DIARY: Met een baby van 8 maanden naar New York

Anderhalve week geleden stapten we – Tuur, Philippa en ik – in het vliegtuig richting New York. Een reis die we vijf dagen daarvoor pas geboekt hadden. Het was wat impulsief, maar het was de beste beslissing die we hadden kunnen maken. We hebben een toptijd gehad in New York. Vandaag een driedubbeldik dagboek.

Donderdagochtend (24 februari) vlogen we eerst van Amsterdam naar Dublin en daarna van Dublin naar New York (Newark). Mijn vader bracht ons naar het vliegveld, wat achteraf echt een geschenk was, want we hadden er even niet bij stilgestaan wat een gesleept het was met onze koffers en kinderwagen. Op Schiphol konden we een beetje tot rust komen, zo vonden we zelfs een babylounge waar ik rustig kon kolven en we Philippa konden verschonen. De vlucht naar Dublin was wat krapjes, we hadden twee normale stoelen en de stoel naast ons was bezet, dus erg veel bewegingsruimte hadden we niet. Gelukkig was dat maar anderhalf uur en vond Philippa het prima. Betekent overigens niet dat dat hard werken was (haar bezig houden dus).

Op Dublin hadden we een overstap van tweeënhalf uur. Dat hadden we expres gedaan zodat we net wat minder stress zouden hebben om de overstap te halen. Op Dublin Airport gingen we al door de Amerikaanse douane, wat in eerste instantie echt heel fijn was, want als je in New York aankomt na zo’n lange vlucht heb je daar natuurlijk nooit zin in. Het was ook niet zo druk, dus we waren vrij snel aan de beurt. Het werd wat minder leuk toen Tuur ‘geselecteerd’ was voor een extra controle. We mochten een kamertje in om te wachten, er werd ons niets verteld en we mochten onze telefoon met geen vinger aanraken. Geen idee hoe lang deze controle ging duren. Uiteindelijk kwam het allemaal goed, maar toen we ‘losgelaten’ werden was ons vliegtuig al aan het boarden (terwijl we tweeënhalf uur speling hadden!).

Dit keer hadden we echt super fijne plekken met extra beenruimte en de stoel naast ons was leeg. Zon fijn!

De reden dat we deze stoelen hadden was omdat we om een wiegje gevraagd hadden. Philippa was er eigenlijk een klein beetje groot voor, maar ze mocht er in tot 11 kilo (en vorige maand was ze amper 7 kilo) en het was fijn dat ze een eigen plekje had. Ze heeft een paar keer kort geslapen en heeft ook lekker op de grond voor ons gespeeld op de voetenzak van onze kinderwagen die we helemaal open hadden geritst en dus een speelkleed was geworden.

Toen we in New York (Newark, dus eigenlijk New Jersey) aankwamen waren we best wel gaar. Het was vijf uur Amerikaanse tijd, maar dat betekent elf uur ’s avond Nederlandse tijd. Een tijdstip waarop Philippa normaal gesproken al lang en breed slaapt. Helaas ging het op het vliegveld niet zo vlekkeloos als we gehoopt hadden, onze kinderwagen was van de aardbodem verdwenen. Gelukkig hadden we onze draagzak bij ons, maar die gebruiken we vrijwel nooit dus was even een omschakeling.

De volgende ochtend werd Philippa om half een Amerikaanse tijd (dus half zeven Nederlandse tijd) wakker. Wij zelf waren toen eigenlijk ook klaarwakker. Toch hebben we het nog kunnen rekken tot vier uur. We waren nadat we aankwamen in het hotel meteen ons bed in gedoken (zonder eten ja, zo moe waren we!) dus onze maag begon nu toch wel een beetje te rommelen. Mooi moment om naar Ihop te gaan, een Amerikaanse diner die 24 uur per dag geopend is. Om half vijf ’s ochtends kochten we ons metrokaartje en een half uur later zaten we aan de pancakes. Zelfs Philippa vond het heerlijk.

Het was die eerste dag niet het allerbeste weer, een beetje natte sneeuw die op sommige plekken bleef liggen (glad). Toch leuk om dit jaar nog sneeuw mee te maken, had Pip ook nog nooit gezien.

Op zaterdag ging ik een kleine wedstrijd (4 mijl) lopen en mijn startbewijs kon ik ophalen bij de organisatie, de New York Road Runners. Zo leuk om daar weer even te zijn. De NYRR organiseert onder andere ook de New York City Marathon, goede herinneringen dus.

’s Middags smolt de sneeuw en ging de zon schijnen. Tijd om even de benen los te gooien in Central Park. We hebben ons hotel speciaal gekozen op de ligging, een paar straten van Central Park verwijderd. Ik vind de restaurantjes en sfeer downtown eigenlijk leuker, maar daar kun je heel makkelijk met de metro naartoe. Tuur en ik vonden het allebei belangrijk dat we snel Central Park in konden voor onze hardlooprondjes. In totaal liep ik vier kilometer, inclusief een aantal versnellingslopen.

’s Avonds aten we bij The Smith, een Amerikaanse brasserie waar ze heerlijke frietjes hebben. Philippa vond het heerlijk in haar kinderstoel en zat de hele tijd oogcontact te maken met de gasten om ons heen. De frietjes waren zoals altijd goddelijk, evenals de verse limonade met limoen en munt.

De volgende ochtend was het tijd voor mijn allereerste hardloopwedstrijdje sinds mijn zwangerschap. Ik liep de 4 mijl in Prospect Park (Brooklyn). De start was al om acht uur, dus we waren alweer vroeg uit de veren. Ik had geen hoge verwachtingen van mezelf en had als enige doel genieten en dat is zeker gelukt. Niet dat ik echt mega ‘gechilld’ heb, na een kilometer heuvelop begonnen mijn longen toch echt wel te branden. Maar ik zei tegen mezelf ‘dit is alles waar je jarenlang van gedroomd hebt, geniet!’. En wonder boven wonder lukte dat nog ook. Heb de hele wedstrijd ook geen enkele keer naar mijn horloge gekeken, dus had geen flauw idee hoe hard (of zacht) ik liep, dat maakte het ook wel relaxt.

Ik liep uiteindelijk 30.09, dat is 4’41 per kilometer. Een paar jaar geleden liep ik dat een marathon lang, dus om nu te zeggen dat ik ’terug’ ben, is wat overdreven, maar ik ben zo blij dat dit zo lekker ging. En dat ik er echt van heb kunnen genieten. Ik denk er echt alleen maar met positieve gevoelens aan terug.

En dat kwam mede door het leuke aanmoedingsteam dat ik had. Pip en Tuur stonden naast de kant. En ja, dat zie je goed, dat is onze kinderwagen! Die kwam vrijdagavond aan in ons hotel. Zo fijn! Hij is een beetje gehavend, maar hij doet het nog en hij is er gewoon.

Na de wedstrijd zijn we meteen doorgereisd naar downtown Manhattan, waar we ontbeten bij Two Hands. Het water loopt me nog steeds in de mond bij het zien van deze ‘egg roll’. Naast ei zat er ook avocado op het broodje en een spicy sausje. Oh damn. Waarom zijn we hier niet nog een keer naartoe geweest, dit was zo goed.

Het was een mega zonnige dag, dus we hebben lekker veel gewandeld. Onder andere over Washington Square en de straten rond Canal Street.

Het hebben van een jetlag in New York is best prima, het zorgt ervoor dat je overal lekker vroeg naartoe kunt zonder dat je kapot moe bent. Zondagochtend zagen we de zon opkomen achter de Brooklyn Bridge. In 2018 ben ik zelf ook een keer vroeg opgestaan om dit tafereel te aanschouwen en ik had daar zulke mooie herinneringen aan dat ik dit ook graag aan Tuur en Philippa wilde laten zien. Die laatste sliep, maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Het was ijskoud, er stond een gemeen windje, maar oh wat was dit mooi.

Daarna door naar Five Leaves, een restaurant in Brooklyn waar ze fantastische ricotta bananenpancakes hebben. Ze gingen om acht uur open en om acht uur stonden wij al voor de deur, waardoor we meteen een tafeltje konden veroveren. Philippa was ook zeer onder de indruk van de pancakes. Die hebben we in New York voorgoed verpest denk ik. Ze at regelmatig van onze pancakes en als we geen pancakes bestelden, dan bestelden we vaak een extra bananenbroodje zodat zij ook iets te eten had. Hoe gezond het is durf ik niet te zeggen, maar hé, het was ook haar vakantie en ze kreeg ook heus wel haar groenten en fruit (in tegenstelling tot wijzelf, haha).

’s Middags lunchten we op een zonnig Madison Square Garden met focaccia’s van Eataly en aten we cupcakes in de speeltuin op Bleecker Street. In 2013 liep ik eens langs deze speeltuin en toen dacht ik, oh wat fantastisch om op deze plek met je kind te kunnen spelen en nu was ik hier gewoon met man en kind. Een droom.

De roze unicorn was een groot succes.

De schommel vond ze nog wat eng, maar we hebben haar dagelijks op een schommel gezet in New York en aan het eind van de week vond ze het fantastisch.

Nieuw in New York is Little Island, een parkje op een pier (nummer 55) aan de West Side Promenade. Het is een speeltuin gemixt met natuur, ideaal voor familie’s dus.

’s Avonds aten we noodles bij Wagamama en gingen we weer lekker vroeg naar bed.

Het grootste nadeel van New York met een baby, de kinderwagen in de metro. Vaak zijn er geen liften en als er een lift is, dan is er ook nog een reële kans dat die buiten werking is. We hebben dus veel met de kinderwagen gesjouwd. Uiteindelijk bleek het het snelst te gaan als Tuur de kinderwagen gewoon in zijn eentje tilde, maar ik deed iedere keer een schietgebedje als hij dat deed, zo bang dat hij zijn evenwicht zou verliezen.

Maandag ontbeten we bij Egg Shop. Deze Eggs Benedict was echt een aanrader.

Tuur en ik hadden na afloop alleen nog steeds flinke trek, dus besloten we meteen door te lopen naar Maman, waar we een heerlijke chocolade koekje en een amandelcroissant bestelde.

Lunchen deden we wederom met een focaccia van Eataly. Dit keer niet bij Madison Square Garden, maar bij The Oculus, het winkelcentrum bij One World Trade. Het was net zo goed als dat het eruit ziet op de foto.

Het was wederom een stralende dag. Aaaahhh als ik deze beelden zie wil ik maar een ding, heel snel terug!

Dinsdag ontbeten we weer bij Maman, het was ons de dag ervoor zo goed bevallen. Philippa zit in een fase waarin ze alles wil dat papa en mama hebben, dus ook papa’s koffie.

Dinsdag stond er een uitje voor Philippa op het programma, het New York Acquarium in Brooklyn. Ik had me een beetje vergist in de reistijd (ruim een uur), terwijl we hier in Scheveningen op 10 minuten rijden Sealife hebben, haha. Maar het was leuk om dit samen met Pip te kunnen doen. En wonder boven wonder was ze wakker (en sliep ze in de metrorit die ruim een uur duurde).

Op de terugweg lunchten we bij Banter.

De grootste tip die ik je bij Banter kan geven: bestel de zoete aardappelfriet, die is ongekend lekker.

Oooh dit vrolijke hoofd, daar word je toch direct blij van.

Dinsdagmiddag liep ik weer een rondje van acht kilometer door Central Park. Het was niet zo zonnig als andere dagen, maar de temperatuur was wel een stuk zachter.

’s Avonds haalden we pizzastukken bij Artichoke. OMG. Zo lekker. Maar ook: zo machtig. De Artichoke pizza is echt een bonk kaas en room. Oh en volgens mij zat er ergens ook wel een stukje artisjok, dus het was vast wel een beetje gezond, haha.

Wakker worden met Philippa is altijd een feest (als het niet midden in de nacht is dan). Woensdag ontbeten we bij Dudleys. Ik twijfelde nog een beetje of ik hier wel naartoe wilde. Wat ik me ervan herinnerde was dat ik in 2018 echt super enthousiast was, maar ik wist nu eigenlijk niet zo goed meer waarom. Nou, inmiddels weet ik het weer. Dit is ZO goed. Hier moet je naartoe. Mijn eggs benedict met paddenstoel was echt geweldig en die hashbrowns, die hashbrowns…

Philippa zocht zelf haar eerste paar echte schoenen uit bij Kith Kids. Het werden roze Converse, net als haar moeder 32 jaar geleden. Ze zijn nog een beetje te groot, maar iedere keer als we haar de schoenen laten zien begint ze te glunderen (om ze vervolgens uit onze handen te pakken en in haar mond te stoppen, daar moeten we nog wel wat aan doen, haha).

We wandelden woensdag een klein stukje over The High Line, ze zijn bezig met onderhoud en daardoor konden we niet alles zien. Als je met een baby bent is het ook wel essentieel dat je kiest voor een opstappunt met een lift, want de trap is met kinderwagen echt niet te doen.

Ik zei toch dat Philippa schommelen aan het eind van de week wel leuk vond! In Central Park hebben ze een prachtige speeltuin (De Heckscher Playground) en de schommels die ze daar hebben zijn echt perfect voor baby’s.

Daarna zijn we nog even in de draaimolen geweest in Central Park. We waren er al een aantal keer langsgelopen, maar toen was hij gesloten. Blijkbaar gaat hij pas open als het buiten warmer is dan 40 graden Fahrenheit (4 graden) en blijkbaar was het de hele week nog geen 4 graden geweest. Philippa vond het medium leuk, was in het begin misschien zelfs wel een beetje angstig, maar hé, voor alles een eerste keer, schommelen vond ze eerst ook niets aan.

Onze laatste ochtend in New York begon ik weer met een rondje hardlopen. Het was wederom prachtig weer.

Aan het eind van mijn rondje vond ik Tuur en Philippa, die ook een kort stukje aan het lopen waren. Hardlopen met je man en baby in Central Park, dat was wel echt even een ‘knijp me’ momentje.

We liepen nog een keer langs de speeltuin, maar daarna was het toch echt tijd om richting de luchthaven te gaan.

Ook daar ging het kolven super makkelijk, ze hebben door heel Amerika blijkbaar pods (van Mamava) waar je rustig kunt kolven en/of voeden. Je download een app en ziet direct waar de dichtstbijzijnde pod is. Ze zaten door heel Manhattan (wist ik aanvankelijk niet). Ik kolf zelf nog maar twee keer per dag, dus heb het niet nodig gehad, maar een paar maanden geleden, toen ik nog overdag kolfde, was dit echt super handig geweest.

De terugweg heeft Philippa alleen maar geslapen. Ze viel in slaap bij het opstijgen vanuit New York en werd wakker toen we al aan het dalen waren. Ook het stukje Dublin – Amsterdam heeft ze alleen maar geslapen. Die overstap ging overigens niet helemaal vlekkeloos, omdat we weinig tijd hadden, er een lange rij was bij de douane en omdat er twee vluchten tegelijk naar Amsterdam vertrokken en ik ons naar de gate van de verkeerde vlucht gestuurd had. Toen we daar aankwamen zeiden de grondstewardessen dat we het nooit meer zouden gaan halen, wat op een flinke vloekpartij van mij kon rekenen, maar we hebben het uiteindelijk toch gehaald. Volgens mijn horloge hebben we drie kilometer over het vliegveld gerend. Tuur met Philippa en een tas in zijn armen, ik met koffer en tas. Het had iets relaxter gekund als ik iets beter op het scherm gekeken had.

Ook bij terugkomst in Nederland verliep het niet geheel vlekkeloos, onze kinderwagen kwam dit keer wel uit het vliegtuig, maar die is zo gehavend dat hij niet meer bruikbaar is. Het wiel loopt aan, het inklapsysteem ligt eraf en de beugel om het stoeltje te bevestigen is afgebroken, dus we kunnen er sowieso helemaal niks meer mee. Hopelijk gaat de verzekering ons daarbij helpen, ik heb in ieder geval meteen mijn claim ingediend. Best wel zuur, maar als ik nu aan onze vakantie terugdenk dan heb ik eigenlijk alleen maar heel veel mooie herinneringen.

Dit is misschien wel de mooiste reis die ik ooit gemaakt heb. Soms heb je vakanties waarbij je tijdens de vakantie soms momenten hebt die niet zo leuk zijn, maar achteraf denk je er toch met weemoed aan terug. Dit was zo’n vakantie waarbij ik de hele tijd aan het genieten was. Natuurlijk, als ik weer een pushbericht van de NOS binnenkreeg werd ik verdrietig, maar ik was daardoor misschien wel extra dankbaar en blij met mijn eigen privileges in New York. Het was in een woord geweldig. En als ik de kans krijg, dan gaan we snel nog een keer terug.

Liefs,

Annemerel

P.S. Er volgt nog een blog met tips over reizen naar New York met baby! Als je hier vragen over hebt, deel ze vooral in de comments, dan zal ik deze in de blog verwerken.