DIARY: Nog een week in quarantaine #6

Wij zaten afgelopen week nog een weekje in quarantaine. En met wij bedoel ik Philippa en mezelf. Tuur ging maandag weer aan het werk, maar mijn positieve test kwam pas op vrijdag, dus ik moest nog wat langer binnen blijven. Gelukkig was ik niet alleen.

Aan de ene kant natuurlijk heerlijk om de dagen met je dochter te besteden, aan de andere kant ook wel een klein beetje een uitdaging als je ook wat werk probeert te verzetten. Normaal gesproken ga ik doordeweeks naar mijn ouders toe, dan houdt mijn moeder een oogje in het zeil. Vorige week kon Tuur op Philippa letten als ik aan het werk was, deze week stond ik er alleen voor. En zoals ik al zei, dat is super gezellig, alleen zit Pip net in een fase waarin ze echt de hele dag aandacht wil. En dat is best onhandig als je dingen te doen hebt.

Toen Tuur aan het eind van de middag thuis kwam kon ik gelukkig wel even ‘stoom’ afblazen op de loopband. Ik sta niet vaak op de loopband, voor mijn gevoel duren de minuten op de loopband drie keer zo lang als buiten op de weg, maar nu was het toch wel een uitkomst dat ‘ie er staat. Ik voel me gelukkig niet (meer) ziek door corona, ik heb me anderhalve dag ziek gevoeld en heb nog een dag lang klachten gehad, maar nu voel ik me eigenlijk best prima en dat is bijzonder, aangezien ik me deze maand allesbehalve prima gevoeld heb. Zelfs mijn kies voel ik nauwelijks. Dat is maar goed ook, want de afspraak die ik eigenlijk bij de tandarts had vandaag, heb ik moeten verzetten, naar over DRIE weken. Damn. Maar goed, fijn dus dat ik me prima voel, heb ik toch even lekker 35 minuten op de loopband kunnen lopen. Ik had van te voren niet echt een plan en heb uiteindelijk maar gewoon bewogen tot de 35 minuten vol waren. Door korte intervalletjes te doen ging de tijd in ieder geval wel een stuk sneller.

Dinsdag wist ik op gegeven moment echt niet meer hoe ik Philippa kon vermaken zonder daar zelf de hele dag actie mee bezig te zijn. Uiteindelijk heb ik haar een toetsenbord gegeven, daar kon ze wel weer eventjes mee vooruit. Maar ja, na tien minuten wilde ze toch wel weer heel erg graag aan de touwtjes van mijn trui zitten. Ik leg me er maar bij neer, over een paar jaar denk ik waarschijnlijk met weemoed aan deze tijd terug.

Woensdag begon ik de ochtend met een kolfsessie. Zoals ik eigenlijk iedere ochtend begin. Ik zit nu op een schema van twee keer per dag kolven, ’s avonds laat en ’s morgen vroeg. Ik heb inmiddels geen overproductie meer, die was erg snel weg toen ik van drie naar twee keer kolven per dag ging. Hopelijk blijft mijn productie nu wel stabiel en kan ik haar nog een tijdje moedermelk blijven geven, want dat vindt ze nog steeds wel erg lekker.

Eten ging deze week niet zo heel fantastisch. Ik maakte heerlijke (al zeg ik het zelf) verse hapjes (vorige week hadden we potjes en zakjes en daar at ze al helemaal niets van), maar ze speelde liever zelf met de lepel dan dat ze haar hapjes van de lepel at. Ik denk dat ze nog wat last heeft van haar keel na corona, jammer dat ze me dat niet kan vertellen. We blijven het in ieder geval aanbieden en proberen er geen strijd van te maken. Het komt vast wel goed. Haar zoete aardappelhapje vind ik zelf ook erg lekker, dus als zij het niet op eet, dan doe ik het wel. De appelmoes ging gelukkig wel wat beter.

Slapen ging ook niet iedere keer fantastisch, dit hoofd zegt ‘mama ik wil echt echt echt niet slapen’.

Dit HelloFresh recept was echt lekker. Ik vind pasta’s van HF niet altijd even lekker, ik geniet meer van de risotto’s, maar deze is een blijvertje.

Dit was grappig. Tuur lag in bed een krentenbol te eten. Hij legde hem heel even neer, Pip draait zich om en grijpt zo de krentenbol (met Nutella) van Tuurs bord en stopt hem in haar mond.

Tuur heeft op donderdag een papadag en tijdens Philippa’s slaapje namen we samen een video op voor Have a Good Run. Het was een workout van maar acht minuten, maar mijn buikspieren hebben er twee dagen van moeten bijkomen. Mijn rechte buikspieren zijn zeker nog niet waar ze waren voor mijn bevalling.

Het editen van de video ging niet helemaal zoals ik het wilde. Of nou ja, het editen zelf ging prima, alleen mijn MacBook was er klaar mee. Hij viel iedere keer uit als ik iets moeilijkers van hem vroeg. Er stond al een tijdje een uitroepteken bij mijn batterij, maar dat teken negeerde ik voor het gemak. Nu zit ik met de gebakken peren, want het exporteren van de video lukt dus niet. Ik ben er uiteindelijk zes uur mee bezig geweest en heb echt van alles geprobeerd. Wonder boven wonder is het nog gelukt ook, maar daar ging mijn werkdag. Zo zonde. Heb natuurlijk meteen een afspraak bij de Apple Store gemaakt.

Het was weer tijd voor onze lievelingspasta van Half Baked Harvest. Ik zou hem het liefst iedere week eten, maar hij is niet echt heel gezond. Kaas, room, een half pak roomboter, nog meer kaas, bacon… ja nee, ik ken gezondere recepten. Maar oh wat is ‘ie toch altijd lekker.

Hou van mijn kleine baby

Pip houdt van alles dat ze in haar mond kan stoppen, behalve als het op een lepel zit…

We gingen vrijdagmiddag op expeditie. In de stortregen samen naar de stad met de tram. De eerste keer in de tram voor Philippa en de eerste keer in de tram voor mij sinds twee jaar (corona oh corona). De positieve test was een week geleden en ik had al de hele week geen klachten meer. Gelukkig, want die MacBook daar moest dringend naar gekeken worden.

Pip keek haar ogen uit in de tram en had weer lekker veel aandacht van mensen om ons heen. Ze kan iemand zo intens aanstaren dat zo iemand dan niet eens weg durft te kijken, haha. Levert wel vaak leuke gesprekken op.

Voordat we naar de Apple Store gingen brachten we eerst nog een bezoekje aan de Bijenkorf, ik had nog iets terug te brengen (ja ja, ik ging om iets terug te brengen, niet om iets te kopen, al zal ik niet ontkennen dat ik wel even op de damesafdeling gekeken heb). Omdat we nog tijd hadden voor mijn afspraak bij Apple en het buiten keihard regende, besloot ik mezelf te trakteren op een taartje. En Philippa kreeg haar flesje (en misschien een klein hapje slagroom).

Mijn MacBook heb ik bij Apple achter moeten laten, de batterij is kapot. Volgende week kan ik hem als het goed is ophalen en mag ik 209 euro aftikken. Maar ja, als ‘ie het dan weer helemaal doet, dan ben ik al lang blij. Scheelt toch ruim tweeduizend euro voor een nieuwe.

Zaterdag ging ik naar buiten voor mijn eerste hardlooptraining buiten sinds corona. Er stond een flink windje, maar de zon scheen en ik voelde me goed, dus ik had er zin in. Ik deed halve marathontempo’s en dat ging eigenlijk best wel lekker. Mijn halve marathontempo is nu zo’n 45 seconden per kilometer langzamer dan twee jaar geleden, maar hé, daar gaat het niet om. Na afloop had ik het gevoel alsof ik een training van drie uur gedaan had in plaats van een training van een uur, mijn lichaam moet echt nog aan de trainingen wennen, maar dat komt wel weer.

De rest van de dag heb ik lekker rustig aan gedaan en met Pip haar slaapje meegedaan ’s middags.

Van gisteren heb ik nog geen fotografisch bewijsmateriaal, omdat ik deze blog op zondagmiddag schrijf (en het dus eigenlijk nog ‘gisteren’ is). Mijn vader is jarig, daar gaan we straks naartoe. Pip doet haar middagslaapje, Tuur maakt hardloopschema’s en ik schrijf deze blog. Het is een fijne zondag, met Pilates, schaatsen en straks dus de verjaardag van mijn vader.

Komende week wordt hopelijk weer een normale week. Een week zonder pijntjes (please!) waarin ik lekker kan werken, kan hardlopen en natuurlijk… knuffelen met Pippa (en haar papa). Zin in.

Fijne week!

Liefs,
Annemerel