DIARY: Mijn langste duurloop, microneedling en de lappenmand

Pip en ik zitten in de lappenmand, ik krijg een microneedling behandeling en ik loop mijn langste duurloop in voorbereiding op de Amsterdam Marathon.

Pip en ik zaten deze week allebei een beetje in de lappenmand. Dat zaten we al een tijdje, maar deze week bereikte het voor ons allebei een hoogtepunt. Pip met hoge koorts, oorpijn en een eczeemaanval, ik in eerste instantie alleen een snotneus die aan de beterende hand leek te zijn, maar daar kwam helaas eind van de week verandering in.

We hebben dus lekker veel tijd samen in bed doorgebracht en op de bank. Af en toe met een steek in mijn buik ‘ik wil eigenlijk nog dit of dat doen’, maar eerlijk, dit was wat wij allebei nodig hadden.

Maandag nog wel even naar buiten voor een progressieve training. Dat was echt een mentale worsteling. Het was veel warmer dan gedacht, mijn muziek viel al na een kwartier uit en ik moest naar het toilet. Het moment dat mijn muziek uitviel was ongeveer tegelijkertijd met de eerste buikkrampen. Ik was toen dicht bij huis en had binnen drie minuten thuis kunnen zijn. Maar ik dacht, dan maak ik die training nooit meer af. En dus liep ik door. Zonder muziek (doe ik nooit) en richting een openbaar toilet (bij Kijkduin in de food corner zit een nieuwe en hele schone!). Was blij dat ik mijn training af heb kunnen maken en het juiste tempo gelopen heb, maar echt leuk was het niet.

Mijn eerste pumpkin spice latte van het jaar was geen latte, maar een frappuccino. Ik was onderweg met Pip en normaal gesproken rij ik dan niet langs Starbucks, want.. best een gedoe met Pip erin en eruit. Maar in Honselersdijk zit sinds kort een Starbucks Drive Through. Het is maar goed dat die niet overal zitten, want dat zou mijn portemonnee niet kunnen waarderen. Trouwens… een papieren rietje, maar dan wel zo’n plastic beker. Ik weet dat ik sowieso (absoluut) niet heilig ben, maar ik vind dat toch eigenlijk best gek en ik ben nog steeds geen fan van papieren rietjes. Ik kocht een paar maanden geleden zo’n beker van Starbucks die je kunt hergebruiken (speciaal voor Frappuccino’s), maar die staat inmiddels naast mijn bed als waterbeker.

Met Pip samen naar de bieb. We hebben niks meegenomen, want de boekjes die ze uitzocht heeft ze zelf allemaal. Wellicht zocht ze juist die uit omdat ze ze herkende. Maar het was leuk om eventjes met haar rond te lopen. Haar daarna weer in de kinderwagen krijgen was een uitdaging.

De vlogs van Casey Neistat zijn voor Pip net zo interessant als Sesamstraat. Grappig, andere vlogs kijkt ze niet, maar als Casey in de camera praat kijkt en luistert ze zo aandachtig.

Afgelopen donderdag had ik mijn eerste microneedling behandeling bij de Velthuiskliniek full disclosure: Ik heb deze behandeling gekregen). Ik ga hier nog een uitgebreide blog over schrijven (als ik alle vier mijn behandelingen gehad heb), maar in het kort; met microneedling maken ze kleine gaatjes, ‘kanaaltjes’ in de huid met een apparaatje dat ongeveer hetzelfde geluid maakt als de polijstborstel bij de tandarts (oefff, moest in het begin even slikken van dat geluid omdat het vervelende ervaringen opwekte). Op mijn huid werd de Skinbooster aangebracht, dit is een vloeistof op basis van hyaluronzuur aangevuld met actieve ingrediënten die o.a. de celdeling van de huid een boost geven. Door die kleine gaatjes/kanaaltjes kan die vloeistof extra goed in de huid trekken. Het idee is dat mijn pigmentvlekken (door zwangerschap, zon en acné) hierdoor wat vervagen en dat de algehele conditie van de huid verbeterd (dus ook weer steviger en gladder) wordt.

Ik vond de behandeling niet pijnlijk, maar wel gevoelig. Niet te vergelijken met een wortelkanaalbehandeling, maar gevoeliger dan bijvoorbeeld een peeling. Ik vond het wel goed te doen en kijk dan ook niet op tegen de volgende behandelingen. Na afloop was ik knal rood, maar de volgende dag zag het er alweer een stuk normaler uit. Inmiddels zijn we vier dagen verder en ziet mijn huid er iets egaler en gezonder uit, ondanks dat ik ook wat schilfertjes heb (rond mijn mond vooral). Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik na een behandeling al iets van verschil zou zijn. Ik heb niet de illusie dat ik straks weer een babyhuidje heb zonder enige hyperpigmentatie, maar ik zie wel echt dat het iets doet (en daar ga ik volgende keer tijdens de behandeling ook maar gewoon aan denken).

Wat ik donderdag nog meer gedaan heb… drie uur hardlopen. Deze foto was na mijn training (en voordat ik de deur uit ging voor de microneedling behandeling). Ik wist op dat moment echt niet hoe ik van de bank af moest komen. Maar het is me gelukt. De training ging wel OK. Het was vooral een mentale strijd in het eerste uur, het tweede uur ging prima, het laatste uur was het zwaar voor mijn benen. Maar hé, je kunt het maar gedaan hebben. Dit was mijn langste duurloop in de voorbereiding.

’s Avonds maakte ik een poké bowl. Nog voordat ik aan mijn poké bowl kon beginnen was vrijwel al mijn mango van mijn bord verdwenen. Pip is nogal een mango-fan. Haar kleding iets minder. Ik heb zo’n hekel aan vlekken die er niet uit gaan in de was. En het zit natuurlijk altijd in kleding waar je het nou net niet wilt hebben.

Vrijdag ging Philippa weer naar het kinderdagverblijf. Dit keer bracht Tuur haar en daar was ik erg blij mee, want zo blij als ze de eerste twee keer was, zo niet blij was ze afgelopen vrijdag. Ik had het al een beetje zien aankomen, deze hele week klampte ze zich al aan mijn been vast als we ergens op een voor haar onbekende plek waren en vorige week vrijdag haalde ik haar op van het kinderdagverblijf en was ze een beetje aan het huilen. De eerste keer toen ze drie uurtjes weg was vond ze het allemaal nog leuk en aardig, maar nu de dagen langer worden moet ze er toch een beetje aan wennen.

Ik heb wel heerlijk kunnen werken vrijdag, dus ik ben blij dat ze niet voor niets naar het kinderdagverblijf geweest is (is natuurlijk nooit voor niets, maar als je de hele dag niets uitvoert kun je het gevoel hebben dat je net zo goed je kind thuis kunt hebben). Tijdens het werken werd ik opgeschrikt door de bel voor een pakketje. De Hyperice Hypervolt Pro 2 zat erin, die ik mag ik de komende periode gaan testen.  Ik heb nog nooit en massage gun gebruikt, dus had totaal geen verwachtingen. Ik heb hem nu twee keer gebruikt en ben tot nu toe onder de indruk. Er zit een speciale app bij die je kunt verbinden met het apparaat. Via de app kun je een video aanzetten voor het masseren van een bepaald lichaamsdeel (bijvoorbeeld de kuit) en het apparaat gaat dan automatisch op de juiste stand, jij hoeft alleen maar de video te volgen. Erg handig, aangezien ik natuurlijk zelf allesbehalve een fysio ben. Als ik hem langer getest heb zal ik er wat meer over vertellen.

Het is echt herfst! Toen ik vrijdagmiddag voor de spiegel stond in deze outfit dacht ik, dit is veel te warm, maar toen ik buiten kwam had ik het gewoon fris. Wauw, dat is ineens heel snel gegaan. Ik haalde Philippa op bij het kinderdagverblijf en ze begon spontaan heel hard te huilen toen ze me zag. Zo zielig.  Ik weet dat het goed voor haar is en goed voor mij, maar het is natuurlijk nooit leuk om je kind te zien huilen.

Huilen deed ik afgelopen zaterdag ook trouwens. Niet echt. Maar van binnen wel een beetje. Ik werd wakker met de meest pijnlijke keel, een blaffende hoest, veel snot (in mijn keel en in mijn neus) en migraine. Oh en buikpijn. En oorpijn. Niet cool. Ik had dit weekend eigenlijk twee hardlooptrainingen gepland staan, maar die heb ik allebei niet kunnen doen. Probeer er niet te veel over na te denken, want ik weet dat het nu alleen maar averechts zou werken om te gaan trainen, maar we zitten nu vier weken voor de marathon en dit zijn mijn piekweken. En de enige plek waar ik piek dat is in bed.

Zondag was mijn migraine gelukkig weg (thank the lord voor migraine medicatie), maar het was nog wel een pyjamadag. Mijn verkoudheid gaat maar niet weg, sterker nog, het wordt alleen maar erger. Niet heel cool, maar goed ik heb nog zes dagen tot de CPC, als ik me dan maar weer een beetje fit voel, want die wil ik echt niet missen. Helpen jullie me hopen?

Fijne week!

Liefs,

Annemerel