DIARY: #50

Mijn buik groeide, mijn voorgevel groeide, ik had last van uitstelleritis en ik at het lekkerste broodje ooit.

Maandag was een mega productieve dag. Ik hou van zulke dagen. Ik had geen kwaaltjes (yes!) en eigenlijk was alles super positief. Ik vroeg jullie via Instagram naar vragen voor een zwangerschaps Q&A en daar kwamen enorm veel leuke vragen uit. Aan het eind van de middag heb ik samen met Tuur een gedeelte van de vragen beantwoord en ’s avonds aten we poké bowls en keken we naar een Harry Potter film (de tweede uit de serie).

Dinsdag had ik last van uitstelleritis. Ik had zin om in beweging te komen, maar toch deed ik het niet. Uiteindelijk was ik ’s middags zo moe dat ik heel even naar bed was gegaan om een half uurtje mijn ogen te sluiten. Drie uur later werd ik wakker, toen Tuur uit zijn werk kwam.

Ik heb toch nog een klein beetje gebruik gemaakt van het feit dat het lekker weer was, ik ben een stuk meegefietst tijdens Tuur zijn training en we maakten foto’s voor een samenwerking (de blog hierover kwam zaterdag online!). Precies op tijd voor de zonsondergang.

De zonsondergang dus. Die was best mooi. En we hadden het niet eens zo gepland, dat we precies met zonsondergang in de duinen zouden zijn. Maar ja, die zon gaat tegenwoordig zo snel onder dat je later op de middag al snel met zonsondergang in de duinen bent.

’s Avonds aten we redelijk simpel, maar daarom niet minder lekker. Gebakken aardappeltjes, een stukje kabeljauw en een salade met tomaat en caesar dressing. Oh ja en een flinke klodder mayo natuurlijk.

Ik kan me niet heel veel van woensdag herinneren, er is ook maar een foto. Van mijn buik die gedurende de dag enorm gegroeid was. Ik weet dat ik om dit ‘buikje’ nog heel hard ga lachen als ik straks echt een buik heb, maar ik was toch redelijk in shock toen ik mijn buik in de spiegel bekeek. What happend? ’s Ochtends is ‘ie trouwens een stuk platter, dus ik denk dat dit voor een groot gedeelte te maken heeft met volle darmen die omhoog geduwd worden door mijn baarmoeder?

Donderdag fietste ik mee tijdens een testloopje van Tuur. Hij liep samen met Matt (trainingsmaatje, studeert en loopt normaal gesproken in de VS, maar nu door corona al bijna een jaar in Nederland) en Matt deed zijn achternaam (de Haas) eer aan, hij was de perfecte haas voor Tuur. Ze liepen 9:11 (Matt) en 9:16 (Tuur). Dat is dus ongeveer 3:05 per kilometer. Damn. Tuur is van maart tot oktober geblesseerd geweest en is nu net weer twee goede maanden aan het opbouwen, dus dit is een flinke opsteker.

Ik was (en ben) echt super trots. Alle mensen die we passeerden zeiden ‘woooow, die zijn echt snel’. Met die knalgele shirtjes vielen ze ook best wel op.

Om het succes te vieren haalden we een taartje bij Maison Kelder. Ik zeg, Tuur, wanneer doe je weer een testloop, want ik heb trek!

Over trek gesproken. Ik was vrijdagochtend heel even in Rotterdam om een paar nieuwe beha’s te kopen (ik pas niks meer) bij de Love Stories Archive Store. In die winkel hebben ze oudere collecties van Love Stories en samples die voor de helft van de prijs verkocht worden. Omdat het leven op zich al redelijk duur is vond ik dat een hele mooie deal. Ik kocht twee beha’s (waarvan een voedingsbeha, maar ja die kun je nu natuurlijk ook gewoon al dragen) en een pyjamabroek, want daar woon ik tegenwoordig in.

Na afloop had ik ineens mega honger. Sinds ik zwanger ben heb ik nog veel meer honger dan normaal, wat best raar is… ik dacht dat 100 kilometer hardlopen in de week voor meer honger zou zorgen dan een foetus van 14 weken, maar niets blijkt minder waar. En als ik niet aan die honger toegeef, dan gaat het mis. Krijg ik hoofdpijn, word ik misselijk.

Er zat dus niets anders op dan iets halen. Ik liep langs een Italiaanse delicatessen winkel (Panzero) en ging voor een Panzerotto, een gefrituurd broodje. Die van mij was belegd met stratchiatella, tomaat, basilicum en rucola en ik kan nu dus sinds vrijdagochtend aan niets anders denken dan dat broodje. Het was zo lekker. Het was mega vet (een gefrituurd broodje, wat wil je), maar het was ook zo lekker!

Ergens vrijdag ben ik door mijn rug gegaan. Ik kan geen specifiek moment aanwijzen, maar de pijn is echt shit. Rechtop lopen is een hele uitdaging. Als ik lig doet het gelukkig geen pijn, maar ja, de hele dag in bed liggen daar heb ik ook niet veel trek in. Ook al heb ik tegenwoordig een hele mooie pyjamabroek (de broek op de foto is de broek die ik vrijdag kocht).

Ik besloot een wandeling te maken, omdat bewegen goed schijnt te zijn voor pijn in je onderrug. De pijn is trouwens geen onbekende, ik had dit bijvoorbeeld ook tijdens de 10 kilometer in Schoorl, in 2019. Het duurde toen ongeveer een week voordat ik weer normaal kon lopen. De fysio kon er toen niks aan doen. Het moest gewoon rust hebben en ik moest wel blijven bewegen. Dus ja, dat heb ik maar in mijn oren geknoopt en dat ben ik zaterdagochtend gaan doen.

Ik had wellicht niet meteen zes kilometer moeten gaan wandelen, want het laatste half uur zakte ik om de haverklap door mijn rug heen. Zo’n naar gevoel. Ik moet een klein beetje bekennen dat ik mezelf op een gegeven moment ook best wel een beetje zielig voelde. Eerst was ik wekenlang misselijk, toen kwam de hoofdpijn en nu dat net een beetje beter lijkt te gaan (afkloppen) zak ik door mijn rug. Ik mis de fitte versie van mezelf af en toe best wel een beetje.

Maar hé, aan jezelf zielig vinden heb je niets. Dus in plaats van huilen in een hoekje heb ik een Pilates programma gedownload voor zwangere vrouwen en ben ik meteen begonnen met een eerste workout van 20 minuten. Het gekke is, tijdens die oefeningen heb ik dus geen last en erna voel ik me zelfs een stuk beter. Maar als ik vijf minuten op een stoel gezeten heb en daarna weer opsta, dan gaat het fout.

Terwijl ik wandelde, liep Tuur een (offroad) halve marathon en haalde hij broodjes bij de Franse bakker. Zoals iedere zaterdag tegenwoordig. En ik ben het nog lang niet zat.

Van zondag is weinig beeldmateriaal. Ik had helaas nog steeds last van mijn rug en spendeerde een groot gedeelte van de dag in horizontale positie, omdat dat voor minder problemen zorgt dan zitten. Als het eind van de week nog niet beter gaat, ga ik een professional inschakelen (dat advies kreeg ik van veel van jullie), maar omdat ik deze pijn zo goed ‘ken’ en het in het verleden ook altijd vanzelf weer overging, vind ik dat nu een beetje overbodig.

Inmiddels is het maandagochtend. Ik had wat opstartproblemen. Of dat zeg ik verkeerd, mijn MacBook had wat opstartproblemen. Maar inmiddels lijkt dat te zijn verholpen. Tijd voor de laatste echte werkweek van 2020. Tuur heeft vanaf volgende week kerstvakantie en dan vind ik het fijn om ook wat meer tijd met hem te besteden en niet de hele dag achter mijn MacBook vastgeplakt te zitten.

Hoewel ik nog niet zo goed weet wat we moeten gaan doen in de ‘vakantie’. Op het moment van schrijven krijg ik een pushbericht van de NOS binnen, ‘Premier Rutte geeft vanavond om 19.00u een toespraak vanuit het Torentje’. Ik denk dat we de komende periode beter een winterslaap kunnen gaan houden. 

Liefs,
Annemerel