DIARY: Bijkomen van Egmond Halve Marathon / Week 3

Erg lang bijkomen van mijn halve marathon in Egmond en daarna voorbereiden op mijn tien kilometer in Maassluis gisteren. Dat is wel een mooie samenvatting van mijn afgelopen week. Maar er gebeurde gelukkig wel meer :)

Maandag, de dag na de halve van Egmond. Traditiegetrouw speur ik het internet af naar foto’s die gemaakt zijn tijdens de wedstrijd. Deze twee foto’s kreeg ik opgestuurd door Jerrel Baas, van Run2Day. Hij wist me op mijn meest eenzame moment in de race vast te leggen. Daarnaast ook het zwaarste gedeelte, de opgang bij Castricum. Ik schuifelde bijna naar boven, dat lijkt niet echt een inspanning, maar toen ik eenmaal boven was voelde ik hem goed zitten.

Ik voelde me maandag nog steeds niet erg fit, mijn hele lichaam voelde stijf en verzuurd. Ik ging er toch uit voor 35 minuten loslopen, daarna dacht ik mezelf iets beter te voelen, maar het was van korte duur. Ook al liep ik in Egmond alles behalve een snelle tijd, die wedstrijd heeft er toch behoorlijk ingehakt. Nu belangrijk om goed te herstellen dus.

Zo schattig! Tuur nam de tekeningen die hij van leerlingen gekregen had voor zijn verjaardag mee naar huis. Zo leuk om te zien hoe enthousiast ze allemaal van Tuur worden (en die kinderen zijn niet de enige, haha).

Iets waar ik minder enthousiast van werd… de bloesem die ik op dinsdag 14 januari spotte in de bomen in Den Haag. Dat is toch niet OK? Dat de bloesem nú al bloeit. De winter is nog niet eens echt geweest (hoewel het vandaag wel kouder is, heb ik begrepen).

Woensdag, ik probeer een nieuw recept met Hüttenkäse uit noodzaak, ik heb namelijk geen ander eten in huis, mijn brood is op en voordat ik naar de supermarkt ga moet ik echt iets gegeten hebben. ’s Ochtends had ik namelijk een duurloop gedaan van 90 minuten en ik kan je vertellen, daar krijg je behoorlijk trek (ik zou eigenlijk willen zeggen honger) van. Ik maak een omelet en daarin doe ik Hüttenkäse gemixt met een druppeltje olijfolie, peper, zout en tomaat. Super lekker. Wel iets te veel zout gebruikt, oeps.

Mijn avondmaal was ook zeer geslaagd en eveneens een experiment. Ik grilde paddenstoelen, zoete aardappel en aubergine in de oven, marineerde tempé en kookte zilvervliesrijst met quinoa. Het maken van de dressing kostte nog de meeste tijd, die werd gemaakt met kokosmelk, currypoeder, kurkuma, ui, knoflook en peper en zout. Was wel erg lekker. Tuur was vooral onder de indruk van de tempé en ik stiekem ook wel.

Donderdag, de zon scheen en daar wilde ik gebruik van maken. Echter, ’s ochtends was ik bij de manueel therapeut geweest en die had me flink onder handen genomen. Ik heb nog nooit zoveel ‘pijn’ gehad tijdens de behandeling en mijn hele lichaam voelde beurs na afloop. De spieren in mijn rug zaten nog steeds vast (een manueel manipuleert je gewrichten en doet niet direct iets aan spierspanning), maar ik moest gewoon naar buiten. Ik dacht, 35 minuten op een heel rustig tempo kan ik altijd, toch? Nou ja… dat viel best wel tegen want ik heb dus gewoon drie keer moeten wandelen in die 35 minuten omdat ik mijn benen niet meer op kon tillen. Na afloop voelde ik me wel wat losser in mijn rug dus het ‘afzien’ was niet voor niets.

Links is mijn ‘I told you so’ gezicht.

In het Westduinpark, waar Tuur en ik vaak hardlopen, loopt een kudde Schotse hooglanders. Ik ben altijd een beetje angstig en durf niet te dicht langs ze te lopen. Tuur is minder angstig en zegt altijd dat ik rustig moet blijven en er gewoon langs kan (ook al staan ze op nog geen meter afstand). In mijn Facebook Timeline zag ik een bericht van Indebuurt Den Haag waarin een boswachter van het Westduinpark aan het woord is over de Schotse hooglanders en wat blijkt… HOUD ALTIJD 25 METER AFSTAND!!! DOORKRUIS EEN KUDDE NOOIT!!!! Je begrijpt dat ik dit artikel meteen doorstuurde naar Tuur.

Zaterdag gaat de wekker al vroeg, ik heb namelijk een yogales in Amsterdam met Esprit bij Bluebirds Yoga op de Prinsengracht. Super verrassing, Thirza van de New York Marathon 2017-groep is er ook! Gezellig om een bekende te zien. Ook leuk: ik spreek eindelijk Janine weer. Janine deed in 2012 PR voor Nike en dankzij haar werd ik uitgenodigd voor mijn eerste Nike-evenement. Ze vertelde me dat ze nog trouw iedere maandag mijn diary leest, dus bij deze, hé Janine, wat leuk dat je mijn blog (nog steeds!) leest.

De yogales was best wel lekker eigenlijk. Mijn rug zat voor de les nog redelijk vast en die heb ik ook wel gevoeld tijdens de oefeningen, maar ik voelde wel dat het beter werd. Het was een vinyasa flow les en veel houdingen voelde ik echt de spierspanning in mijn rug en in mijn bil. Ik denk dat dat een ‘goed’ teken is. Als in: daar word het uiteindelijk beter van, toch?

Na afloop spendeerde ik samen met Tuur een dagje in Amsterdam. Heel even had ik het gevoel dat ik in New York was. We begonnen bij Joe & The Juice (waar ik vaak in New York kom), daarna liepen we naar Lululemon (waar ik vaak in New York naartoe ga) en daarna naar Anthropologie (daar kom ik ook alleen als ik in New York ben). In iedere winkel sprak het personeel engels tegen me en het grootste gedeelte van het winkelend publiek sprak ook geen Nederlands. Net New York dus.

We liepen ook nog even langs de showroom van Made.com, we hebben nog wat meubels nodig want het is nu nog redelijk kaal. Ik ben fan van dit tafeltje, het is alleen nog steeds best wel duur (volgens mij 400 euro) en ik heb er nog niet echt een goede bestemming voor. Daarnaast hebben we nog niet eens gordijnen en ik denk dat we daar beter eerst in kunnen investeren.

Zondag liepen Tuur en ik de 10 kilometer tijdens de Ruitenburgloop in Maassluis. Zelf had ik weinig vertrouwen in een goede afloop. Buikpijn (darmen + PMS), rugpijn (nog steeds) en slechte trainingen de afgelopen week zorgde niet voor erg veel zelfvertrouwen. Maar ja, ik zou er het beste van maken.

Ik vlocht mijn haar, wat voor mij altijd wel meditatief werkt. Ik moet alleen wel wat doen aan al die kleine haartjes die eruit springen. Iemand de gouden tip?

Ik was helemaal niet ontevreden met het verloop van de race. De eerste 5 kilometer liep ik (met tegenwind) in 22:22 (dat is iets sneller dan marathontempo) en de tweede helft liep ik met de wind in mijn rug naar 21:30 (dat is mijn halve marathontempo). Het komt niet in de buurt van mijn PR van 40:10, maar dat was vandaag ook niet het doel. Ik werd uiteindelijk zevende met een tijd van 43:52. Tuur liep de 10 kilometer in 34:18 en was blij dat hij na al het blessureleed van de afgelopen 9 maanden eindelijk weer echt lekker kon lopen. Hij viel net buiten het podium (vierde).

Super trots op mijn mede-Ruitenburg Runners. Jan was tweede bij de halve marathon M50+, Sjoerd was derde op de vijf kilometer en Dominic was tweede op de vijf kilometer. Isa was tweede op de tien kilometer, Inga was eerste op de vijf kilometer en Erwin was eerste op de halve marathon bij de M45+ (tijd 1:13). Super knap.

Na afloop bleven we nog lang hangen in de kantine, want de prijsuitreiking voor mijn teamgenoten was pas twee uur na de wedstrijd. Onder het genot van een kop erwtensoep (en OK, een broodje kroket) was dat prima te doen. ’s Avonds maakten we lasagne, keken we Grace & Frankie en om tien uur lagen we in bed. Moe, maar zeker voldaan.

Inmiddels is het maandagochtend. Mijn gevoel na deze tien kilometer is een stuk beter dan mijn gevoel vorige week na de halve marathon. Mentaal, maar ook fysiek. Ik heb zin in een nieuwe week, ik hoop jullie ook.

Liefs,

Annemerel

P.S. het is Blue Monday vandaag, maar daar slaan we onszelf allemaal wel doorheen, toch?