DIARY: Week 2, Tuurs verjaardag, lichamelijke ongemakken & een lijdensweg in Egmond

Tuurs verjaardag, lichamelijke ongemakken en een lijdensweg in Egmond. Dat vat mijn tweede week van 2020 goed samen.

Goedemorgen! Het is maandag, de eerste dag na de kerstvakantie. De wekker ging vandaag nog wel een uurtje later dan normaal, omdat Tuur een studiedag had en hij een uurtje later op school mocht zijn. Helemaal niet verkeerd om na twee weken luilekkeren in de ochtend er weer rustig in te komen. Natuurlijk met mijn favoriete ontbijt.

Nog vijftien weken tot Boston! Ik motiveer mezelf met mijn Boston mok van Starbucks, waar ik overigens op het moment van spreken ook mijn thee uit drink. Maandagochtend rituelen zijn mijn favoriet. Er zijn weinig momenten dat ik steevast zo productief ben, als maandagochtend.

Geurkaars aan en aan het werk. Naast een lekkere kop thee uit mijn favoriete mok, helpt een geurkaars me ook echt in de mood te komen voor een goede werkdag.

’s Middags ga ik naar buiten voor een rustige duurloop van 45 minuten. Onderweg kom ik dit tafereeltje tegen en ik maak graag even een korte stop om dat vast te leggen. Tijdens deze duurloop bedenk ik me ook dat ik voor iedere gelopen kilometer deze week een Australische dollar wil doneren aan een goed doel in Australië. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de vrijwillige brandweer van New South Wales. Ik maakte afgelopen week uiteindelijk 68 kilometer, dus ik ga vandaag even dat bedrag overmaken.

Sinds ik Hüttenkäse probeerde voor een samenwerking (altijd eerst even proeven voordat je een samenwerking aan gaat, logisch) ben ik groot fan van Hüttenkäse. Ik ben fan van het niveau ‘ei en avocado’ fan. Als je al langer deze blogs leest weet je hoe groot mijn liefde op dit moment dan ook is.

Op 23 januari ben ik aanwezig bij het Bride Vibes evenement van Made For Moments bij Villa Sonneheart, in Zeist. Super veel zin in. Afgelopen week ontving ik de uitnodiging. Als jij er ook graag bij aanwezig wil zijn, toegang is gratis! Ik beantwoord vragen tijdens een Q&A, we gaan lekker praten over trouw-voorbereidingen en er zijn mooie prijzen te winnen. Inschrijven kan via deze link.

Woensdagavond vierden we alvast Tuurs verjaardag, omdat hij op zijn verjaardag zelf training zou geven. We aten bij Burrata, ons nieuwe favoriete Italiaanse restaurant hier in Den Haag. Ik bestelde mijn eerste drankje van 2020, jup, zelfs met de jaarwisseling dronk ik geen alcohol maar Crodino. De reden waarom ik wat minder alcohol drink is omdat mijn lichaam er de laatste weken vrij heftig op reageert. Ook na dit drankje voelde ik me ’s nachts niet goed.

Maar dat kan ook aan mijn pizza gelegen hebben. Tuur en ik besloten pizza’s te delen en ondanks dat ik er echt van genoot, voelde ik me na afloop niet goed. Niet heel vreemd als je je bedenkt dat ik niet goed tegen noten kan en mijn hele pizza bedekt lag onder de pistache noten. Ik dacht dat ik het wel aan zou kunnen, maar niets bleek minder waar. Ik kreeg heel veel jeuk in mijn gezicht en in mijn mond en voelde me flink opgefokt. Ik heb sindsdien ook buikkrampen, dat zou natuurlijk toevallig kunnen zijn, maar die pistache noten hebben het er sowieso niet beter op gemaakt. Het is jammer, maar deze pizza bestel ik voortaan dus niet meer.

Verder was het gelukkig een fijne avond en een allergiepilletje (zirtec) zorgde gelukkig al vrij snel voor verlichting van de jeuk.

Donderdag was Tuur jarig. Hij wil niet dat ik zijn leeftijd benadruk, maar hij is in ieder geval nog geen 50 geworden ;-). Als cadeau gaf ik hem een startbewijs voor de Rotterdam Marathon Waar hij heel blij mee was, want een dag eerder lazen we het bericht dat de Rotterdam Marathon is uitverkocht. Ik was gewoon echt net op tijd met het bestellen van een startbewijs geweest (ik had Tuurs startbewijs dinsdag al gekocht). Verder kocht ik een notebook waarin hij zijn trainingen bij kan houden (wat hij tot op heden nog niet gedaan heeft, jammer Tuur!) en ik printte natuurlijk mijn Rotterdam Marathon kalender uit.

We lunchten vrij laat, want Tuur was tot 14.00u gewoon aan het werk. We aten bij ons favoriete brunch tentje hier in Den Haag, Teds.

De poster hier aan de muur, daar kon ik me wel in vinden.

Toen we thuis kwamen werd er al snel aangebeld door een pakketservice. Tuurs laatste deel van zijn verjaardagscadeautje werd geleverd, de nieuwe VaporFly Next%. Stiekem baal ik wel dat ik deze voor Tuur besteld heb en niet voor mezelf, want ze zijn zo mooi. Nee, hoor, grapje, Tuur verdiend ze helemaal. We hebben allebei maat 42, dus als ‘ie niet oplet leen ik ze gewoon (dat zou hij echt niet kunnen waarderen dus doe ik waarschijnlijk uiteindelijk niet).

’s Avonds gingen we – zoals gezegd – gewoon trainen. Ik loop niet zo vaak in het donker, omdat ik in de luxe positie verkeer dat ik vaak gewoon overdag kan lopen. Maar bij Olympus loop ik dus wel ’s avonds. Daarom op zoek gegaan naar een lichtje, zodat ik tijdens het inlopen toch nog een beetje zichtbaar ben. Deze heb ik een paar jaar geleden gekregen tijdens een evenement van Runner’s World en is van Decathlon. Geeft echt super veel licht.

Vrijdag was een zwarte dag. Ik voelde me de hele dag niet goed en daar wond ik me zo over op dat ik me alleen maar slechter ging voelen. Een groot gedeelte van de dag spendeerde ik in bed. Les geleerd, doen we niet meer (totdat ik weer een lesje nodig heb).

Zaterdag waren we lui en ontbeten we pas rond half elf. Het was zaterdag ook eindelijk tijd om de kerstboom af te tuigen. Vandaag is de laatste dag dat de gemeente hem op komt halen en hoewel hij nog steeds gezellig staat (en geen naalden loslaat) zien we hem ook niet nog tot en met december dit jaar staan.

Mijn startbewijs voor de Egmond Halve Marathon kwam op het laatste moment toch nog binnen. Shit, ik wilde eigenlijk niet lopen en dacht, als ik geen startbewijs heb dan heb ik een goed excuus. Maar nu kwam hij toch. Nou ja, dan maak ik er wel een lange duurloop van. Ik voelde me namelijk nog steeds niet echt fit en energiek. Als je darmen van slag zijn is echt alles ontregelt. Of in ieder geval, zo voelt dat bij mij.

’s Avonds op de bank beseffen we dat we nog steeds de kerstboom niet hebben afgetuigd, maar hij staat ook gewoon zo gezellig (uiteindelijk hebben we het zondagavond wel gedaan hoor, hij ligt nu voor de deur, moederziel alleen. Ik kan pas naar buiten als ‘ie weg is. Ik kan het niet aanzien.

Gisteren liep ik de Halve Marathon in Egmond. Wat een lijdensweg was dat. Ik ga hier nog een uitgebreide blog over schrijven, maar zal alvast een tipje van de sluier oplichten. Ik voelde me nog steeds niet goed, mijn buik deed voor het lopen al pijn en tijdens het lopen werd dat niet beter. Ik hoefde niet naar de wc, maar ik voelde steken. Daarnaast was mijn bil blessure ineens een weer terug en die trok helemaal door tot mijn hamstring. Ook kwam ik op het strand alleen te lopen met windkracht 7, omdat ik net de kopgroep miste. Na een tijdje beuken in mijn eentje besloot ik mezelf af te laten zakken naar een ander groepje. Nou ja, ik heb het overleefd, laten we maar zeggen. (foto’s zijn van Erik van Leeuwen).

’s Avonds haalden we poké bowls en lagen we uitgeteld op de bank. En oh ja toen moesten we de kerstboom nog aftuigen omdat we een dag eerder zo lui waren geweest om helemaal niets uit te voeren. Nou ja, het was een enerverende dag die we niet snel zullen vergeten.

Deze week hopelijk iets minder lichamelijke ongemakken. Ik ga er in ieder geval alles aan doen om die buik weer in orde te krijgen. Zondag sta ik aan de start van de Ruitenburg 10 kilometer in Maassluis. Ik maak me geen illusies, maar ik neem aan dat het beter gaat dan gisteren.

Hoop dat jullie een fijne week gehad hebben. Januari is al bijna op de helft, februari is maar kort en in maart wordt het alweer voorjaar. Don’t give up ;-).

Liefs,

Annemerel