DIARY: Tijd vliegt met een baby

Ik blijf me verbazen over hoe snel de tijd gaat. Voor mijn gevoel was het nog geen twee dagen geleden maandagmiddag en zat ik de blog van vorige week te schrijven. Heeft iedereen daar dit jaar last van, of is echt een ‘baby ding’?

We begonnen de week met een afspraak bij de dermatoloog. Wonder boven wonder deed Philippa al vroeg haar eerste slaapje en konden we uitgerust naar het ziekenhuis. Toch viel ze op de terugweg wederom in slaap. Ik ben er inmiddels achter, als dat slaapje 5-10 minuten geduurd heeft dan kan ze daarna nog wel doorslapen in haar eigen bedje, als het slaapje langer was dan kan ik beter in de auto blijven zitten met haar. Kreeg hier vorige week een opmerking over, dat ik haar gewoon in de maxi cosi mee moet nemen. Maar aller eerst… ik krijg die maxi cosi niet uit de auto met haar erin (veel te zwaar voor mijn slappe armen) en ten tweede, wij moeten best een flink stuk lopen naar ons appartement van de auto en ook een drukke straat oversteken, echt niet dat ze dan blijft slapen. Gelukkig kan ik me in de auto ook prima vermaken.

’s Middags had ik mijn handen weer vol aan mijn dochter, maar kijk dat dan zitten…

Een paar keer per week ruim ik op, maar hier valt niet tegen op te ruimen hoor. Dat matras moet trouwens echt de woonkamer uit, maar stiekem is het af en toe best handig.

Dinsdag ben ik samen met Philippa de rotzooi ontvlucht en bij min ouders aan het werk gegaan. Een van de (vele) voordelen van werken bij mijn ouders, de tussendoortjes. Twee keer per dag cappuccino van papa, huisgemaakte chocoladekoekjes van mama. Het voelt soms wel een beetje als een hotel ;-).

Woensdag had ik voor het eerst in … nou ja misschien wel een jaar? Een paar haartjes onder mijn wenkbrauw vandaan geplukt. Ik epileer mijn wenkbrauwen dus vrijwel nooit en iedere keer als ik het gedaan heb denk ik, waarom heb ik die twee minuten hier niet eerder vrij voor gemaakt. Het is echt een wereld van verschil. Althans, voor mij. Ik denk dat het Tuur niet is opgevallen.

’s Middags deed ik een hardlooptest voor mijn zusjes scriptie onderzoek. Ik moest drie minuten voluit. Vanaf de eerste seconde alles geven. Normaal gesproken loop ik veel meer gedoseerd, omdat je weet dat je niet drie minuten kunt sprinten. Maar voor dit onderzoek was het dus belangrijk om daar van af te zien en echt alles te geven vanaf het eerste moment. Het voelde dus een klein beetje als drie minuten langzaam ‘sterven’. Gelukkig zijn drie minuten te overzien en ging het er niet om hoe hard ik liep, als ik me maar aan de opdracht zou houden. Ik liep 810 meter in die drie minuten. Ik ben benieuwd hoeveel meter ik had kunnen lopen als ik hem wel goed had opgebouwd. Nu begon ik het al na dertig seconden zwaar te krijgen en na een minuut zat de verzuring overal.

Na afloop even in bad met Philippa. Omdat ze zo onrustig was besloot ik haar in haar zwembandje te doen en dat werkte perfect. Kon ze lekker bewegen in bad en ik hoefde niet bang te zijn dat er iets zou gebeuren.

’s Avonds aten we weer een maaltijd van HelloFresh. Worteltjes met aardappel en kabeljauw. De laatste tijd laten we Philippa steeds vaker met ons mee eten. Zij vindt het lekkerder (en leuker, wil altijd hetzelfde als wat wij hebben) en het is ook een stuk makkelijker. Enige waar we echt mee uitkijken is zout, dat doen we dan pas op ons bord in ons eten in plaats van tijdens het koken, omdat haar nieren dat natuurlijk nog niet zo goed kunnen verwerken.

Donderdag was weer Tuurs vrije ‘papadag’ en was ik zo productief dat er geen enkele foto van donderdag in mijn camera roll staat. Vrijdag was ik weer de hele dag thuis aan het werk met Philippa en kwam er net iets minder uit mijn handen. Qua werkgerelateerde zaken dan, want ik heb zeker niet stil gezeten. Achter een baby aan lopen heeft zo zijn voordelen, ik zit nooit meer te lang achter elkaar stil op een bureaustoel (behalve op donderdag dan). De dag begon goed, het lukte me zelfs even om dertig minuten Pilates te doen. Daar was ik al tien dagen niet aan toegekomen en mijn lichaam smeekte erom. Niet in de laatste plaats omdat ik ongesteld moest worden en voor mijn menstruatie is het voor mij extra belangrijk om regelmatig Pilates te doen.

Toen Philippa eenmaal wakker was, was ik weer de hele dag achter haar aan aan het kruipen. Ik krijg zoveel goed bedoeld (neem ik aan) advies, over dat ik positieve dingen moet benoemen, of juist dat ik duidelijker nee moet zeggen (lekker tegenstrijdig). Dat ik haar gewoon in de box moet zetten, of dat ik ons huis gewoon leeg moet halen dan is klimmen sowieso niet interessant meer. Zal allemaal vast een kern van waarheid inzitten en zal ook vast goed gewerkt hebben voor jullie, maar onthoud dat niet ieder kind hetzelfde is.

Ik heb bijvoorbeeld wel honderd keer gezegd dat ze niet aan die vaasjes moet zitten en haar vervolgens een speeltje van haarzelf gegeven, maar het blijft toch interessant.

In de hoop dat dit voor iets meer rust in de tent gaat zorgen hebben we een grondbox (baby jail besteld). We hebben ook een gewone box, maar daar kon ze niet genoeg in bewegen en al na een paar minuten liet ze erg duidelijk merken dat ze eruit wil. Hopelijk kan ze zich hier beter in vermaken. Er zitten ook anti slip matten bij die de bodem van de box bedekken, die heb ik alleen nog even ingepakt in de doos laten zitten. Eerst maar eens kijken of dit enigszins een succes is.

Zaterdag dronk ik mijn eerste Aperol Spritz van 2022. Tijdens mijn zwangerschap dronk ik (natuurlijk) niets en in de eerste zes weken na mijn bevalling dronk ik ook nauwelijks. Toen was het zomervakantie en gingen we twee weken naar Italië en omdat ik toch een flinke overproductie had maakte het niet uit dat ik de helft van mijn melk weg moest gooien. Dat werd dus dagelijks Aperol Spritz drinken en het bleef er meestal niet bij eentje. Na de vakantie in Italië was ik er helemaal klaar mee en besloot ik alleen nog maar incidenteel alcohol te drinken. Ik denk dat de glazen alcohol die ik dit jaar gedronken heb op een hand te tellen zijn. Deze Aperol Spritz smaakte dan ook heel erg lekker en ik had er aan een meer dan genoeg.

Zondagochtend genoten we van de Rotterdam Marathon. We wilden eigenlijk naar Rotterdam om mensen aan te moedigen, maar zijn uiteindelijke thuis voor de TV gaan zitten. Gelukkig deed de App dit keer ook wat ‘ie moest doen en heb ik iedereen goed kunnen volgen. Er stonden uiteindelijk wel 40 mensen in mijn tracking-lijst.

Na afloop was ik zo gemotiveerd om zelf ook weer een marathon te gaan lopen. De zon scheen, ik voelde me goed… tijd voor een baantraining. En Philippa en Tuur besloten ook naar de baan te komen en me aan te moedigen. Het was zo leuk. En ook: lekker. Wil echt graag weer vaker op de baan trainen.

Ik sloot de dag, zoals iedere dag de afgelopen 9,5 maand, af met een kolfsessie. Inmiddels zit ik op twee keer kolven per dag. Ik maak nu precies genoeg voor wat Philippa op dit moment drinkt (drie flesjes van 150ml). Zo blij dat dit nog steeds lukt, al ben ik iedere keer flink aan het balen als het weer tijd is om die kolfset tevoorschijn te toveren. Dan wil ik eigenlijk lekker gaan slapen, kom ik er achter dat ik nog moet kolven. En dat dan iedere dag. Maar hé blij dat dit nog lukt bijna tien maanden na de bevalling. Mijn doel was zes maanden, inmiddels denk ik dat het me wel gaat lukken om een jaar door te gaan. Doordat ik nog maar twee keer per dag kolf en zo rustig heb afgebouwd, heb ik nooit last van volle pijnlijke borsten. Ook ben ik alweer vijf maanden iedere maand stipt op tijd ongesteld, dus mijn hormonen lijken ook redelijk genormaliseerd te zijn. Het enige wat me tegenstaat is dat gevaarte omhangen. Maar ja, als dát het enige is…

Inmiddels is het weer maandagochtend. In mijn hoofd wemelt het van de to-do’s voor deze week. Tijd om ze op te schrijven en aan de slag te gaan. Philippa doet nog even haar ochtendslaapje, daarna rijden we naar mijn ouders waar Pip mag gaan spelen en ik kan werken. Zin in.

Fijne week!

Liefs,
Annemerel