen ben en die knie is nog steeds niet dicht ondanks dat ik hem zo veel mogelijk onafgedekt heb gelaten. Gelukkig is ‘ie vandaag wél dicht.

Gisteren probeerde ik weer te gaan hardlopen. Mijn enkel voelde de eerste kilometers wat stijf, maar dat trok gelukkig weg en ik heb ook geen vervelende na-reactie gekregen. Heel fijn. Ik kreeg wel een rare allergische reactie over mijn hele lichaam. Het leek een beetje op netelroos, maar het trok gelukkig wel iets sneller weg (na een uurtje). Het jeukte enorm. Ik heb weleens zo’n zelfde reactie gehad als ik in de sauna was geweest, of tijdens wintersport. Maar dan heb je echt grote temperatuurverschillen. Nu was het binnen bij ons 18,5 graden en buiten 14. Dat lijkt me niet zo’n enorm verschil. Daarnaast liep ik ook helemaal niet hard, dus ik was niet echt intensief aan het sporten. Ik denk dat het wellicht met mijn weerstand te maken heeft, maar het belangrijkste, het is nu weg.

Selfie met mijn lieve Pip. Ze begrijpt de laatste weken ineens zoveel meer, ze weet nu dus ook hoe je een foto moet maken met de iPhone. Haar armen moeten nog wel wat groeien om een goede selfie te kunnen maken.

Goed, deze week was ook niet helemaal wat ik er van gehoopt had, maar hé, mijn hoest is bijna helemaal weg. Mijn enkel voelt nog niet helemaal zoals ‘ie moet voelen, maar ik kan er in ieder geval weer rustig op lopen en de wonden op mijn knieën zijn dicht. Vandaag dus nog een wortelkanaalbehandeling en dan hoop ik dat ik daarna eventjes uit de lappenmand ben. Ik denk dat het daar wel weer eens een keer tijd voor is.

Fijne week!

Liefs,

Annemerel