DIARY: The Honeymoon

I’m back! Of nou ja, Annemerel van Dijk – de Jongh is back. Het is alweer tien dagen geleden dat Tuur en ik elkaar – op de laatste zonnige dag van augustus – het jawoord gaven tijdens onze ‘Minimony’ op het strand. Die dag zal ik niet snel vergeten en jullie wellicht ook niet, want ik ben van plan hier de komende weken nog veel over te schrijven. Tot die tijd moeten jullie het doen met wat daarna kwam, de huwelijksreis. Niet naar Santorini zoals we vorig jaar bedacht hadden, maar naar Duitsland en Oostenrijk en dat was absoluut geen slecht alternatief.

Zaterdag, de dag na de bruiloft, gebruikten we om ‘uit te brakken’ en onze tassen in te pakken voor onze reis. Niet dat ik tijdens de bruiloft veel gedronken heb, maar zo’n dag waar je zo lang naar uitleeft laat toch wel iets van een (vermoeidheid)kater achter. Zondagochtend stapten we in de auto richting onze eerste bestemming.

Die eerste bestemming was Baden-Baden, een stadje in het Zwarte Woud. Dit was een van de enige locaties in de buurt waar ze goed weer voorspelden, dus we boekten een hotelletje (Hotel Maison Messmer) en reden er naartoe. Bij het inchecken vroeg ik de receptie of we een kamer hadden met tweepersoonsbed. Toen dat niet het geval bleek te zijn vertelde ik dat we net getrouwd waren en dat we het toch wel leuk vonden om in een bed te liggen. Het werd meteen geregeld en we waren nog geen tien minuten in de hotelkamer en werden verrast met een fles prosecco en een dessert.

’s Avonds liepen we naar het eerste het beste terrasje wat we tegenkwamen. We dronken een drankje, bestelden schnitzels en curryworst en waren beiden zeer tevreden mensen toen we ’s avonds naar het hotel wandelden.

De volgende ochtend wilde Tuur graag hardlopen. Ik wilde dat op zich ook wel, maar voelde me tegelijkertijd ook nog steeds erg moe. Het lukte uiteindelijk om vier kilometer met een pace van 5’40 te lopen. Niet echt mijn beste prestatie, maar ik ben in ieder geval gegaan. In Duitse hotels moet je buiten je kamer overal een mondmasker op, gelukkig had ik er genoeg bij me.

Na het ontbijt wandelden Tuur en ik een berg op om het uitzicht over de stad te bekijken. Helaas stond de helft in de steigers dus was ons uitzicht niet echt denderend, daarom zijn we er zelf maar voor gaan staan.

TAART! Schwartzwalder Torte, ik had er al een tijdje heel veel trek in en we aten hem uiteindelijk bij een schattig cafeetje ‘Café König’. Het schijnt de taarthotspot van Baden Baden te zijn, dus dat moesten we proeven. De taart was inderdaad heerlijk en de thee smaakte ook erg goed. Mocht je ooit in Baden Baden verzeild raken, dan is dit zeker een plek die je moet bezoeken.

Ook op dag twee werd er worst en schnitzel gegeten. Thuis eet ik dit echt nooit (en ik ben ook niet van plan om hier verandering in te brengen), maar hier is het een beetje zoals pizza in Italië en Blue Curaçao op Curaçao… het hoort erbij.

De volgende ochtend reden we na het ontbijt door naar de Starnberger See, vlak onder München. We verbleven een nachtje in een hotel aan het water. Het restaurant met uitzicht op de haven was heerlijk. Vooral de risotto met avocado (verrassend lekkere combinatie!).

’s Ochtends deed ik nog een poging tot hardlopen, maar na vier kilometer hield ik het alweer voor gezien. We namen een frisse duik in het meer (veel kouder dan de zee hier in Nederland!) en reden vervolgens door naar Oostenrijk.

Daar werden we wederom ontvangen met een mooie ‘Honeymoon’ verrassing. Ze hadden ons bed leuk versierd bij Hotel Mama Thresl.

Het hotel wat we geboekt hadden ligt in Leogang en heeft uitzicht op deze prachtige bergketen, het Steinernen Meer. Ik kan hier echt naar blijven kijken, vooral in combinatie met dat groen en die strak blauwe hemel.

We dronken een drankje op het dakterras, dronken daarna nog een drankje op het terras beneden en zeiden ongeveer 100x tegen elkaar hoe mooi het hier was en dat we hier eigenlijk nooit meer weg wilden.

De volgende ochtend (het is inmiddels donderdag, voor als je het even niet meer bij kunt houden), werden we vroeg wakker en reden we naar Priesteregg, een appartementencomplex op de berg van Mama Thresl. Hier werd een yogales gegeven met uitzicht op de bergen. De zon deed ook super goed zijn best. Het was de leukste yogaervaring die ik tot nu toe gehad heb.

Daarna was het tijd voor ontbijt en daar heb ik echt dubbel en dwars van genoten.

Gelukkig maar, want daarna gingen we een hike maken door de bergen. Ik dacht zelf aan een kilometer of drie, vier, maar Tuur liet zich door de receptioniste van het hotel overhalen om een tocht van twintig kilometer te maken. Hij zei ‘jij loopt marathons’. Ik dacht… de laatste keer dat ik een marathon liep was twee jaar geleden en daarnaast… op een marathon bereid ik me normaliter voor, vanmorgen werd ik niet wakker met het idee dat ik een hike van 20 kilometer ging maken. Maar goed, ook ik liet me overhalen en daar ben ik heel blij om.

De hike was prachtig! Sommige stukken waren doodeng (steil naar beneden op kiezels is niet mijn ding), af en toe stond er een koe op ons pad, maar het was vooral heel erg genieten van prachtige uitzichten, de zon en de ervaring samen.

En we liepen met een doel, want ergens halverwege lag een berghut waar ze heerlijke kaiserschmarrn serveerden. Kijk, dat loopt toch net iets lekkerder.

’s Avonds aten we in het restaurant van het hotel en dat was – zoals we al verwacht hadden – heel erg goed. We maakten er geen lange avond van, om acht uur lagen we al voor pampus in bed. Die hike had er redelijk in gehakt (we zijn nu een halve week verder en ik heb nog steeds spierpijn!).

De volgende ochtend wilden we eigenlijk weer een yogales op de berg meepakken, maar we waren allebei te stijf en te vermoeid om op te staan. Dan maar uitgebreid ontbijten in het zonnetje, ook totaal geen straf.

Daarna nog een keer naar boven voor een hike. Dit keer geen lange tocht van twintig kilometer, maar een korte van vier. Het grootste verschil, dit was alleen maar omhoog (450 meter) terwijl de andere tocht omhoog (450 meter) en omlaag (ruim 1300 meter) was. Ik loop toch liever omhoog dan naar beneden.

Het was ook vandaag super mooi weer, zo warm, zo zonnig!

We sloten af met een taartje op de berg, waarbij we de wolken al aan zagen komen. Toen we beneden waren hadden die wolken zich samen gepakt. De regen hebben we niet meer gezien, maar die was wel voorspeld. Wij waren alweer onderweg naar onze laatste bestemming, Frankfurt. Ook deze bestemming kozen we omdat het een van de weinige plekken was waar goed weer voorspeld was. Met zonsondergang kwamen we er aan.

’s Ochtends wandelden we naar een populair ontbijttentje (Sunny Side Up), maar toen we daar aankwamen bleek dit zo populair te zijn dat er een rij van minstens twintig mensen stond. Het was al half tien, Tuur had nog geen koffie op, dus ja, dat werd hem niet. Gelukkig zat ernaast ook een leuk tentje en daar aten we uiteindelijk een heerlijk ontbijt.

Of ik de stad Frankfurt verder een aanrader vind weet ik niet. Er zijn natuurlijk mooie dingen te zien, maar ik vond de sfeer niet heel bijzonder. Dat kan ook te maken hebben gehad met de gekke tijd waarin we leven. We zijn onderweg drie demonstraties tegengekomen en de hoofdstraat was zo’n drukke chaos dat ik me er oncomfortabel voelde.

Een groot gedeelte van de middag spendeerden we daarom in het hotel. We hadden een Motel One geboekt, omdat dit het hotel was waar Tuur en ik voor het eerst samen naartoe gingen, ruim twee jaar geleden. Toen sliepen we echter nog wel op twee aparte kamers ;-). In de lobby van het hotel aten we taart en keken we naar het NK Atletiek. Dat was zo slecht nog niet. ’s Avonds probeerden we een leuk restaurant te reserveren, maar het ene na het andere restaurant was volgeboekt. Uiteindelijk zijn we Thais in een winkelcentrum gaan eten. Niet heel romantisch, maar het was wel lekker dus ons hoor je niet klagen.

De volgende ochtend reden we vanuit Frankfurt naar huis. We hadden geen enkele file dus dat was een opsteker. Bij thuiskomst was ons huis super tof versierd door mijn ouders, zusje en Laura. Zo leuk thuiskomen. En er staat echt zoveel dat we ieder uur nog iets nieuws ontdekken (“Hé daar zit een hartje” “Hé daar staat een bos bloemen”) echt heel leuk om op die manier thuis te komen.

Inmiddels is het dus weer maandag. Tijd om aan de slag te gaan. Het liefst wil ik alles tegelijk doen en daar word ik op dit moment redelijk onrustig van (zo onrustig dat ik gisteravond migraine had), dus ik denk dat ik maar even een goede to-do-list ga maken en drie keer ga adem halen ;-).

Fijne week!

Liefs,

Annemerel