DIARY: Parijs hotspots & shopping

Ik was amper twee dagen terug uit Mallorca toen ik zaterdagochtend om zes uur bij Laura in de auto stapte richting Parijs. Ons vierde tripje naar de Franse hoofdstad, sinds 2011 al is dit onze favoriete stad voor een snelle (en vooral lekkere) citytrip. Alhoewel… in 2011 en 2013 aten we soms nog bij McDonalds zodat we meer geld bij Maje en Sandro uit konden geven. Mooie tijden waren dat. Maar goed, afgelopen week werden we allebei 29 en dus was het een mooi moment om weer eens naar ons geliefde Parijs af te reizen.

En het was wederom weer een zeer culinair hoogstaande trip. We begonnen bij restaurant Champeaux, een restaurant van sterrenkok Alain Ducasse. We bestelden een salade met garnalen, avocado en citrusfruit (MEGA lekker) en steak tartaar met frietjes. Super goed begin van het weekend.

Dichterbij dan dit hebben we de Eiffeltoren niet gezien… Het was trouwens zulk lekker weer in Parijs. Perfect weer voor een citytrip. Graadje of 21, strakblauwe lucht. Heerlijk.

Het fietsensysteem in Parijs was altijd echt mijn favoriet, maar afgelopen jaar hebben ze dit vervangen voor een nieuw systeem en hier kan ik heel kort over zijn: hadden ze nooit moeten doen. Negen van de tien keer staan er geen fietsen en als er wel fietsen staan, is de kans groot dat ze niet werken. Echt, zo makkelijk als fietsen in Parijs was, zo rot is het nu. Alle inwoners van Parijs die we over de situatie spraken waren op zijn zachtst gezegd ook absoluut niet geamuseerd. Dit was een zeldzaam moment waarop ik wel een fiets had.

Wat heb je aan Annemerel? Nou dat zal ik je vertellen. Een spijkerjasje van Sandro dat ik bij Le Bon Marché zag hangen. Mijn oog viel er meteen op en ik moest het even passen. Het bleek een jasje te zijn dat exclusief voor Le Bon Marché gemaakt was en hij was ook nog eens met 40% korting, Ik kon hem niet laten hangen. Ook grappig: iedere keer dat ik een Sandro winkel binnen liep kwam het personeel naar me toe met de vraag of ik een jasje van volgend seizoen aan had, omdat ze het niet kenden. Maar hij kwam dus gewoon bij Le Bon Marché vandaan.

Eten deden we ’s avonds bij The Hoxton. We wilden eigenlijk een pizza eten bij Popolare, een pizzeria. Maar de rij was zo lang, ik overdrijf niet als ik zeg dat er zeker 80 mensen voor de deur stonden te wachten. Ik heb er videobeelden van, de vlog volgt later, dan kan ik het bewijzen. Het was NIET normaal. Het was inmiddels al kwart voor negen, dus in die rij gingen we dus echt niet staan. Ook bij The Hoxton zat het vol, maar aan de bar konden we nog wel antipasti bestellen. En dat deden we dus. We hadden buffelmozzerella, een plankje met charcuterie en truffelfrietjes. De Aperol Spritz staat niet op de foto, maar die was er wel.

Gisterochtend stonden we voor dag en dauw op (6.50u) om naar de Sacré-Coeur te fietsen. Of nou ja, Laura ging op de fiets, ik ging (hard)lopend. Daarvoor hadden we al wel eventjes wat gegeten bij het ontbijt. Dat was ook een mooie gewaarwording, we waren de aller eerste bij het ontbijt. Ik hou van vroeg opstaan, als iedereen nog moet ontwaken.

We made it! Toen we aankwamen waren er slechts drie anderen, een kwartier later begon het al voller te worden. Maar nog steeds was het heerlijk rustig.

Kijk nou, hoe mooi… en geen mens te zien. Het was bijna acht kilometer lopen naar Sacré-Coeur, precies de afstand die ik vanmorgen ook mocht lopen. De terugweg heb ik dus ook op de fiets gedaan. Eenmaal weer terug in het hotel zijn we meteen weer terug gegaan naar het ontbijt en hebben we heerlijk ontbeten.

En daarna werd er weer meer gegeten. Bij Maison Sauvage. Dit is mijn geef mijn camera eens pose.

Mijn verjaardagscadeautje voor Laura, een brunch bij Maison Sauvage. Dit is echt een aanrader. Voor 25 euro krijg je: een warm drankje naar keuze, een vers sapje, een açai bowl en avocado toast (en dan krijg je dus echt een hele avocado op toast). Super lekker, super gaaf plekje en in verhouding niet duur.

Kijk nou wat een schattig plekje. Ze hebben hier trouwens ook hele lekkere truffelfrietjes (heb ik in februari geprobeerd).

Hierna wandelden we van Saint Germain naar Le Marais, via de Seine. Het was echt zo’n mooie dag.

Een paar mini wolkjes, maar verder een strakblauwe lucht. Wederom de perfecte temperatuur en nou ja… perfect perfect perfect.

Ik heb in Parijs een spijkerjasje gekocht en een paar oorbellen van Louis Vuitton (laat ik later zien), maar Laura kon gewoon niet slagen. Hier waren we bij een winkel met de naam ‘Les Petites’ en letterlijk ALLES was Laura te groot. Zo bizar. Ik bedoel, ze is gewoon 1.75 en er zit geen gram te veel aan, maar het is nu ook weer niet dat ze vel over been is. Hoe kan dan ALLES te groot zijn in een winkel met de naam ‘LES PETITES’. Bijzonder.

We sloten onze minibreak af met een mega stuk taart bij Le Loir dans le Théière. Hier stonden we drie jaar geleden ook voor de deur, maar toen kregen we geen taart omdat ze die pas na 15.00u serveren. Ik heb hem inmiddels al meerdere keren gehad, maar Laura was sindsdien niet meer in Parijs geweest en ik vond dat we niet weg konden zonder dat ze de taart geprobeerd had. We kwamen allebei redelijk misselijk de zaak uit. Damn. Wat een taart. ZO GROOT. Niet normaal.

En toen was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan. Om half zes reden we de parkeergarage van ons hotel (Mama Shelter) uit, vijf uur later was ik thuis. Het was de perfecte mini break en ik kan niet wachten om volgend jaar onze dertigste verjaardag weer samen te vieren. In Parijs, of misschien wel New York? Wie zal het zeggen… Heb jij een suggestie?

Liefs,
Annemerel