DIARY: Week 4

Drie keer naar het krachthonk, niet goed lezen, PMS en marathonvoorbereidingen. De vierde week van 2020 was voorbij voordat ik goed en wel doorhad dat ‘ie begonnen was.

Maandag is mijn favoriete werkdag, op de een of andere manier ben ik maandag altijd het meest productief. Waarschijnlijk omdat op maandag mijn to-do-list voor de week nog de meeste ’to-do’s’ heeft en ik het meest productief ben als ik héél veel te doen heb. Anyway… ik maakte onder andere de foto’s hierboven voor een samenwerking. Ik had er super mijn best op gedaan en was blij met het resultaat. Ik stuurde dan ook vol zelfvertrouwen mijn beelden en teksten naar mijn Agency Femmefab.

Helaas bleek dat ik de briefing voor de opdracht verkeerd gelezen had en dat ik het verkeerde product gebruikt had. Zo suf!!! Ik had de briefing begin januari al gelezen en dacht dat ik nog wel wist wat er in stond. Nou, niet dus. Ik was zo pissig op mezelf toen ik het las. Ik was op dat moment toevallig net in het krachthonk, dus kon mijn frustratie lekker op de gewichten uiten ;-).

Les geleerd, volgende keer weer gewoon nog een keer lezen voor het maken van de beelden. Ik baalde redelijk, maar vond de foto rechts zo leuk geworden, dat ik besloot hem op Instagram te zetten zonder de gesponsorde tekst erbij.

Mijn lunch van dinsdag was echt mega geslaagd. Een wrap van ei, met avocado en Hüttenkäse. Ik heb afgelopen week iedere maaltijd en iedere snack die ik nam gefilmd, de vlog ga ik zo editen en komt morgen online.

Ik dacht, laat ik me ook eens aanmelden voor Picnic, dat boodschappen thuis laten bezorgen is misschien toch wel heel erg handig. Wat ik niet verwacht had, was dat er nog steeds een wachtlijst is voor de bezorgservice. Wauw, ik dacht dat dat alleen bij de introductie was. Anyway, ik sta op de wachtlijst en in de tussentijd maak ik gewoon om de dag een wandelingetje naar de Albert Heijn hier in de buurt.

Hier kan ik zo blij van worden, Tuur die ’s ochtends tijdens het ontbijt in zijn marathonlogboek schrijft. Hij neemt zijn training mega serieus (maar geniet ook heus nog wel eens van een Affligem Blond), ik vind dat heel mooi om te zien. Ben zo benieuwd hoe hij het er over 69 dagen vanaf brengt. Ik heb er misschien nog wel meer zin in dan mijn eigen marathon twee weken later (voornamelijk omdat Tuur’s marathon mij niet zoveel pijn zal doen, haha).

Woensdagmiddag wisten Tuur en ik voor de vijfde keer in drie weken naar het krachthonk de weg naar het krachthonk te vinden. Ik vind krachttraining echt weer onwijs leuk om te doen. Het enige waar ik tegen op zie is de autorit van 25 minuten heen en 25 minuten terug. Ik vind dat zo zonde van mijn tijd. We zouden natuurlijk ook hier in de buurt op zoek kunnen gaan naar een sportschool, maar bij Olympus is het voor ons gratis en we hebben het krachthonk vaak voor onszelf, waardoor we nooit hoeven te wachten en lekker naar onze eigen muziek kunnen luisteren. Daar heb ik die autorit dan maar voor over.

Donderdag werd ik wakker met migraine. Not fun. Het grootste gedeelte was hormonaal, maar ik ben ook bang dat door de krachttraining de spieren in mijn nek en schouders zo stijf worden dat ik er hoofdpijn van krijg. Op het moment van schrijven – maandag – heb ik namelijk weer barstende koppijn en drie maal raden wat ik gistermiddag gedaan heb? Not cool. Ik voer de oefeningen goed uit en gebruik echt baby-gewichtjes, ik zie dan ook niet in hoe ik dit probleem aan zou kunnen pakken zonder krachttraining op te geven.

Gelukkig voelde ik me donderdag na een paar uur extra slaap en een scala aan medicijnen fit genoeg om naar het Bride Vibes evenement van Made For Moments in Zeist te gaan. We waren met een klein, maar super gezellig groepje. Echt leuk om met mede bride-to-be’s te praten over onze ‘grote dag’. Van gastenlijsten tot locatie’s en van tan-lines voorkomen tot het uitzoeken van de jurk, het passeerde allemaal de revue.

Vrijdag had ik een extra beetje hulp nodig tijdens mijn training. Ik voelde me al een paar dagen niet echt OK (PMS) en ik paste al mijn trainingen aan in rustige herstelloopjes (en ik nam extra rustdagen). Vrijdag wilde ik toch echt 60 minuten naar buiten en tijdens die 60 minuten wilde ik twaalf keer een minuut versnellen. Al na vijf minuten kreeg ik buikpijn en dacht ik aan stoppen. Na een kwartier was ik thuis voor een pitstop, maar daarna wist ik mezelf toch nog te motiveren om door te gaan.

Ik maakte de zestig minuten vol, voelde me on top of the world en toen ik daarna naar het toilet ging, zag ik dat ik ongesteld was. Hormonen. Bijzonder wat het met je (of in ieder geval met mij) doet.

Zaterdag deed ik weer eens een marathontraining, een training waarin ik blokken op marathontempo loop. Op het programma stond 3x 4000 op marathontempo. Tuur had zich opgeworpen als super haas en daar was ik aan de ene kant blij mee (ik hoefde alleen maar te volgen), aan de andere kant beangstigde het me ook, als ik samen met Tuur ben kan ik niet halverwege denken ‘ik stop ermee’ Tuur zou dat nooit laten gebeuren (alleen als er echt een fysiek probleem is zou ik mogen stoppen). Nu heb ik nog nooit een marathontraining afgebroken, maar gewoon het idee dat het niet ‘kan’ beangstigde me. Uiteindelijk ging het super lekker, ik haalde alle tempo’s en liep nog rustig 5 kilometer uit, hierdoor kwam ik op een totaal van 21,1 kilometer. Yeah.

Tuur liep zijn eerste 24 kilometer in een training (nadat hij met mij mijn tempo’s gelopen had heeft hij nog een marathonblok van 8 kilometer gedaan, op zijn eigen marathontempo dus (3’55-4’00) en na afloop hadden we allebei heel veel zin in risotto, dus dat hebben we gemaakt, een mega grote pan vol.

Zondag liepen we allebei een kort herstelrondje. We liepen eerst een paar kilometer samen, maakte deze foto’s, en gingen daarna verder op ons eigen tempo. Het was zonnig en dat hadden we niet verwacht, wat het extra fijn maakte.

’s Middags wisten Tuur en ik dus wéér de weg naar het krachthonk te vinden, de derde keer in een week tijd. Na afloop wilde Tuur een foto van me maken en ik dacht dat ik wel even tien kilo kon ‘liften’ nou dat was lastiger dan ik van te voren had kunnen bedenken, zie mijn hoofd.

We sloten de dag af met pasta pesto en Grace & Frankie, ik had het niet anders gewild.

En zo zij we alweer aan het einde gekomen van de vierde week van het nieuwe decennium. Bizar hoe snel de tijd gaat. Januari is gewoon alweer bijna voorbij. Van februari ga ik hier in Nederland niet heel veel meemaken, omdat we ruim drie weken naar Valencia gaan. Nu eerst nog twee weken Nederland en daarna hopelijk net iets meer zon en warmte. Ik kan niet wachten, maar moet toegeven dat ik door het vooruitzicht van Valencia een regenbui hier en daar ook een stuk beter ‘aankan’. Voor je het weet is het buiten weer zo warm dat je tijdens trainingen zwemt in het zweet in plaats van in het regenwater. Time flies mensen, time flies!

Fijne week allemaal :)

Liefs,

Annemerel