DIARY: Merry Christmas

Mijn eerste (fictie) boek in ruim twee jaar uitgelezen, weer in de ziekenboeg en spierpijn!

Maandagavond ging Philippa met ruim 39 graden koorts naar bed, ik had dan ook verwacht dat ze ’s morgens niet erg fit wakker zou worden. Maar een blik op de krentenbol van papa en hij werd meteen in haar mond gestopt. De thermometer gaf ook geen koorts meer aan, zelfs geen verhoging. Dus wij heel erg blij. Helaas ging het een paar uur later weer ‘mis’ en heeft ze vooral huilend op schoot bij opa en oma gezeten (ik was bij mijn ouders aan het werk). Arm kind.

’s Avonds maakte ik zalm met broccoli en ovenfriet. Inderdaad, jas nog aan. Want ik was de hele dag weg geweest en had de thermostaat op 16 graden gezet en het was dus niet echt lekker warm toen ik thuis kwam.

Woensdag leek Pip gelukkig weer wat meer op zichzelf. Ze genoot enorm van de pancakes die ik voor haar gebakken had (havermout, banaan, ei, kaneel). Word altijd zo blij als ik dat blije ondeugende hoofd van haar zie.

Zo leuk dit! In mijn vorige diary deelde ik over de rommel die tien minuten verven bij ons had opgeleverd en dat leverde een top tip op van een van jullie… een magisch waterkleurboek. Je gaat met een natte kwast (of een bijgeleverd kwastje waar je water in kunt doen) over papier en er verschijnt kleur op de pagina. Het allerleukste: als het weer opdroogt trekt de kleur weer weg en kun je de kleurplaat dus nog een keer maken. Philippa vindt dit echt fantastisch om te doen. Wij kochten dit waterkleurboek bij HEMA.

Donderdag deed ik een paar boodschappen in de buurt en hield ik Philippa tevreden met een kaasstengel van de bakker. Heerlijk natuurlijk, maar op een gegeven moment kreeg ze dorst en raakte ze een beetje in paniek toen ik geen water gaf. Uiteindelijk even langs Albert Heijn gelopen voor een flesje met tuitdop van Albert Heijn. Ik wil niet zeggen dat dit in een keer goed ging (er stroomde wel wat water in haar jasje), maar Philippa was zo trots dat ze een eigen flesje water had. Ik heb de hele weg naar huis geen kind meer aan haar gehad.

In deze hoek van de kamer hadden we een enorme (en achteraf gezien best wel afzichtelijke) grondbox staan. Die was hartstikke leuk toen Pip nog niet kon lopen, maar de laatste maanden wilde ze er eigenlijk niet meer in. Het speelgoed wat er stond werd dan ook amper mee gespeeld. Daarnaast was ‘ie zoals gezegd enorm en konden we wel wat extra ruimte in de kamer gebruiken. Dat ding moest dus weg. Ik bestelde bij Petite Amelie een speelgoedbox en een kastje voor haar boeken en een dag later konden we ze al in elkaar zetten. Zo blij met deze nieuwe oplossing. En zoals je kunt zien Philippa ook.

Kon me al weken niet tot een Pilates workout zetten, afgelopen vrijdag maakte ik er eindelijk tijd voor. Tot een kwartier na de workout had ik het gevoel dat ik net uit het zwembad kwam na 100 baantjes zwemmen. Je begrijpt, ik heb dit hele weekend spierpijn gehad. Moet dit echt vaker weer gaan doen, want normaal heb ik hier totaal geen last van.

Al maanden wijst Pip naar de chocolade Nijntje in de koelkast, maar ik vind het dus enorm zonde om zoiets op te eten. Ja, ik at vroeger zelfs geen biscuitjes met een beertje erop omdat ik dat zielig vond en mijn paashaas van Lindt die ik in april van mijn moeder kreeg heb ik ook nog niet ‘durven’ eten. Pip heeft hier totaal geen moeite mee, die zet zo haar tanden in Nijntje.

Na wekenlang in een ziekenboeg geleefd te hebben kreeg ik het zelf afgelopen zaterdag te pakken. Precies de dag dat we Kerst groots bij mijn ouders zouden vieren. Ik heb de hele dag in bed gelegen met koorts en heb zelfs moeten overgeven. Gelukkig lukte het me mezelf op tijd bij elkaar te rapen (met een beetje hulp van paracetamol) en klaar te maken voor een gezellige avond. Maar erg vrolijk kijken op een foto is me niet gelukt zoals je kunt zien, haha. Ik wilde even de nieuwe oorbellen showen die ik van Tuur voor Kerst heb gekregen. Ze zijn van Studio Kroewe voor de geïnteresseerden.

Het was een gezellige avond en na afloop was er eentje ontzettend moe. Gelukkig heeft ze heerlijk en lang geslapen.

Zondagochtend was bij mij helaas de koorts terug. Maar trek had ik wel, in knakworstjes in croissantdeeg. Ons echte kerstontbijt hadden we een dag eerder al gegeten omdat het allemaal verse broodjes waren en ja… wanneer kun je die nou beter eten dan op de dag dat je ze haalt? Maar dit was een goed alternatief.

Naast een bezoek aan mijn schoonmoeder heb ik de dag vooral besteed met het lezen van mijn eerste (fictie) boek in ruim twee jaar tijd. Ik kreeg hem van mijn broertje en schoonzus van kerst en wist eigenlijk vrij weinig over het verhaal, ik wist alleen dat het een hit was op TikTok en ik had hem afgelopen jaar vaak op Instagram voorbij zien komen. Ook had ik gezien dat hij al maandenlang op nummer 1 staat in de New York Times Bestseller List, wat vaak ook wel een goede graadmeter is voor een boek. Nou, ik vloog hier dus doorheen. Tot diep in de nacht heb ik doorgelezen (terwijl ik mijn ogen normaal voor 22.00u al gesloten heb), ik moest gewoon weten hoe het afliep. Het verhaal gaat over intense liefde en over huiselijk geweld, geen heel luchtig onderwerp en ik heb heel veel gevoelens gehad tijdens het lezen. Wat een verhaal. Kan niet weten om het vervolg te lezen, dat Tuur op dit moment voor me aan het kopen is met Philippa (ja, ik weet het, ik heb het getroffen).

Tweede kerstdag hadden we geen plannen en heb ik voor een groot gedeelte als werkdag beschouwd. Komende zondag start een nieuw programma van Have a Good Run en voordat we daarmee van start kunnen heb ik nog redelijk wat te doen. Tuur ook trouwens, want er moeten dertien schema’s gemaakt worden. Aan het eind van de middag wandelden we nog even naar de winkelstraat, omdat ik gezien had dat Bruna open was (en ik wilde het vervolg kopen op het boek), helaas bleek het valse informatie en was de Bruna toch gesloten. Maar hé, de buitenlucht was lekker en de zak nachos die ik bij Albert Heijn haalde ook.

’s Avonds bedacht ik me dat ik helemaal nog geen foto van Philippa gemaakt had deze kerst en dat dat wellicht toch wel leuk zou zijn voor later. Dus vlak voordat ze naar bed ging (en eigenlijk al een beetje vermoeid was), ‘moest’ ze even poseren. Dat ging niet zo vanzelf als je van deze foto zou verwachten. Papa moest erg zijn best doen achter de camera om Philippa rustig te laten zitten. Maar hé, we hebben hem, de kerstfoto van 2022 (zelf zaten we in joggingbroek op de bank en konden we ons echt niet opladen voor een foto, sorry Pip, volgende keer gaan we weer samen met je op de foto, misschien met Oud & Nieuw.

Inmiddels is het dinsdag. Ik kwam er een uur geleden achter dat ik gisteren eigenlijk een diary had ‘moeten’ plaatsen, maar hé, een dagje later vergeven jullie me ook wel met Kerst, toch? Tuur is lekker met Pip op stap en ik zit lekker te werken. Zo fijn dat Tuur nu twee weken thuis is, heb afgelopen twee dagen al meer gedaan dan ik normaal in een hele week gedaan krijg. Soms verlang ik terug naar de tijd dat ik nog iedere dag hele dagen gefocust kon werken zonder dreumes die me afleidt. Maar die tijd komt wel weer. Ik zou Pip voor geen goud willen missen, dat begrijpen jullie ook wel. En een extra dagje opvang? Zou kunnen… maar eerlijk: ik vind de kosten van de kinderopvang angstaanjagend. We betalen nu voor een dag per week 546 euro per maand. Ja, we krijgen daar iets van terug, maar dan kom je nog op een bedrag uit waar je u tegen zegt. Voordat we Philippa kregen had ik geen idee van deze prijzen. Ik hoorde natuurlijk wel mensen klagen, maar dacht, hoe duur kan het nu echt zijn. Ik verkeer in de luxe positie dat ik het thuis op kan lossen (al kost dat soms wat extra energie), dus ja… ook in 2023 houden we het bij een dagje kinderdagverblijf.

Hopelijk hebben jullie ook een fijne kerst gehad! Wens jullie hele fijne laatste dagen van 2022.

Liefs,
Annemerel